FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

2.

Het was twee dagen verder en de misselijkheid van de chemo begon weg te trekken. Bill had al weer iets meer kracht in zich, maar toch nog niet veel. Hilke was op de gang met iemand aan het praten, waarschijnlijk een dokter. Bill zat recht in bed en at langzaam van zijn soep. Hij had nog geen kracht in zijn handen en armen, dus was het al moeilijk om zijn soeplepel omhoog te doen. Hilke kwam weer naar binnen gevolgd door een vrouw. Bill herkende haar van twee dagen geleden. Ze was van dat make a wish gedoe.
“Hoi Bill, ik weet niet als je me nog kent maar ik ben Rosa.”� Bill lachte in zichzelf. Natuurlijk herkende hij haar nog, hij was toch geen klein kind meer die alles weer vergat na een uur?
“Ik heb goed nieuws voor je,”� zei ze terwijl ze op de rand van Bill zijn bed ging zitten.
“We hebben contact kunnen opnemen met je broer, we zijn langs gegaan en we hebben hem verteld wat er aan de hand was en wat jou wens was. Hij leek redelijk ontroerd en geschokt. Zijn moeder, of beter gezegd, jullie moeder was ook geschokt. Morgen komen ze naar hier.”� Vertelde Rosa. Bill glimlachte onzeker. Hij wist niet als zijn broer hem wel echt wilde zien.
Bill wist ook zeker dat Tom hem zou verafschuwen moest hij er achter komen dat Bill make-up draagt. Rosa ratelde nog een hoop, maar liet Bill toen met rust. Ze ging nu dingen bespreken met Hilke. Bill lette niet op hen en staarde naar buiten, naar de wolken. Langzaam schoven ze vooruit. Een kwartiertje later vertrok Rosa weer. Bill was daar blij om. Ze zeurde zoveel dat hij er hoofdpijn van had gekregen. Met gesloten ogen masseerde hij zijn slapen.
“Gaat het wel?”� vroeg Hilke bezorgt. Ze ging op de rand van Bill zijn bed zitten. Bill knikte.
“Hoofdpijn, echt vreselijke hoofdpijn,”� Murmelde hij.
“Moet ik om een pijnstiller gaan vragen?”� vroeg Hilke. Bill knikte. De pijn was bijna ondragelijk. En niet alleen zijn hoofd deed zeer, heel zijn lichaam. Al zijn spieren deden pijn.

Bill keek tv. Er was niets op enkel dikke shit. Bill verlangde naar zijn eigen kamer, naar zijn eigen bed. Hij werd dit ziekenhuis echt zat. De muren waren zo eng wit en hij was al zo lang niet meer buiten geweest. Hij had nood aan frisse lucht. Af en toe stond het raam wel open, maar dat hielp niet veel. Hij wilde de wind in zijn gezicht voelen en hij wilde dat zijn haar weer in de war geraakte door de wind zodat hij hard kon vloeken en het nodeloos weer in model zetten. Bill ging met zijn hand over zijn hoofd. Het voelde zo kaal aan. Er liep een rilling door hem. Hij wilde zijn geliefde zwarte haren terug.
“Mag ik even opstaan?”� vroeg Bill zacht. Hilke kwam hem meteen helpen. Ze ondersteunde zijn armen en begeleidde Bill waar hij heen wilde.
“Ik kan wel zelf lopen, maar blijf je langs me staan, voor moest ik vallen?”� vroeg Bill.
“Natuurlijk.”�
Bill ging om zijn bed heen en deed het grote raam open. Meteen kwam er een windvlaag binnen waardoor hij overal kippenvel kreeg, zelfs bovenop zijn hoofd. Bill grinnikte kort en voelde er even aan. Het voelde zo gek aan. Bill stak zijn hoofd naar buiten. Hij hield zich vast aan de zijkanten. De wind draaide rond zijn gezicht. Bill sloot zijn ogen en dacht aan een pijnloze wereld. De wereld waar hij in terecht zou komen, moest hij sterven. Bill opende zijn ogen weer en keek naar de mooie wolken. Het was duidelijk lente. De zon scheen, waardoor Bill luid moest niezen. Hilke lachte even en ging Bill weer ondersteunen toen ze merkte dat zijn energie op was. Voldaan ging Bill weer op bed liggen. Hij had de wind in zijn gezicht gevoeld en de kippenvel op zijn hoofd. Hij wilde ook nog eens zo graag met zijn blote voeten in het gras lopen, in het ochtenddauw zodat zijn voeten lekker nat werden en dat hij daarna in een heerlijk warm bad kon stappen en dan heerlijk kon ontbijten met lekker warme verse broodjes. Helaas waren de broodjes van Bill zijn ziekenhuis ontbijt niet zo vers, maar kon hij hier gelukkig wel in bad. Hij had geen energie om in een douche te staan.

“Hoe laat komen Tom en zijn moeder morgen?”� vroeg Bill terwijl hij van zijn avond eten at. Weer soep, maar Bill vond dat niet erg, soep was hem erg gaan smaken.
“Om half 3, zodat je goed kunt uitslapen en kracht hebt om met hen de dag door te brengen.”�
“Met hen?”� vroeg Bill.
“Wil je je moeder dan niet leren kennen?”� vroeg Hilke. Ze klonk verbaasd.
“Nee,”� zei Bill kortaf. En hij had er een goede reden voor. Ze had hem afgestaan. Niet dat hij het niet goed had bij Hilke, maar als je er achterkomt dat je geadopteerd bent en dat je broer nog bij je echte moeder woont, is dat toch wel een schok en teleurstelling. Hilke ging er niet verder op in, ze wist hoe Bill soms kon zijn. Nu pas kwam het besef dat ze Bill heel hard ging missen.
“Zeg Bill, ik weet dat het misschien vroeg is enzo, maar heb je wensen voor op je begrafenis?”� vroeg Hilke zachtjes en toch wel beschaamd. Bill glimlachte.
“Je hoeft daarvoor niet zo te kijken. Ik ben blij dat je het vraagt, anders moest ik het in een brief achterlaten ofzo,”� zei Bill.
“Maar ik wil graag een zwarte kist met rood stof vanbinnen. Ik wil graag dat men witte rozen gooit als ze mijn kist laten zakken. Ik wil graag dat iedereen in het wit komt. Zwart is zo doods en wit geeft hoop. En ik wil graag begraven worden in mijn zwarte skinny, Green Day shirt en mijn favoriete leren jasje. Als schoenen wil ik mijn favoriete Vans en ik wil graag mijn mutsje op.”�
Bill nam het zwarte ding van zijn kastje en zette het op.
“Oh en ik wil graag dat je mij make-up op doet en ik wil ook graag mijn zwarte leren handschoenen dragen. Ik wil begraven worden in stijl,”� zei Bill met een zwak glimlachje. Hilke was blij dat hij er redelijk luchtig over deed, maar ze wist dat hij diep vanbinnen huilde zoals niemand ooit gehuild had.
“Nog wensen?”� vroeg Hilke.
“Ik wil dat Tom en zijn moeder ook naar mijn begrafenis komen en dat ze van voor mogen zitten. En ik vind dat er skittles moeten zijn op de koffietafel.”�
Hilke lachte.
“Ik beloof je dat er skittles komen.”� Bill grijnsde, maar vanbinnen huilde hij, maar hij wilde het niet tonen. Hij wilde nu niet gaan huilen en roepen dat hij bang was om te sterven. Héél erg bang.

Reacties: