FanFic.nl

Met Masker...Harry vs Draco

Met Masker...Harry vs Draco XIII

Aangekomen in de ziekenzaal legden we Harry op een bed.
Madame Plijster was nergens te bekennen.
'Madame Plijster!' gilde Hermelien. Geen antwoord.
'Ron, ga haar zoeken! De tijd dringt!' Perkamentus keek me streng aan en even stond ik verstijfd. Zou Harry doodgaan?
Als een idioot sprinte ik de kamer uit en bijna struikelde ik over m'n eigen voeten. Voldemort zou niet winnen! Dat mocht niet gebeuren!

Na een tijdje stopte ik met rennen. Ik kon niet weglopen! Ik moest m'n moeder confronteren voordat ze onschuldigen aan zou vallen...
Misschien werkte ze wel samen met Voldemort!
Ik slaakte een schreeuw, draaide me om en rende weer terug. Ik zag dat ik helemaal naar de bovenste verdieping was gegaan. Nu moest ik weer helemaal naar beneden. Ik kwam bij de bewegende trappen...Ik zou nooit aan die dingen wennen.
'Scarlet?'
Ik keek omlaag.
'Ron! Wat doe jij hier?'
Ron stond op een van de trappen onder mij.
'Ik zoek Madame Plijster. Ze is niet in de ziekenzaal!'
Fijn, nu hadden we twee problemen.
'Scarlet, waarom ben je trouwens hier?!' gilde Ron en zijn trap verschoof van rechts naar links. Ik hoorde Ron's onrust in zijn stem en wist dat Harry er niet goed voor stond. Ik zuchte en maakte een besluit. Harry kwam voor.

Er heerste nog altijd chaos op Zweinstein. Je kon de gespannen sfeer gewoon voelen, terwijl er nog haast niemand in het kasteel was. Ron en ik speurden alle lokalen en alle gangen af, maar Madame Plijster was nergens te bekennen. Ik hield m'n hart vast en hoopte dat we m'n moeder niet tegen het lijf zouden lopen. Op de tweede verdieping kwamen we Professor Anderling tegen. Ze zocht ons. Hermelien had Madame Plijster gevonden, in een niet al te goede staat, in een kast in de ziekenzaal. Een pluspunt was dat Harry was genezen door een traan van de feniks.

Mijn maag keerde om toen ik de zuster zag. Ze was duidelijk gemarteld en ik herkende de sierlijke 'R' op haar voorhoofd maar al te goed...

2 dagen later:
De tovenaars en heksen waren gekalmeerd en het was nu meer nieuwsgierigheid wat ons bezig hield. En verdriet...Madame Plijster leefde nog, maar ze zou nooit meer de oude zijn.
Hermelien, Ron, Harry en ik zaten met Hagrid aan de rand van het verboden bos.
Perkamentus zat al meer dan 7 uur in zijn kantoor met de andere professors.
Hermelien huilde aan een stuk door, Ron trooste haar en Harry zat stilletjes voor zich uit te staren. Hagrid zei ook niet veel.
Ik weet niet zeker hoe lang we daar gezeten hebben.
Maar toen de zon begon te zakken vond ik het tijd.
De hoogste tijd.
Ze waren m'n vrienden en ze hadden het recht het te weten.
Ik liet m'n zwarte, puntige capuchon van mijn hoofd glijden en maakte het metalen clipje, dat de twee helften van mijn masker bij elkaar hield, los.
Naast mij hoorde ik Harry snakken naar adem en ik grijnsde.
Mijn stemvervormer had ik sinds Lucius m'n identiteit had ondekt, niet meer aan gehad.
'Ik moet jullie iets vertellen.'
zei ik en ik draaide me om zodat ze me allemaal goed konden zien.
'Ik denk dat het tijd is om te vertellen wie ik echt ben.'
Ik legde het masker naast me neer.
'Maar alleen aan jullie, niemand anders.'

Reacties: