FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 60

Ik heb echt het kaalste stuk woestijn uitgezocht, mijn blouse uitgedaan en aan een stok geknoopt zodat het een witte vlag werd. Ik hoopte dat als ze zouden zien dat ik alleen was, en er niets of niemand in de buurt was, ze misschien wilden stoppen. Ze schoten me niet dood, maar als ze de kans hadden gekregen hadden ze me zeker doodgereden. Aan het einde van de dag kwam ik bij een checkpoint. Een combinatie van Afghaanse politieagenten met daarachter in een bunker Amerikaanse soldaten. Ik heb me gewoon aangegeven. Handen stijf in de lucht en blijven roepen om de ''Dutch embassy''. Dat waren echt de tien langste minuten in mijn leven. Die cirkelende agenten om heen. Ik met mijn handen in de lucht. Witte vlag op de grond. Ik moest gaan liggen en ik dacht dat ze me af zouden knallen. Toen kwam er zo'n bleke roodharige Amerikaan uit de bunker en ik zei in mijn beste Nederlands: ''Ik ben beroofd, meneer. Ik moet naar de ambassade.'' En toen weer in het Engels: ''I'm robbed, sir. I must go to Dutch embassy.'' Hij geloofde er geen moer van. Dus haalde hij er een hogere militair bij en die was slim. Die liet mij geboeid meekomen naar de radio. Via de radio werd er contact gelegd met het Nederlandse bataljon in Uruzgan. Een hoop Engels heen-en-weergepraat en plotseling zetten ze mij naast de microfoon. Stel je voor: ik sta daar midden in de woestijn. Alleen in m'n broekie. Geboeid en omringt door Afghanen en Amerikanen en dan komt er opeens uit de radio een stem: ''Hier korporaal Alink van de luchtmobiele brigade. Kunt u zich identificeren?'' En ik zeg wie ik ben, dat ik op bezoek ben geweest bij mijn oom, dat ik beroofd ben door de Taliban. Ik lul echt een uur in vijf minuten. Zegt de radio alleen: ''He sounds like Dutch, over and out.'' En weg was hij weer. Ze hebben nog een stukje van de video bekeken. Godzijdank alleen het eerste stukje. Ik vertelde dat het de video van mijn tantes bruiloft was, die had ik meegekregen van mijn moeder. Ze moesten er erg om lachen. Vooral toen ik zei dat ik al mijn geld had moeten inleveren, maar gelukkig wel de video mocht houden. Ze waren best aardig. Gaven me de video. Regelden een lift met een of andere militaire vrachtwagen en reden me zo naar Kabul.

In Kabul begon het hele circus opnieuw in de ambassade. Op zich wel te begrijpen. Komt daar een of andere uitgemergelde stoffige Afghaan je ambassade binnen en zegt: ''Hallo, ik ben Nederlander en wil terug naar huis. Ik heb geen geld en ook geen paspoort, dus kunnen jullie even een vliegtuig voor me bestellen?'' Het duurde al een uur om voorbij de bewaking te komen. Ik moest me identificeren, maar kon me niet identificeren. Leidinggevende van de bewaking erbij. Of ik een illegale allochtoon was? Dus heb ik al die versjes opgezegd die we geleerd hadden op Oosterdel: ''de kat krabt de krullen van de trap'' en ''scheve schaatsers schaatsen scheef''. Ik heb Godbetert zelfs het Wilhelmus staan zingen in de hal. Toen pas geloofden ze me. En dan was ik pas de bewaking voorbij! Aan het loket ging het sneller. Ze leggen gewoon contact met het gemeentehuis van de stad waar je woont en die faxen dan jouw paspoort naar de andere kant van de wereld. Dan komt drie man kijken of jij het bent die op de foto staat en ook al was ik erg mager geworden, ze zagen wel dat ik het was. Dus toen kreeg ik een laissez-faire passpoort. Daar kun je mee thuiskomen en dan moet je thuis een nieuw paspoort aanvragen. Ik moest twee dagen wachten voordat de vlucht zou gaan. De ambassade had me in een duur zakenhotel gezet, waar ik op hun kosten mocht verblijven. Dat vond ik trouwens reuze-aardig van ze. Ik heb echt uren in bad gelegen toen ik in het hotel aankwam. Eerst werd het water helemaal zwart. Pas bij de derde keer bleef het water helemaal schoon. Ik voelde me net een baby'tje met zo'n schoon huidje. De ambassade had geregeld dat ik wat geld kreeg voorgeschoten en dat ik kon eten in het hotel. Ik heb op de markt een spijkerbroek, een T-shirt, teenslippers en een trui gekocht en ben 's avonds gaan eten in een restaurant. Dat is raar, hoor. Zit je eerst de hele tijd tussen de Arabieren en zit je opeens in een restaurant met alleen maar westerlingen. Het hotel werd dan ook zwaar bewaakt. Het zat vol met zakenmensen, diplomaten, ambassadepersoneel; dat soort volk. En lekker eten! Ik heb me echt suf gegeten. En nergens kun je in Afghanistan alcohol kopen, maar daar was echt iedere whisky en elk soort bier te krijgen. Na het eten ging ik een beetje sport kijken aan de bar. Ook zo vreemd. Zo zie je tijden geen sport en je komt terug in de westerse wereld en het eerste wat je doet, is weer aan de bar hangen en sport kijken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.