FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 20

Na het weekend kon Gitte niet wachten om Julie uit te horen. Ze stond haar op te wachten op de gebruikelijke plek naast de schoolpoort. Ze wilde elk detail weten over haar weekend met Joe. Zou er eindelijk iets gebeurd zijn?
De voorbije dagen had ze ook niets anders opgemerkt aan Leandro en haar schuldgevoel over 'de ontdekking' was stilletjes aan weggeëbt. Hij leek haar soms zelfs een beetje te negeren, maar ze wist niet zeker of dat door het voorval kwam, want er waren soms weken waarin hij haar niet eens leek op te merken en geen stekende opmerkingen maakte.
Nog steeds vielen er sneeuwvlokken op de grond, wat redelijk abnormaal was op een februari, maar haar hoorde je niet klagen! Het was alleen een beetje koud.
Van om de hoek kwam plots een paar handen tevoorschijn en ze herkende Leandro's jasje vrijwel meteen. Ze moest toegeven dat hij zich goed kleedde. Hij keek even om zich heen en boorde dan zijn ogen in de hare. Zijn mond bewoog zachtjes en ze moest intensief luisteren om hem te kunnen verstaan.
“Luister, ik heb je sinds woensdag niet meer gezien, wat best mogelijk is aangezien je niet uit de massa spring. Maar goed, ik zou het appreciëren als je het met niemand hebt over mijn zusje. Nu ja, vanaf nu dan, want waarschijnlijk heb je het al aan je beste vriendinnetjes en de geweldige vriend verteld.”�
“Ik heb het tegen niemand verteld, Leandro. Ik weet niet voor wie je mij aanziet, maar dit is niet een soort roddel die iedereen moet weten. En ik kan je niet uitstaan, maar ik kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als dit mij zou overkomen en -”� begon ze.
“Jij hébt niet eens een zus.”� beet hij haar toe. Ze beet op haar lip. Dit gesprek maakte haar nerveus. Ze wist dat hij van zich af zou bijten of haar zou uitlachen als ze hem haar medeleven toonde, maar ze kon niet niets zeggen.
“En daarom kan ik het me niet eens voorstellen. Hoe heb je dit in godsnaam kunnen verwerken?! En waarom weet niemand van iets? Weet Andrew het eigenlijk?”� vroeg. Ze wilde hem begrijpen.
“Niemand, en ik wil ook dat dat zo blijft.”� siste hij.
“Wat jij wilt, al snap ik niet waarom...”� mompelde Gitte.
“Wil je weten waarom?”� vroeg hij serieus. “Ten eerste is het al ontzettend lang geleden en heeft het geen zin meer om alles opnieuw op te rakelen. Ik kende Andrew toen nog niet, ik leerde hem pas kennen in het zesde leerjaar en toen Luna stierf was ik pas acht. En het wí¡s verdomme moeilijk, maar het helpt me niks om het nu opeens aan iedereen te vertellen. En ik kan me al voorstellen zouden reageren. Zelfs jij hebt medelijden met me en je haat me!”�
“Oh, komaan, dit wens ik zelfs mijn ergste vijand niet toe.”� protesteerde ze.
“Oh, en dat ben ik?”� grijnsde hij geamuseerd.
“Ik heb niet zoveel vijanden, dus jij bent een logische keuze.”� antwoordde ze.
“Heel grappig, hoor. Maar goed, dank je om niks te vertellen. En ik haat je nog steeds.”� zei hij.
“Insgelijks.”� glimlachte ze. Ze had niet het gevoel dat hij nus echt boos was, maar wie was zij om dat te bepalen? En het maakte niets uit, hij was nog steeds een vijand.
“Gitte!”� schreeuwde Julie plots naast haar. Het was een schril contrast met Leandro's gefluister van zonet.
“Julie!”� riep Gitte terug. Ze zag Leandro nog net met zijn ogen rollen voor Julie voor haar kwam staan en losbarstte: “Wat een geweldig weekend! Joe is zaterdagochtend naar mij thuis gekomen. We hebben thuis een film gekeken en tegen de middag zijn we gaan shoppen in Antwerpen en nog iets gaan eten in een trendy restaurant. Echt geweldig lekker gegeten, maar goed. Ik bood hem de logeerkamer aan, maar hij stond erop dat hij nog een hotel zocht omdat hij hier toch nog tot woensdag is. Zondag wilde hij mij verrassen en moet je raden waar we naartoe geweest zijn! Echt typisch Joe... Naar een pretpark! We namen de trein naar Walibi.”� zei ze opgetogen.
