FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 15: The Punishment

“Zero! Absorb! Nee, Pound! Ik bedoel.. Absorb!”� gilde Jayla naar haar pokémon. Ze waren bezig met een training, zoals ze zichzelf had beloofd. De Treecko probeerde zichzelf af te remmen, struikelde hierdoor, en botste tegen de Zigzagoon aan waarmee ze in gevecht waren. Een onbedoelde genadeslag, om zo maar te zeggen. Jayla fronste, en rende op de twee pokémon af. “Zero..? Ben je in orde..?”� De Treecko keek haar verward aan, voordat hij zijn kop wegdraaide en geïrriteerd snoof. “Treecko, treec.”� Jayla liet een zucht horen. “Sorry.. het spijt me dat ik je liet stoppen. Het zal niet meer gebeuren, oké?”� Zero schudde met zijn kop, en keek Jayla afwachtend aan. Hij was het dus niet vergeten, helaas. Elke keer dat zij de fout in ging, zou ze ‘straf’ krijgen. Het was heus niet moeilijk om te doen. Of illegaal. Nee, het was hoogstens uitputtend. Als ze geluk had was het zelfs leerzaam. Ze had besloten dat Zero en Tsubaki niet de enige twee waren die training nodig hadden. Het was immer niet meer dan eerlijk om zichzelf ook te trainen, of niet soms? “Goed dan,”� snoof ze. Zero keek haar geamuseerd aan. “Lach maar. Ik ben niet degene die viel.”� Zero haalde enkel zijn schouders op. Het was simpel. Elke keer dat ze een fout maakte, zou ze 20 push-ups en 20 sit-ups moeten doen. En gezien het feit dat ze niet de allerbeste sporter ter wereld was, werd het door haar als een straf gezien. Net als met gym, eigenlijk. Alleen dan vermoeiender, omdat er een Treecko naast je stond die je in je gezicht uitlachte. Van je pokémon moest je het maar hebben, niet? “5…. 6…”� Moeizaam duwde Jayla haar lichaam de lucht in. Ze had op school beter haar best moeten doen met gym. Dan zou ze het tenminste vol kunnen houden, en niet al na 7 push-ups halfdood neervallen. Natuurlijk stemde Zero daar niet mee in, en hij ‘motiveerde’ haar door nog harder te lachen, wetend dat Jayla vijf extra push-ups, of sit-ups, zou moeten doen, elke keer dat ze halfdood neerviel.

Maar fysieke training van de trainer? Was daar ook maar iets nuttigs aan? Natuurlijk. Ten eerste kwam ze op deze manier te weten wat haar pokémon voelde tijdens een training. “25..!”� riep Jayla uit, om vervolgens halfdood op de grond te vallen. Deze keer was het tenminste geoorloofd. Ze rolde zich om, zodat ze in de goede houding kwam voor de sit-ups; op haar rug. De sit-ups gingen een stuk makkelijker dan de push-ups. Misschien kwam dat ook omdat sit-ups over het algemeen een stuk makkelijker waren. Voor haar was dat in ieder geval wel zo… “Nu tevreden, Zero?”� vroeg ze aan haar pokémon. De Treecko keek haar spottend aan, voordat hij knikte. Mooi. Nu had ze zich weer genoeg ingespannen voor de rest van het jaar. Vragend keek ze naar haar pokémon, die met samengeknepen ogen in de verte staarde. Waar keek Zero naar? Ze probeerde zijn blik te volgen, en kwam tot de ontdekking dat twee mannen langzaam naar hun toe liepen. Ze begon te fronsen, en hief zichzelf overeind. Het was vast toeval dat ze haar kant op kwamen. Toch? Ze keek naar Zero. “Laten we even een andere plek zoeken… Oké..?”� De Treecko knikte vaagjes, en liep achter Jayla aan. Er was iets met die mannen. Iets dat ze eigenlijk zou moeten weten. Ze haalde diep adem, en probeerde niet achterom te kijken, in de hoop dat de mannen niet achter haar aan kwamen. Ze haatte het. Waarom was ze in haar eentje? Voorzichtig keek ze achterom, om tot de conclusie te komen dat er niemand achter haar aan liep. Opgelucht zuchtend draaide ze haar hoofd weer. Shit. Ze waren niet achter haar, maar voor haar. Bewegingsloos staarde ze naar de twee mannen, die op het moment recht voor haar stonden. Ze strompelde achteruit. Het waren de twee mannen van eerder. Alleen zonder bivakmuts deze keer. “Dus jij wilde wegvluchten..?”� zei een van de twee mannen.

Jayla slikte. Het was Rachel’s schuld. Echt wel. Als zij niet had besloten om de mannen te stoppen, zou zij nu niet in de problemen zitten. “Nu je vriendinnetje er niet bij is, voel je je een stuk minder stoer, of niet soms?”� snoof hij. Instinctief greep Jayla naar haar riem, om alleen maar te ontdekken wat ze al wist; ze had Tsubaki in het Pokémon center achtergelaten, om zich volledig op Zero te kunnen concentreren. Fijn. Prachtig. Weer iets dat ze had verprutst. “Goed. Eens zien hoe je het er nu vanaf brengt,”� zei een van de mannen. Beide haalden ze een pokéball tevoorschijn. No way. Twee tegen een? Twijfelend keek ze naar Zero. Hij had nauwelijks tijd gehad om van de training bij te komen. Er was geen enkele kans dat hij dit gevecht zou kunnen winnen. Zero, echter, negeerde Jayla’s twijfelende blik, en ging recht voor haar staan. Hij vocht liever zonder hulp van zijn trainer dan zich over te moeten geven. “Zero..”� zei Jayla, lichtjes fronsend. Ze kon haar pokémon niet alweer in zijn eentje laten vechten. Dat was gewoon verkeerd… De twee mannen gooiden de pokéball’s in de lucht, en een Machop en een Makuhita verschenen op het strijdtoneel. Ze had dus goed gegokt. Het werd twee tegen een. Wat.. wat was het ook alweer dat Jamie had gezegd..? Iets vaags over de taak van een trainer. Het zou wel weer. Ze zou nu toch niks hebben aan zijn zogenaamde wijze uitspraken. Ergens wenste ze dat hij er nu was. Zijn Charmander was al geëvolueerd. Hij zou de Machop en de Makuhita met gemak uitschakelen, alleen al met zijn Charmeleon. En zijn Eevee, als hij die al had gehouden. Of laten evolueren. Dat laatste leek het meest logische. Niet dat het er nu toe deed. Jayla haalde diep adem, en richtte haar aandacht op Zero. “Zero..?”� Haar pokémon draaide zijn kop naar rechts, om haar op deze manier aan te kunnen kijken. “Ik zal… proberen om het niet te verpesten,”� zei ze, een vage glimlach tevoorschijn toverend. De Treecko knikte en grijnsde terug, voordat hij zich weer op zijn tegenstanders richtte. Hij zou ze laten zien dat ze de vorige keer hadden gewonnen met meer dan geluk.

Reacties: