FanFic.nl

afgepakt en nooit terug gegeven

Weer terug bij af

Alex werd stevig vast gehouden en kon geen kant meer op. Als hij om hulp had geroepen was er een kogel door zijn hoofd gejaagd, met het geweer dat tegen zijn slaap aan stond. Maar het aller ergste was dat de man die Alex onder schot hield Ian Rider was, de bloed eigen oom van Alex. Yassen somde een hele lijst scheld woorden in het Russisch op. “Kom kom, dat is niet zo aardig van je hè, en dat zeg je toch niet waar kinderen bij zijn?”� wilde Ian weten. Alex probeerde zich noch steeds los te worstelen maar zonder succes. “Normaal gesproken zou ik dit inderdaad niet zeggen maar ik maak zo mijn uitzonderingen.”� Yassen’s kille toon was weer terug en Ian trok als reactie noch wat harder aan de armen van Alex, die ondertussen al veilig op zijn rug zaten waar ze niets konden doen. Hij hield zijn kiezen stijf op elkaar omdat hij bang was dat hij het anders zou uitgillen van de pijn. Toch dwong hij zichzelf kalm te blijven.
Ian floot zonder enige waarschuwing tussen zijn tanden, en er kwamen meteen een stuk of 20 mannen het steegje in gerend. Yassen werd tegen de grond gesmeten en ontwapend, maar in tegenstelling tot hem werd Alex niet tegen de grond gesmeten en hij werd iets minder ruw ontwapend. Alex probeerde zich uit alle macht te verzetten alleen was hij gewoon niet sterk genoeg.
Ze werden het steegje uit gesleept naar een busje waar Yassen in werd gezet. Alex werd er ook naartoe gesleept, totdat zijn oom er een stokje voor stak. “Zet hem maar bij mij in de auto, dan kunnen we noch even bij praten.”� Dat was het moment waarop Alex noch meer begon tegen te werken. “Ik zou maar meewerken als ik jouw was Alex.”� “Dat mocht je willen”� siste hij als antwoord terug naar zijn oompje.
Jammer genoeg kon hij niet zoveel beginnen tegen 6 mannen tegelijk, dus belande hij uiteindelijk op de achterbank van een personen auto. Hij zat van voor naar achter geboeid, en er droop bloed uit zijn neus, maar verder was hij ongedeerd. Ian zat achter het stuur van zijn eigen auto. Naast Alex op de achterbank zaten 2 groten sterke mannen zodat hij de auto niet uit kon. Hij begreep niet helemaal hoe dat moeten lukken als hij zo geboeid zat dat hij al bijna niet meer kon bewegen, maar MI6 is gewoon een raar volkje.
De auto was erg lux en hij zag er van buiten kleiner uit dan hij van binnen was. Alex herkende hem noch van toen hij klein was. Hij was dol geweest op hele dure en luxe auto’s, en deze viel duidelijk in dat straatje. “Wat heb je eigenlijk de afgelopen 10 jaar uitgevoerd Alex?”� Alex negeerde Ian volkomen, en keek uit het raampje. Het was hier altijd regenachtig en grijs. Nu hij er zo over naadacht had hij deze opdracht moeten weigeren, dan zat hij nu lekker thuis. Maar daar was het nu te laat voor. Ze waren waarschijnlijk al onderweg naar… ja naar wat eigenlijk? Het hoofdkwartier van MI6. hij hopte zo van niet, maar je kan niet altijd gelijk hebben in je leven. “Ik houd er niet zo van om genegeerd te woorden, hebben ze je bij Scorpia geen manieren geleerd?”� “O, ze hebben me natuurlijk wel manieren geleerd, manieren om mensen te doden”�grijnsde Alex gemeen. Ian zuchtte diep. “Je lijkt teveel op je vader, net zo vastberaden.”� “Go wat leuk dat ik hem ook echt gekend heb”� siste Alex op fluister toon. Ian keek via de achteruitkijkspiegel naar Alex. “Je hebt de waarheid dus gehoord.”� “Ja , fijn dat u het me nooit verteld heeft.”�
De auto stopte voor een bank. Alex werd uit de auto gehesen, en omdat zijn voeten aan elkaar vastgebonden zaten, werd hij zonde pardon over de schouder van een van de mannen gehesen. Ze liepen de bank in. Alex zag noch net dat het busje met Yassen erin voor de stoep tot stilstand kwam. Hij probeerde bij de mannen weg te komen zodat hij naar Yassen kon, al moest hij nog even bedenken hoe hij dat voor elkaar ging krijgen met voeten die aan elkaar gebonden zaten. Ian had door wat Alex wilde en ging naast de man lopen die hem vast had. “J zal hem waarschijnlijk niet zo snel meer terug zien Alex.”� Alex keek hem ongelovig aan en begon nog harder tegen te werken . “Zorg is effe dat hij verdoofd woord”� riep een van de mannen “ik houw hem niet langer.”� Ian zuchtte. Hij hield nog steeds van zijn neefje en wilde dit eigenlijk niet doen. “Het is voor je eigen bestwil”� zij hij terwijl hij een injectienaald tevoorschijn haalde, en Alex ermee prikte. Alex lach vrijwel meteen te slapen.
Yassen werd net uit de auto geduwd toen hij zag dat Alex in slaap viel. De spuit die Ian in zijn hand hield zorgde ervoor dat hij alles meteen begreep. Hij trok zich los en sprintte zo snel als hij kon naar Ian. Hij verkocht hem een paar flinke dreunen in zijn gezicht, maar veel verder kwam hij niet , want op dat moment voelde hij iets hards tegen zijn achterhoofd aan slaan. Toen was alles zwart.

reacties

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.