FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 10, Gebroken...

'Luke!' m'n stem sloeg over en m'n gedachten werden weer gevuld met de herinnering aan de lichamen die ook in dit bos lagen. Daniel knielde naast Luke neer en draaide hem om. Overal waar ik keek zag ik bloed en de misselijkheid kwam weer omhoog. 'Luke,' m'n stem klonk zo breekbaar en m'n benen vielen op de grond.
Luke opende langzaam zijn ogen en ik pakte z'n hand. 'Het spijt me zo,' fluisterde ik en legde z'n hand tegen m'n wang aan. 'Niet doen,' antwoorde hij met gebroken stem en ik begon weer te huilen. De pijn van alles kwam terug en m'n gedachten waren gevuld met verdriet en terreur. 'Dit had nooit mogen gebeuren!' Daniel draaide zich naar me toe en trok me tegen zich aan. 'Stil maar,' troostte hij me en ik liet me door hem wiegen.
Later stond hij toch weer op en ik leunde naar Luke. 'Gaat het?' z'n ogen stonden gevuld met tranen en ik zag hem lijden van de pijn. 'Ja,' loog hij en ik kuchtte. 'Nee,' zei hij toen en begon te lachen. Maar al snel hield hij op vanwege de pijn.
Daniel trok me overeind en keek me met doordrongen ogen aan. 'Zeg dat je van me houd,' dwong hij me en ik lachte. 'Natuurlijk doe ik dat,' antwoorde ik en hij schudde z'n hoofd. 'Niet goed genoeg,' Ik begreep niet wat hij bedoelde en zuchtte. 'Ik hou het allermeeste van jou!' riep ik uit en kuste hem. Daniel duwde me weg en ik belandde op de grond. 'Laat maar,' bromde ik en Daniel keek me aan. 'je doet zo vreemd!' snauwde ik en Daniel keek fronsend van me weg. 'Nu ook weer!' Ik was zo woedend dat ik me niet in kon houden. 'Eerst verlaat je me, dan doe je zo!' de woede kolkte in me en ik probeerde mezef weer te kalmeren. Maar het hielp niet, ik was gebroken. De pijn, de haat alles kwam terug en ik kon er niet meer omheen draaien.
Daniel liep plots van me weg en keek bezorgd om zich heen. Ik besloot voor Luke te zorgen en liet Daniel gewoon z'n gang gaan. 'Luke,' m'n stem klonk weer zacht en Luke sloeg z'n armen om me heen. 'Help me overeind,' beviel hij en ik hielp hem. 'Voorzichtig,' fluisterde ik en trok hem met al m'n kracht overeind. Voorzichtig, maar met al m'n kracht.
Toen Luke weer overeind stond strompelde hij naar Daniel en leunde op z'n schouder. Daniel hield hem staande en ze bespraken verschillende zaken die ik niet wilde weten. Met m'n ogen gesloten zakte ik op de grond. Zo gebroken als ik was, liepen de duizenden tranen over m'n gezicht. De pijn bleef maar door m'n aderen stromen. De beelden van de lichamen bleven me maar achtervolgen. Het gevoel dat er op ons gejaagd werd maakte me gek. Ik wist niet wat ik moest denken en ik had het gevoel dat ik gek zou worden en ik ging in het natte glas liggen. Luke en Daniel waren nog diep in gesprek en ik probeerde nu even in slaap te kunnen komen. Maar zodra ik dat probeerde was ik bang dat duizenden nachtmerries mij zouden komen halen en me mee zouden nemen naar hel. Zo lang als nodig was bleef ik liggen. En viel toen toch in slaap.

'Sian,' hoorde ik de stem van Daniel fluisterde en ik opende mijn ogen weer. Het was 's ochtends vroeg en ik zag de zon opkomen. 'we zijn veilig.' En het voelde dat er zoveel lasten van m'n schouders afvielen. 'Echt?' zo moe als ik was ging ik rechtop zitten en zag dat Luke alweer een beetje geheeld was. Hij lachte naar me en ik stond op. 'Ik wil naar huis.' m'n stem klonk scherp en ik liep het bos door. 'Dan brengen we je naar huis,' antwoorde Luke en we liepen door het bos op weg naar huis.

Reacties: