FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

16.

Bill lag op zijn rug op zijn bed naar het plafond te staren. Die therapie lag hem toch zwaar. Hij ging al drie weken elke dag en hij merkte nog geen verschil. Hij was nog steeds even bang als hij in de eetzaal kwam. Drie dagen geleden was hij weer helemaal in paniek geslagen en had hij bijna Noa haar arm gebroken en een verpleegster een bloedneus geslagen. Hij voelde zich nog altijd schuldig om het voorval tegenover Noa, maar zij deed er luchtig over en zei dat het wel allemaal goed kwam. Bill geloofde het niet meer zo goed. Die lessen over voeding begonnen ook vervelend te worden. Ze leerde daar over gezonde voeding en dergelijke. Bill was een keer weggelopen omdat hij misselijk werd door al dat eten. Hij had midden op de gang overgegeven en daar schaamde hij zich nu ook voor, ook al was het een minstens een week geleden. Bill had zijn ogen gesloten, maar opende die weer toen hij een gewicht op zijn bed voelde. Noa kwam langs hem liggen en nestelde zich in Bill zijn armen. Ze had nog steeds een steunend verbandje om haar pols. Bill voelde zich meteen weer schuldig toen hij het verbandje zag.
“Sorry,”� zei hij zacht. Noa begreep hem niet tot ze naar haar pols keek.
“Het is niet jou schuld,”� zei ze.
“Jawel, ik heb je pijn gedaan door mijn krom gedoe.”�
Noa gaf Bill zacht een kusje op zijn wang. Puur vriendschappelijk. De woede verdween meteen bij Bill. Hij zuchtte enkel en verborg zijn gezicht in Noa haar haren. Ze rook naar rozenblaadjes.

Een halfuurtje later kwamen ze Bill en Noa halen voor het middageten. Bill had zijn ademhalingsoefeningen uitgevoerd. Na het middageten had Bill zijn therapie weer. Hij was bang, ongelofelijk bang. Noa begeleidde hem tot aan de tafel en ging dan zelf eten halen. Ze kwam terug met twee plateaus. Één voor haar en één voor Bill.
“Asjeblieft,”� zei Noa toen ze de plateau voor Bill voor zijn neus zette. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze Bill zijn blik zag. Hij was al veel vooruit gegaan, maar af en toe viel hij toch nog terug. Noa zelf begon van de soep te eten. Ze wist dat die zo weer in de wc zou terechtkomen, dus maakte het haar niet veel uit. Het was haar geheimpje, zelfs Bill wist het niet. Ze had het al vaak aan hem willen vertellen, maar ze durfde niet, ze was bang voor zijn reactie. Toen ze Bill langzaam zag eten glimlachte ze en stak haar duim op. Bill zag het en keek verlegen weg. Noa grinnikte kort en at verder.
“Je kan het zo goed,”� mompelde Bill na een tijdje. Noa keek verschrokken op.
“Wat bedoel je?”� vroeg ze.
“Je kan zo goed eten de laatste tijd, mag je nog niet weg?”� vroeg Bill verbaasd. Noa schudde haar hoofd en keek naar onder. Hij wist niet dat ze alles weer uitkotste. Hij wist het niet en eigenlijk hoorde hij het te weten. Ze zou zijn vertrouwen beschadigen.
“Ik denk dat ik nog niet genoeg ben bijgekomen,”� zei Noa luchtig. Bill haalde zijn schouders op en murmelde iets van jammer. Na het eten ging Noa naar het wc.
“Ik wacht hier wel,”� zei Bill. Hij bleef voor de deur staan. Hij ging natuurlijk niet mee binnen, het was een vrouwentoilet en voor zover hij wist was hij nog geen vrouw.

Noa ging stilletjes boven het toilet hangen. Ze had haar haren in een staartje gebonden zodat ze niet in de weg konden hangen. Voorzichtig stak ze haar vinger in haar keel. Ze wilde geen geluid maken. Alles kwam er weer uit.
“Noa?”� Bill zijn stem. Het kotje werd opengetrokken en Bill keek haar verbaasd aan. Zijn ogen werden groot en zijn mond zakte open. Noa kreeg tranen in haar ogen.
“Het spijt me zo,”� fluisterde ze. Met tranen in haar ogen ging ze uit het kotje. Bill had zijn mond weer gesloten en keek weer iet wat normaal. Zeker een minuut stonden ze zo tegenover elkaar. Bill ontzet en lichtelijk teleurgesteld en Noa met tranen in haar ogen. Ze voelde zich licht worden. Zwarte plekken danste voor haar zicht. Ze vlochten in elkaar met haar wazige blik en voor ze het besefte had ze de grond geraakt. Vaag hoorde ze Bill zijn stem. Hij riep. Hij riep zo luid. Het deed haar aan een stukje van een songtekst van hem denken. Scream till you feel it. Dat was Bill zijn motto. Hij schreeuwde tot hij zich weer goed voelde. Hij deed het vaak, in zijn kussen. Als hij alles niet meer aankon. Dan schreeuwde hij tot hij het voelde.

Bill werd aan de kant geduwd. Hij huilde toen ze Noa meenamen. Hoe ze een mondmasker op haar gezicht hadden geduwd. Met trillende handen zocht Bill steun aan iets. Was Tom hier maar, dacht Bill. Hij zou hem kunnen gerust stellen. Zijn dokter kwam binnen en begeleidde Bill naar hun lokaal. Daar mocht Bill op de bank liggen. De dokter kwam nu met een glas water. Bill ging rechtop zitten en nam het glas aan en gaf de dokter dan een dankbaar knikje. Hij was zo geschrokken.
“Komt het wel goed met haar?”� vroeg Bill. De dokter knikte.
“Moet ze nu naar een andere afdeling?”� Hij zei het meteen zonder er doekjes om te winden. Hij wilde de waarheid.
“Waarschijnlijk. Ze moet andere therapieën krijgen,”� zei de dokter kalm. Ondertussen noteerde hij nog wat dingen. Bill zijn vingers trilde. Hij wilde niet dat Noa weg zou gaan.
“Dat wil ik niet,”� zei hij zacht.
“Het spijt me Bill.”�
“Ik wil het niet! Ik wil het niet!”� herhaalde Bill. Hij keek kwaad en glazig voor zich uit. Nog voor hij zichzelf kon beheersen vloog zijn glas aan de andere kant van de kamer in stukken. Geschrokken sloeg Bill zijn handen voor zijn gezicht.
“Het is normaal dat je kwaad bent,”� zei de dokter.
“Je geeft om haar en daarom reageer je zo.”�
“Ik wil terug naar mijn kamer, asjeblieft.”�
Bill smeekte bijna.
“Natuurlijk, als je erover wilt praten, mag dat altijd.”�
Bill knikte. Dat wist hij. Hij kon de man vertrouwen, godzijdank.
“En hier sla je je wel door, zolang je er zelf in blijft geloven,”� sprak de dokter hem nog wat meer moed in. Bill knikte.
“Bedankt,”� zei hij.
“Waarvoor?”�
“Om mij te willen helpen.”�
“Is dat niet normaal?”�
“Nee. Niemand wilde mij vroeger helpen, alleen Tom. Vroeger toen we klein waren kregen we overal de schuld van op school. Ik heb vaak blauwe ogen en gescheurde lippen opgelopen. Het werd erger toen ik en Tom in een uit elkaar werden gehaald. We mochten niet meer bij elkaar in de klas zitten. De mensen in mijn nieuwe klas waren minstens honderd keer zo erg als in mijn vorige klas. Misschien omdat Tom er niet meer was om me te beschermen. Ze hadden me na school in elkaar geramd. Midden op straat. Niemand hielp me.”�
Bill stond recht en ging al naar de deur. De dokter was redelijk verbaasd. Hij kreeg met de dag meer over Bill’s verleden te weten en het werd hem met de dag duidelijker dat die jongen veel had meegemaakt en waarom hij zanger wilde worden. Hij wilde anders zijn dan de rest, hij wilde hen nu een poepie laten ruiken zeggen. ‘ha, ik ben wereldberoemd, ik heb duizenden vrouwelijke fans die voor mij in de rij staan en jullie niet. Ik krijg aandacht’.

Reacties: