FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 7, Bedrog.

We renden door de bossen. 'Kom op!' bleef Daniel maar roepen, maar ik gaf het toen op. M'n benen konden niet meer en ik belandde op de grond. 'Sian!' riep hij en rende terug. 'Ik kan niet meer,' zuchtte ik en Daniel tilde me op. 'Kom, ik draag je.' fluisterde hij en ging rennen. We leken veel sneller te gaan dan eerst. Want binnen een paar tellen waren we aan de andere kant van het bos.
Daar aangekomen zette Daniel mij op de grond en ik liep met hem mee. 'Wat is er nou aan de hand?' en ik pakte Daniel's hand. 'Je moet zien wat Luke gedaan heeft!' riep hij en duwde de bosjes opzij. Daar in de verte lagen verschillende lichamen. Dood. En overal waar ik keek zag ik bloed. M'n hart begon als een gek te kloppen en ik gaf over. 'Sian,' fluisterde Daniel en legde z'n hand op m'n rug.
Toen ik bijgekomen was kwamen er meer dan duizend vragen omhoog. 'Waarom heeft hij dit gedaan?' was één van die duizend. 'Ze zeggen dat hij zich niet kan inhouden tegen mensen die hem iets willen aandoen.' antwoorde Daniel, maar ik begreep het niet. Luke leek zo lief, zo vertrouwd. De tranen kwamen omhoog en m'n blik bleef maar op de lichamen gevestigd. 'Hij leek zo,' en ik brak m'n zin af. 'Goed?' maakte Daniel m'n zin af en schudde z'n hoofd. 'dat is hij niet.' M'n hoofd begon te draaien en ik viel op de grond. 'Sian!' Daniel schrok en kwam naast me zitten. 'Ik begrijp het niet,' fluisterde ik en verbeelde me hoe het geweest heeft moeten zijn. Hoe Luke die mensen moeten heeft gedood. 'Hoe?' was mijn vraag aan Daniel en hij zuchtte. 'Ze zeggen met een staak,' m'n duizeligheid kwam weer terug, Luke met een staak... leek zo onmogelijk.
Ik stond op en wilde hier weer weg. 'Breng me terug,' fluisterde ik en Daniel pakte m'n hand. 'Kom we gaan,' Maar net toen we wegliepen hoorde ik gekraak door de bladeren. Daar in mijn ooghoeken zag ik een gestalte wat verdacht veel op Luke leek. M'n hoofd draaide automatisch en daar stond Luke. 'Luke!' riep ik van schrik uit en Daniel duwde zich achter me. 'Luke!' gromde hij en Luke ging in één of andere 'aanvalspositie' staan. 'Vertel haar de waarheid!' snauwde Luke en wéér begreep ik het niet. 'Waarheid?' en Daniel kneep in m'n arm die hij vast had. 'Kan ik niet,' bromde hij en ik rukte me van hem los. 'Welke waarheid!' snauwde ik tegen Daniel en Luke ging weer normaal staan. 'Kan ik niet zeggen!' antwoorde Daniel en Luke liep onze kant op. 'Je moet wel,' bromde hij en ik smeekte Daniel om het te zeggen. 'Ik ben niét degene die dit gedaan heeft!' snauwde Daniel in het gezicht van Luke en ik voelde me gelijk bedrogen toen hij dat gedaan had. Want Luke's gezicht veranderde meteen. 'Daar heb ik het niet over!' verdedigde Luke zich en ik liep Luke's kant op. Daniel probeerde me tegen te houden maar het lukte hem niet. 'Waarom?' en ik pakte Luke's hand. 'Kan ik niet zeggen,' en toen liep de emmer over. Ik voelde me veraden, bedrogen en ik was ook nog eens misselijk door alles wat de afgelopen weken was gebeurt. 'Als niemand mij iets gaat vertellen ben ik weg!' snauwde ik tegen ze. 'Als jij het verteld doe ik het ook,' stelde Luke voor en ik zag het gezicht van Daniel gelijk veranderen. Misschien zou hij me nu toch í­ets kunnen vertellen.

Reacties: