FanFic.nl

~ Lost in Twilight.

~ Chapter 6.1

De volgende dagen waren mogelijk nog erger dan de vorige, en beter. Slechter omdat de hemel haast letterlijk hagelstenen ter grote van busjes uitspuugde, omdat mijn vader me ondanks dat niet naar school wilde brengen en omdat mevrouw Reynalds hem eindelijk aan de lijn had weten te krijgen. Beter omdat het proefwerk wiskunde dat ik verknald dacht te hebben toch nog een zesje bleek te zijn en ik eindelijk in mijn volgende Twilight-Saga boek kon beginnen.
Mevrouw Reynalds had in de avond gebeld, zo’n beetje net na de tijd dat we aten en voor het moment dat mijn vader naar de televisie ging. Het was me al een tijd gelukt om haar op afstand te houden door de telefoon zo snel mogelijk op te nemen, maar dit keer had ze me of guard overvallen. En ik kon niet anders dan zien hoe mijn vader onwetend de telefoon op nam..
Elke keer dat ik haar op school tegen kwam hing ik een of ander leugen op waardoor mijn ouders helaas niet bereikbaar waren. Mijn vader moest overwerken, mijn moeder was naar de bridgeclub, et cetera. Natuurlijk geloofde ze me al na de tweede keer niet meer, maar ze vormde geen bedreiging. Tot op dat moment tenminste.
Ik keek naar mijn vaders gezicht terwijl zijn uitdrukking langzaam van verbazing in iets van ongeloof veranderde en daarna me een afkeurende blik toewierp. Het kostte me niet veel moeite om me voor te stellen hoe ze hem nu vertelde dat ze al zo vaak had gebeld, maar dat hij toen telkens naar mijn broertjes training was gaan kijken. En dat terwijl hij niet eens een zoon heeft.
Toen mijn vader even later de telefoon ophing keek hij me nog steeds met diezelfde afkeurende blik aan. ‘Waarom heb je niet verteld dat ze me wilde spreken?’
Ik haalde mijn schouders op, in een poging te doen alsof het weinig voorstelde. ‘Ik zag er niet echt de noodzaak van in.’
Hij trok zijn wenkbrauwen samen. ‘Die mevrouw... ehm, ja ze zei dat je je afzonderde, dat je niet met de rest van de klas omging.’
‘Reynalds,’ ik zuchtte en staarde naar mijn voeten. ‘Ik voel me niet echt aangetrokken tot de rest van de klas. Je weet dat ik niet zo sociaal ben aangelegd.’ Dat was waar en als iemand dat zou moeten begrijpen was hij het wel, want ik had die eigenschap tenslotte niet van een vreemde. Natuurlijk viel er ook een deel van mijn afzondering aan mijn passie voor lezen te danken, maar dat was mijn eigen keuze.
‘De leraren maken zich echt zorgen om je. í�k maak me echt zorgen om je,’ dat laatste voegde hij eraan toe terwijl hij zijn schoenen opgelaten bekeek. Zoals ik al eerder zei, mijn sociale problemen heb ik van mijn vader geërfd.
‘Er is niets om je zorgen over te maken, echt niet.’
‘Ik ga zo nog even langs Will,’ hij stond op en liep al naar de deur, maar toen stond hij stil. ‘Weet je wat, ga anders maar mee. Anders zit je toch maar de hele tijd in dat boek te lezen, onder de mensen zijn is goed voor je.’
Hij was duidelijk uit zijn sas omdat ik de vraag van mevrouw Reynalds voor hem had verzwegen, dus leek het me geen goed idee om op dit moment tegen hem in te gaan. Ik wist daarbij ook niet in hoeverre hij was ingelicht en eerlijk gezegd wilde ik dat ook niet weten. ‘Best,’ zei ik en liep zwijgend achter hem aan naar de voordeur.

Reacties:

1 2

justAgirl zei op 3 maart 2011 - 19:32:
super leuk geschreven <3 iloveit
weetje ik heb in dit hele stukje 1 miezerig ielieminie foutje gevonde. (ja ik ging er op letten omdat je het vroeg) et cetera= etcetera
maar het stukje is verder helemaaaal perfect <3
ga je snel verder? ilovit<333