“Is dat niet gesloten?”� fronste Gitte haar wenkbrauwen. Wat had hij gedaan, het hele park afgehuurd of wat?
“Er was een speciale dag voor abonnees van het één of het ander, weet ik veel. Hoe heeft er ons gewoon binnen gelogen.”� grijnsde ze. “Hij zei dat hij de zoon was van de internationale baas van de firma of zo. Hij was briljant, je had hem moeten zien!”�
“Haha, dat geloof ik graag. En verder...”� viste Gitte.
“Verder wat?”� vroeg Julie.
“Is er iets gebeurd? Hebben jullie gekust?”� vroeg Gitte, die zich niet meer kon houden.
“Nee.”� antwoordde Julie.
“Nee?!”� echode Gitte verbaasd. Misschien zou ze er zich toch nog mee moeten moeien.
“Het was echt leuk en we hebben veel gepraat, maar er was geen 'romantisch moment' of zo. Het was er gewoon nooit de juiste tijd voor. En ik ken hem ook nog maar net - ook al lijkt het al langer -, en ik weet niet of hij meer wilt dan alleen vrienden zijn.”� legde Julie uit.
“Komaan, Julie, denk je echt dat hij de Atlantische Oceaan over zou vliegen om een weekend door te brengen met een gewone vriendin waarmee hij verder niks wil?”� vroeg Gitte ongelovig.
“Ik kan hem toch niet zomaar onderbreken als hij iets vertelt en hem beginnen kussen!”� zei Julie verontwaardigd.
“Volgens mij was dat exact het advies dat jij mij gaf met Nick.”� zei Gitte bijdehand. “Crëeer dan een romantisch moment. Je gaat me niet vertellen dat jij en Joe verlegen ingesteld zijn. Go get him!”�
De bel overstemde Julies antwoord en ze haastten zich naar hun eerste les, geschiedenis.

“Kan je echt niet komen?”� vroeg Gitte beteuterd aan Nick over de telefoon. Ze had hem net gevraagd of hij naar haar galabal kwam. Niet dus.
“Sorry, Gitte, maar ik heb de volgende dag een optreden. Ik raak er nooit op tijd. Het spijt me echt.”� zei hij.
“Tja, het is nu ook weer geen drama. Je hebt een druk leven en je kan geen optreden afzeggen voor een of ander galabal.”� relativeerde ze de zaak. Toen ze de telefoon neerlegde, kwam Natalie haar kamer net binnen.
“Hij komt niet?”� las ze haar gelaatsuitdrukking af. Gitte schudde spijtig haar hoofd. “Maar goed, we moeten nog heel wat regelen, laat ons het daar even over hebben.”� veranderde ze het onderwerp. Treuren had geen zin en het was nu eenmaal geen drama. Natalie en zij waren na de dramales bijeen gekomen om dingen af te spreken over de aankleding van het galabal.
Ze waren overeen gekomen dat ze zwarte en witte ballonnen zouden opblazen en in de kleine turnzaal zouden leggen. Daar stonden twee leerkrachten die traditiegetrouw de foto's van de koppeltjes namen (wat wilde zeggen dat zij niet op de foto kon). In de grote turnzaal vond het gala zelf plaats en werd er gedanst. Aan het plafond zouden ze een netje vastmaken, waarop nog meer ballonnen balanceerden. Aan het einde van de avond zouden ze dat net laten zakken, zodat alle ballonnen in het rond vlogen. Er werd ook een dia-scherm geplaatst met allerlei zwart-wit foto's.
“En ik ken iemand met zo'n pasfotohokje. Als we die ergens in een hoekje van de grote zaal zetten, kunnen we ze rechtstreeks naar dat dia-scherm projecteren.”� opperde Natalie enthousiast.
“Ja!”� riep Gitte. “Zoals in One Tree Hill.”�
“Ik kijk niet naar One Tree Hill. Te veel drama en dingen die gebeuren in één jaar tijd, terwijl de normale mens ze niet eens meemaakt in een heel leven. Bovendien zijn alle mannen die mee spelen lelijk. Die Lucas met zijn gekwelde kop altijd, bah.”� zei Natalie chagrijnig. “Maar als ze mijn idee gepikt hebben, eis ik een schadevergoeding. Misschien kan jij iets regelen voor je beste vriendin, met al je Amerikaanse connecties.”�
Gitte moest een glimlach onderdrukken. Natalie was een gigantische fan van Gossip Girl, en dat was natuurlijk een volkomen dramaloos programma...
“Doe even normaal, wil je?”� grijnsde ze en ze rolde met haar ogen. Ze dacht even na en zei dan: “Hé, en de toneelschool heeft toch ook van die zwarte doeken om tegen de wanden te hangen? En Karo van onze klas heeft van die grote blacklights, die iedereen die in het wit gekleed is, licht laten geven. Dat is echt geweldig!”�
“Ja! En de stempels op de drankkaart moeten ook licht geven, zoals de tattoos die vroeger bij de chips zaten!”� ging Natalie verder.
“Weet je, ik heb zo het gevoel dat dit galabal het leukste ooit wordt.”� grijnsde Gitte en ze verheugde zich nu al op hí¡í¡r galabal!

Het was vrijdagnamiddag. De bel die het laatste lesuur aangaf, was een klein uurtje geleden al geweest en Gitte was met de rest van de leerlingenraad bezig met de opbouw van de bar voor het bal. Om acht uur begon het en Gitte wilde dat ze in de tijd kon springen en al dit zware werk kon overslaan. Het voorbereidende werk was leuk geweest, maar dat werk ook daadwerkelijk tot uitvoering brengen, was niets voor haar. Maar ze wilde het zelf wel doen, ze wilde niet het vuile werk door anderen laten opknappen en alleen maar commanderen.
“Wil je alsjeblieft die kratten neerzetten, je breekt nog eens iets - wat ik alleen maar kan toejuichen.”� zei een luide stem hatelijk achter haar. “Voor jou is dat waarschijnlijk een drama omdat je je stomme actjes dan niet kan opvoeren. Hoe dan ook, zet dat ding neer, dat is iets voor mannen.”�
Gitte kookte vanbinnen. Had ze ooit echt medelijden gehad met Leandro Moons?
“Nee, dank je, ik ben perfect in staat om die bar mee te helpen in elkaar zetten? Misschien wel net dóór die stomme actjes.”� antwoordde ze ijzig.
“Laat ons het misschien gezellig houden?”� stelde Gert, een jongen uit het zesde voor.
“Niet mijn fout.”� knipoogde Leandro en hij gaf Gert een high five. Hoe kon die jongen elk levend wezen zó rond zijn vingers draaien? Iedereen wist dat hij haar uitdaagde, maar van hem leek iedereen het maar te pikken. Populaire zak.
Plots rinkelde haar gsm in haar broekzak en voerde ze hem vibreren. Voor hij luider begon af te spelen en iedereen haar belachelijke ringtone kon horen, nam ze op.
“Hey, Gitte!”� zei de stem aan de overkant.
“Nick!”� antwoordde ze blij. Ze zag Leandro's wenkbrauwen de lucht in schieten en drukte haar gsm wat dichter tegen haar oor, terwijl ze naar de kleine turnzaal liep. De aanblik daarvan stelde haar al iets meer gerust. Alle zwarte doeken hingen al tegen de muur en er hingen witte decoratiespullen om het geheel niet al te donker te maken. Waar de foto's genomen zouden worden, waren van die deco-zwart wit-foto's gehangen, als achtergrond.
“Is er iets?”� vroeg ze en ze kon haar stem niet nonchalant houden. Misschien zou hij zeggen dat hij toch kon komen, dat hij net geland was op het vliegveld. Kon dat? En was het ontzettend egoïstisch om zo te denken?
“Nee, ik wilde je gewoon veel plezier wensen op je galabal. En het spijt me dat ik er niet bij kan zijn.”� zei hij alleen maar.
“Oh.”� was het enige wat ze uit kon brengen en ze kon het niet helpen dat er teleurstelling door klonk in haar stem. Ze herstelde zich echter snel en ging verder: “Het is het einde van de wereld niet. Nu ja, Amerika wel, maar dit niet.”�
Ze hoorde hem even lachen, iemand iets schreeuwen op de achtergrond en Nick haastig zeggen: “Sorry, maar ik moet weg. Druk, druk druk. Ik zie je... euh, later.”�
Hij legde af en Gitte zuchtte even diep. Oké, dat was niet het nieuws waarop ze gewacht had, maar eigenlijk was het ook niet eerlijk om dat van hem te verwachten.
“Verman je, Gitte, het is maar een galabal. Eentje waar je ook zonder Nick plezier gaat hebben. En er is nog altijd het galabal van volgend jaar!”� mompelde ze. Geweldig, nu praatte ze ook al tegen zichzelf...

Drie uur later stond en hing alles perfect zoals het moest zijn. Er speelde zachte muziek en ze had al enorm veel mensen gezien die ze kende. Wat haar opviel, was dat de meesten hun vriend of vriendin hadden meegenomen. Iedereen mocht dan wel jaloers zijn dat zij Nick Jonas had weten te strikken, op sommige vlakken snapte ze dat niet echt.
Meneer Linnens, hun leerkracht aardrijkskunde, die nooit afweek van zijn sokken in sandalen, of het nu winter of zomer was, stond in voor de fotografie van de laatste graad. De meeste daarvan waren koppels. Ze had Leandro en Kimberley al voor de lens zien poseren. Verscheidene jongens hadden hem jaloers aangekeken, waarschijnlijk omdat hij hun officieuze vriendin inpalmde. Kimberley had zich nog steeds niet echt populair gemaakt bij Gitte. Ze had een little black dress aan en met little bedoelde ze eigenlijk dat hij nog maar net haar onderbroek bedekte. Ze had ook nogal smalend gedaan over zowat alles op het bal - van inrichting over muziek tot het eten -, iets wat ook bij Leandro in het verkeerde keelgat was geschoten. Gitte zelf had een strapless wit kleedje aan, met in het midden een zwart riempje met strik. Ze had zwarte pumps aan en een ring met een zwarte steen in. Ze had kleine, diamanten oorbelletjes aan, die ze ooit van Natalie had gekregen. Voor speciale gelegenheden deed ze die vaak aan.
Zij zelf wachtte nog even voor de foto's tot Julie toe kwam en Natalie klaar was met zich om te kleden. Ze was haar haar aan het krullen en had dat ook aan Gitte voorgesteld, maar die had haar haar gewoon opgestoken op een manier die ze van Tatjana had geleerd. Alleen op zo'n foto staan was zieliger dan zielig en dat wilde ze vermijden.
Ze had Leandro ook al een paar keer boos voor zich uit zien staren en naar haar zien kijken, maar dat was niets nieuws. Waarschijnlijk was hij nog steeds pissig op Kimberley en haar kritiek en reageerde hij dat af op haar.
Net toen ze zich afvroeg wanneer ze één van haar vrienden zou zien, hoorde ze achter zich een stem haar naar roepen.
“Dacht je echt dat ik je galabal wilde missen?!”� vroeg Nick en hij keek haar glimlachend aan. Haar ogen gleden over zijn lichaam, alsof ze niet kon geloven dat hij hier echt voor haar stond. Hij droeg een perfect gekozen zwart pak met de schoenen die zij hem voor Kerstmis gegeven had.
“Zoveel maakte het niet uit, ik heb er volgend jaar nog eentje.”� knipoogde ze, maar ze was wel geraakt door het feit dat hij alleen hiervoor naar de andere kant van de wereld was afgezakt.
“Kon je dat niet eerder zeggen? Ik dacht dat dit je laatste was.”� fronste hij grijnzend. “Heb je trouwens geen toepasselijkere manier om mij te verwelkomen? Ik vond je woorden niet echt hartelijk. Wil je liever dat ik ga?”�
“Ben je helemí¡í¡l gek geworden?”� vroeg ze en ze stapte dichter naar hem toe. Ze kuste hem en fluisterde: “Beter?”�
“Veel beter.”� mompelde hij en hij kuste haar terug. Gitte voelde dat er mensen naar hen keken, maar het kon haar niets meer schelen.
Iedereen wist toch al dat ze een koppel waren. Toen hij haar los liet, vroeg hij: “Zo, is het feestje hier al begonnen?”�
“Hmm, het voordeel van mee werken aan het galabal op school is op de hoogte zijn van de hele organisatie én het programma. Wenste meneer een rondleiding?”�
Ze grijnsde en nam hem mee op tocht door heel het gebouw.

Ze waren net op de foto geweest voor de lens van meneer Linnens. Dan kreeg ze toch nog haar koppel-foto. Hij was wel niet op één twee drie klaar geweest, want bij de eerste probeerden twee meisjes naast Nick te gaan staan, bij de tweede keek Gitte net om naar iemand uit de leerlingenraad die haar riep en van de derde eiste Nick vriendelijk maar kordaat dar hij verwijderd werd - ijdel als hij was.
Bij de laatste - en beste - had hij zijn arm om haar middel geslagen en drukte hij haar stevig tegen zich aan.
“Hé, wij ook!”� gilden Nona en Babs en met hun lieven Pieter en Yannick bestormden ze de camera. Ze namen Babs en Nona op en hielden hen in hun armen. Nick deed net hetzelfde met Gitte, als ook Julie en Natalie naar hen toe renden. Julie sprong op Natalies rug en net op tijd ging de flitser af.
“Leuke foto.”� prees meneer Linnens hen. Vanuit de grote zaal hoorde ze luide beats komen. De dj - een vriend van Leandro, Thomas - deed zijn werk niet al te slecht.
“Dansen?”� nodigde Nick haar uit op de dansvloer. Ze knikte en nam zijn hand vast. Heel de zaal schoot in beweging wanneer 'I got a feeling' van The Black Eyed Peas door de boxen knalde. Verscheidene meisjes loensden flirterig naar Nick, maar die had alleen maar oog voor haar. Zolang het bij kijken bleef, vond Gitte het geen drama. Ze was al blij dat ze een beetje afstand hielden en hen niet bestookten met vragen, zoals ze de eerste keer hadden gedaan. Eindelijk gunden ze hen hun privacy.
Toen het nummer afgelopen was, stelde Gitte voor om om drank te gaan.
“Een passoa en een cola light alstublieft.”� vroeg ze aan Erik, die de bar deed. Terwijl hij haar de drankjes overhandigde, dook Julie plots naast haar op.
“Ik zweer je dat jij het perfecte lief hebt.”� zei ze zeurderig. “Wie komt er nu speciaal naar België voor een gí¡labal?!”�
“De broer van het perfecte lief blijkbaar niet?”� lachte Gitte.
“Misschien heb ik mijn kans gewoon verkeken.”� zuchtte ze.
“Wel nee, ik zal eens polsen bij Nick of hij iets weet. Subtiel natuurlijk, je kent mij.”� antwoordde ze. “Maar goed, ik ja nog wat dansen met mijn perfecte lief.”�

“Daar ben je eindelijk!”� zei Nick blij. “Ik word gek van al die starende blikken. Weet je dat er een dozijn meisjes op mij zijn afgestapt? En ze hébben me al eens gezien. Maar ze zijn niet goed wijs als ze denken dat ik jou laat gaan.”�
Gitte grijnsde en trok hem naar zich toe. “Goed geantwoord...”�
Hij werd echter afgeleid door iets achter haar. Ze draaide zich om en zag Kimberley naast Leandro strompelen. Ze had blijkbaar al redelijk veel op.
“Oh, ze hééft dus al een vriend? En dan nog die irritante kerel. Ze passen bij elkaar.”� gromde Nick.
“Ja, vind ik ook. Wacht eens even - bedoel je dat zij zich ook is komen aanbieden?!”� vroeg ze ongelovig. Nick knikte.
“Zij was nog de ergste van allemaal. Ze gaf maar niet op, tot ze iemand anders op het oog had. Hoeveel vrienden heeft die meid?”� vroeg hij hoofdschuddend.
“Ik weet het... En het ergste is nog dat Leandro niets in de gaten lijkt te hebben.”� zuchtte Gitte. “Je hebt geluk dat ik niet jaloers ben.”�
“Oh, komaan, jaloers op wat?! Ze heeft een mooi snoetje, maar ik wil iemand die ik voor de volle honderd procent kan vertrouwen. En jij bent dat vertrouwen helemaal waard.”� zij hij fel.
“Weeral goed geantwoord, jij kan er wat van.”� knipoogde ze.
“Hé, dat is Natalie toch?”� vroeg Nick.
“Waar?”� vroeg Gitte verbaasd. Ze keek rond, maar zag niemand die leek op Nataliein de mensenmassa op de dansvloer.
“Nee, daar!”� wees hij naar het diascherm dat aangesloten was op het pasfotohokje. Daarop stond Natalie naast Nona. Haar krullen waren zo mooi uitgepakt dat Gitte vrijwel onmiddellijk spijt kreeg dat ze er geen genomen had. De foto verdween en maakte plaats voor een foto van Robin en Malika, een koppel uit het zesde middelbaar.
“Heb jij dit allemaal georganiseerd?”� vroeg Nick en hij sloeg zijn arm rond haar middel. Gitte knikte en wilde net meer uitleg geven, toen de foto weer veranderde. Gitte's mond zakte open. Op de foto stond Bert, een Zac Efron-look-a-like uit het zesde middelbaar. Op zijn schoot zat een meisje met een hippe, zwarte bob dat haar lippen op de huid van zijn hals had gedrukt. Ze herkende haar meteen als Kimberley. Iedereen in de zaal hield zijn adem in en je kon er een speld horen vallen.
