FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 6, Verraden!

'Dus als ik het goed heb, is Daniel niet wie hij zegt dat hij is!' snauwde ik en Luke gebaarde dat ik stil moest zijn. 'Sian, wie is daar?' hoorde ik m'n moeder aan de andere kant van de deur roepen. 'Niemand!' snauwde ik en de woede kwam weer in me op. 'dus, Daniel is niet zoals ik...' fluisterde ik en Luke knikte. 'Wat is hij dan wel?' en Luke stond op. 'Daar moet je zelf achter zien te komen,' zei hij en opende het raam. 'Je gaat nu toch niet weg, hé?' en m'n stem begon steeds harder te klinken. 'Ik moet gaan,' fluisterde hij en ik slikte. 'Oké,' en Luke verdween door het raam.
Ik voelde me nu zo slecht dat ik even geen energie meer had. Nu ik wist dat Daniel anders was dan mij moest ik erachter komen wat of wí­e hij was. Maar misschien loog Luke...
Zonder energie kwam ik zo in slaap en aan de ene kant was dat wel prettig want zo kon ik heerlijk slapen.

De volgende ochtend begon de dag al vroeg en ik opende m'n ogen. Zes uur 's ochtends. School. 'Sian, bed uit!' en m'n moeder klopte op de deur. 'Ma, ik ben wakker!' en ik sprong m'n bed uit. M'n haar was één groot vogelnest en ik ging er snel met de kam doorheen. 'Auw, auw, auw!' riep ik terwijl ik door m'n haar heen ging. 'Stel je niet aan!' en m'n moeder liep de kamer binnen. 'Hou je mond,' waarschuwde ik haar en m'n moeder kneep haar ogen tot spleetjes. 'Jongedame, nog één zo'n opmerking en je zit binnen!' snauwde ze en liep m'n kamer uit. Zo was m'n moeder. Dan snauwde ze wat en dan liep ze weg zodat í­k niks kon zeggen. 'Doe je niet!' schreeuwde ik terug en ik hoorde m'n moeder zuchten.
Ik hoorde de voordeur sluiten en ik liep toen naar beneden zodat ik geen hele preek van m'n moeder zou krijgen. Het ontbijt stond er nog dus ik kon rustig gaan ontbijten. Heerlijk, een boterham met pindakaas. Jammie!
Toen ik klaar was met ontbijten pakte ik m'n tas in en liep naar buiten om naar school te gaan. M'n auto stond al klaar en ik opende het portier. Toen ik net weg wilde rijden zag ik Daniel voor de auto staan. Verdoofd stapte ik uit en liep met een boos gezicht naar hem toe. 'Je weet het, hé?' vroeg hij en ging tegen de motorkap aanleunen. 'Ja,' gromde ik en Daniel zuchtte. 'Het is niet waar!' en hij kwam naar me toe. Het liefst zou ik nu in z'n armen vallen, maar ik voelde me zo verraden! 'Luke heeft het me toch verteld!' snauwde ik in z'n gezicht en ik voelde de pijn door me heen stromen. De woede, het alles! 'Luke, wie?' vroeg Daniel en ik zag dat hij werkelijk niet wist waar ik het over had. 'Een lange jongen, blond haar en licht blauwe ogen.' antwoorde ik en Daniel schrok. 'Ga niet met hem om!' snauwde hij en ik deinsde naar achteren. Ik begreep het niet, waarom mocht ik niet met Luke omgaan. 'Waarom niet?' vroeg ik en liep naar Daniel. Daniel slaakte een héle diepe zucht en ik kuchtte. 'Antwoord,' bromde ik en Daniel keek me strak aan. 'Hij is gevaarlijk!' En weer begreep ik hem niet. Luke gevaarlijk? Ja dag! 'Dat zei hij ook over jou!' en m'n stem sloeg over. Wat was hier aan de hand?
Daniel IJsbeerde over de straat en ik keek op m'n horloge. 'School!' riep ik uit en rende naar m'n auto. 'Maakt niet uit, ik heb het geregeld.' zei Daniel en ik fronste. 'Wat heb je gedaan?' en Daniel lachte. 'Je ziek gemeld,' en ik begon mee te lachen. 'O,' zei ik verdoofd en Daniel pakte m'n hand. 'Kom!' riep hij en ik volgde hem. Niet wetend waar we heen gingen...

Reacties: