Hoofdcategorieën
Home » Muse » You » Me - 16
You
Me - 16
Het Wembley was echt immens groot. En mooi. Ik betrapte mezelf erop dat ik er met open mond naar stond te kijken. Naast ons parkeerde een klein busje waar een aantal kinderen uit kwam. Later stapten ook Chris en Kelly uit.
'Hello,' zei Chris heel cool.
Zijn vrouw daarintegen was helemaal opgewonden.
'So,' zei ze met een nerveus stemmetje. 'You must be Matthews "miracle girl". I'm Kelly.'
'Hello, nice to meet you,' zei ik verlegen.
'Hi Kate! How are you?' Ze omhelsde haar stevig.
'I'm fine, thanks,' zei Kate.
'Nice to see you again, Matthew.' Ze gaf hem een high five en een klopje op z'n schouder. 'And Dominic.' Ze deed hetzelfde als bij Matt.
Dom moest nog steeds een beetje lachen, dus dat zag er heel komisch uit.
'Emily,' zei Chris. 'Let me introduce you to my five kids.'
Hij haalde nog een maxi cosi uit de auto, en ik wist dat daar Buster in zat.
Ik liep er naartoe en zag een enorm schattig kindje dat precies op zijn vader leek.
'He's so cute!' zei ik terwijl ik mijn handen tegen mijn wangen sloeg.
Ik heb ook geen idee waarom, maar dat doe ik altijd als er iets schattigs is.
Hij lag heel vredig te slapen.
'This is Buster,' zei Chris.
Ik keek verder om me heen en zag allemaal kinderen die jonger waren dan ik. De oudste droeg een peuter.
Chris wees naar de peuter.
'That's Ernie,' Ik zwaaide naar het kindje dat verlegen wegkeek.
Nu wees hij naar de op een na jongste. 'That's Frankie, and the one next to him is Ava-Jo.'
Ik knipoogde naar de twee kinderen. 'And this is Alvie.' Dat was de oudste.
'I'm Emily,' stelde ik mezelf voor. 'I'm fourteen years old and I'm from the Netherlands.'
We praatten allemaal een beetje met elkaar en na een tijdje gingen we naar binnen.
Het was zó ontzettend mooi, ik moest er bijna van huilen. Bij de ingang stond een man die tegen Matt, Dom en Chris zei: 'Welcome home, guys.'
We liepen een eindje verder en toen zag ik het podium. Het was prachtig in elkaar gezet en had een systeem met spiegeltjes zodat Matt zijn gitaar met lasers kon gebruiken.
'It's awesome,' zei ik.
Matt schreeuwde zoiets als: "Woohoo!" en Dom deed mee. Ze vonden het duidelijk te gek om hier te zijn. We liepen naar beneden toe en gingen onder het podium de kleedkamers in.
Aangezien we in de file hadden gestaan, was het al redelijk laat. De zon begon onder te gaan en Kelly maakte zich zorgen om de kinderen, dus alleen Alvie mocht blijven. Met de rest ging ze terug naar huis.
Ik kreeg een rondleiding backstage. Ze hadden een zithoekje met een minibar, dus we dronken en praatten wat. Eigenlijk heel veel. We bespraken de liedjes voor het nieuwe album en ik gaf ze wat advies op punten waar ze geen raad mee wisten (Huh? Ik geef Muse advies? Ja, echt! Wauw...). Ze waren nog lang niet klaar met de songteksten, maar wat ze nu al hadden was te gek. Echt Muse-achtig.
Na een aantal uren moesten ze dan eindelijk gaan optreden. We hadden van te voren in de coulissen gekeken, en het hele stadion zat ramvol. Helemaal uitverkocht.
'Good luck,' zei ik tegen alle bandleden en gaf ze een high five.
Kate moest weer naar huis, omdat ze veel rust nodig had. Ze nam Alvie mee omdat die er geen zin meer in had. Ik keek vanuit de coulissen mee wat ze deden. Ze openden met Uprising. Daarna speelden ze MK Ultra en de rest weet ik niet meer precies.
Op een gegeven moment begon Dom, zoals altijd, een speech.
'How is it going London?'
Iedereen schreeuwde en klapte.
'Alright.' Hij nam een slok van zijn flesje water. 'We are doing great as well. But our piano guy is sick.'
Er klonk boegeroep uit de zaal. 'But there's no need to panic, 'cause we have an awesome piano player backstage.'
Iedereen begon te juichen. Ik vond het wel grappig, ik wist helemaal niet dat er nog iemand was. Ik had ook verder niemand gezien.
'Emily from the Netherlands.'
WAT? Nee. Nee, nee! Ik kan helemaal niet piano spelen. Dat verpest ik al die mooie liedjes! Nee. Dit ging ik voor geen goud doen.
Het gejuich werd luider.
'Come on over here, Emily.'
Vanuit de zaal klonk herhaaldelijk mijn naam. Ik nam een flinke teug adem binnen en blies hem daarna weer uit. Ze hadden me nodig.
Ik deed een stap op de zwartgekleurde tape waarmee het vinyl aan de grond zat vastgeplakt. Nog een stap. Er scheen een spot op me en het stadion ging uit z'n dak. Ik glimlachte en zwaaide naar het publiek.
Nu moest ik een liedje gaan spelen voor wel heel veel mensen...
Reacties:
Niet zo negatief doen jij! Het is juist hardstikke spannend!
En de Emily in het verhaal moet ook niet zo negetief doen over zichzelf. Als dé Matthew Bellamy zegt dat je goed speelt, dan ben je heel goed! Het is wel een flauw streek van Dom om haar zo voor het blok te zetten trouwens...
Awwww die foto's!!!
Maar heel leuk, en spannend, en... heel snel verder!