“Gení¢nt...”� mompelde Nick. Achter hen viel een blik bier op de grond. Gitte keek om en zag Leandro geschokt naar het scherm kijken. Toen de foto weer plaats maakte voor een andere, keek vrijwel iedereen hem aan. Alsof hij in trance geweest was en nu pas ontwaakte, schudde hij met zijn hoofd en beende hij weg. Vanuit de menigte herkende ze Andrew, die ook naar buiten liep. Hij had dan ook wel veel weg van een omhooggevallen eikel, hij was er wel voor zijn beste vriend. Onderweg duwde hij Kimberley geïrriteerd van zich af, die zich aan hem probeerde vast te klampen.
Ha, net goed, stomme zielepoot. Ze jammerde luid tegen één van haar vriendinnen dat ze het zo niet bedoeld had, maar hoe kon je dat nu in godsdnaam in alle eerlijkheid zeggen als je je vriend al zo'n half jaar aan de lopende band bedroog?

Aan het einde van de avond liep ze hand in hand met Nick over de speelplaats. Het was raar om die 's avonds te dien, zonder enige verlichting of voetballende en rondhangende jongeren.
Het was iets voor twaalf. Ze hadden geen van alleen nog veel zin om aan de opkuis te beginnen en hadden afgesproken om dat morgennamiddag te doen. Het was toch vakantie en veel van de leden van de leerlingenraad waren al naar huis. Naast het moestuintje op de speelplaats stond een donkere gedaante. Van in de verte zag ze een vuurtje, wat betekende dat Leandro een sigaret had opgestoken.
“Ga al eens even naar de uitgang, wil je? Mijn fiets staat daar.”� zei ze zachtjes tegen Nick.
“Is dat die irritante gast? Komaan, Gitte, hij behandelt je als vuil en nu wil je hem opeens gaan troosten.”� mompelde Nick.
“Zo is het niet!”� zei Gitte fel. “Ga nu maar, ik kom zo.”�
“Je bent te goed voor deze wereld.”� glimlachte Nick, voor hij naar de grote poort vertrok. Toen ze dichterbij kwam, zag ze in het licht van zijn sigaret dat zijn ogen glazig waren van de drank. Dit werd een fijn gesprek...
“Wat kom je hier doen?”� vroeg hij met een dubbele tong. “Je bent al de elvendertigste vandaag. Het waren bijna allemaal meisjes. Blijkbaar ben ik nog aantrekkelijker geworden nu ik weer single ben. Kom jij ook een kansje wagen?”�
“Oh, komaan, aantrekkelijk?! Je stinkt uren in de wind en rookt de ene stinkbom na de andere.”� walgde Gitte.
“Waarom sta je hier dan? Een beetje lachen met mijn miserie, hé?”� vroeg hij hatelijk.
“Dus het is definitief? Je bent weer alleen?”� vroeg ze.
“Dus toch geïnteresseerd, hé?”� lalde hij. Gitte trok een gezicht en negeerde zijn woorden. Ze wilde het niet vragen, maar het was eruit voor ze het wist: “Wist je het echt niet?”�
Nu haatte ze niet alleen Leandro, maar ook zichzelf. Hij keek haar even aan en ze schrok van de donkere blik in zijn ogen. “Ik wist van niets. Naïef, hé? Ik zei altijd dat mijn lief me nooit moest bedriegen of dat ze niet meer moest terug komen. En uiteindelijk wist ik helemaal niets. Maar nu is het over, hoor. Finito. Basta. Gedaan. Ik wil ze niet meer, de vuile slet. Maar weet je wat ik ga missen? De geweldige seks. Man, man, man, wat was me dat. En -”�
Oké, nu had ze echt genoeg gehoord.
“Bespaar me de details alsjeblieft. En je was niet naïef, je wilde jezelf gewoon beschermen.”� probeerde ze vriendelijk te zijn. Hij keek haar bevreemdend aan en zei: “Nee, ik was godverdomme naïef, betweter. Ik heb al ergere dingen meegemaakt. En je moet niet denken dat ik zal klaar staan met zwakke peptalks als jouw lief je bedriegt. Dat doen ze allemaal ooit.”�
“Ik vertrouw Nick.”� zei ze kortaf. Hij keek haar duister aan en zei: “Doe dat maar niet.”�
“Ik moet gaan, Leandro, sterkte.”� zei ze. Voor ze weg liep, haalde hij zijn schouders op en rolde hij met zijn ogen. Moest hij weten, arrogante eikel...

Reacties: