FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 61

Of je nooit bent geweest. Naast me aan de bar zat een kerel. Een rossige blonde vent. Vet was-ie, enorme handen en dikke lippen. En zo dronken als een varken. En erg verlegen om een praatje. Hij vroeg wat ik hier in dit Godverlaten oord kwam doen. ''Ik ben op bezoek geweest bij m'n oudoom. Die woont hier.'' ''Oh, werkt-ie hier? Voor welke firma?'' Ik dacht even na of ik hem het hele verhaal zou vertellen, maar daar was hij veel te dronken voor. ''Voor de Shell'', loog ik dus maar, om van hem af te zijn. ''Goeie firma,'' zei de man met dikke tong, ''goeie firma.'' ''Jah, en ik heb goeie zaken gedaan vandaag, ja,'' lachte de man, ''kom drink wat van me. Onze bank heeft geïnvesteerd in een nieuw guided missile systeem, een raketgeleidingssysteem, wat ze op het verzet willen gaan uitproberen. Dus vandaag hebben we een demonstratie gegeven aan de generaals hier. Nou ja, niet wij, maar de producent van de wapens. Maar wij hebben geïnvesteerd, he, dus zijn het ook onze wapens. En goeie wapens, he. Bij die demonstratie vandaag ook. Laten ze een bus langs scheuren, op afstand bestuurd dan he, en dan rijdt er zo'n pantserwagen met zo'n missile. In vijf achtste van een seconde heeft-ie de goeie berekening gemaakt. Zeg nou zelf, wat is vijf achtste van een seconde en pieieieep bam, weg bus. Geweldig wapen, daar zullen ze die moslims weleens een lesje mee gaan leren.'' Hij lachte een harte vette lach. ''Toen ze het hadden gezien, hebben ze meteen getekend. Dus iedereen blij, vooral ik.'' En weer lachte hij hard. ''Biertje?'' Ik bedankte omdat ik plotseling erg misselijk begon te worden. ''Ik ben moe, lange reis achter de rug,'' zei ik tegen de man, ''maar in ieder geval bedankt.'' ''Wacht even,'' zei de man terwijl hij met zijn dronken vingers z'n portemonnee uit zijn zak viste, ''hier heb je m'n kaartje, geef maar aan je oom. Kunnen we misschien hier nog eens zaken doen.'' Het was een kaartje van deze bank.'

Op dat moment gaat de telefoon. Tom neemt hem op. De stem aan de andere kant blijft lang aan het woord. Toms gezicht betrekt. Zijn ogen branden vol vuur. 'Nee, ik heb geen tijd meer om te wachten', zegt hij, 'en ik geloof er geen reet van dat jullie de minister-president niet kunnen bereiken. Dit is de tijd van mobiele telefoons en ik weet zeker dat jullie heel snel achter zijn nummer komen. Hoe is het met de tv-uitzending? Daar heb je ook de minister-president voor nodig? Dan zou ik maar helemaal opschieten met hem te bellen. Ja, ik weet dat het verschrikkelijke beelden zijn. Je zou ze eens in het echt moeten zien. Dat je het geschroeide vlees kunt ruiken, of dat je hoort kreunen vlak voor ze sterven. Ja natuurlijk begrijp ik de impact als zoiets wordt uitgezonden. Dat is ook juist de bedoeling. Nog tien minuten geef ik jullie, tien minuten en dan gaat het feest beginnen. Wat denken jullie? Dat jullie ons aan het lijnt kunnen houden? Dat de Islamitische Revolutie met zich laat spotten? Wat kan mij het schelen dat de minister-president bij een vergadering van de Europese Unie zit. Laat hem eruit halen. Zeg hem dat de kranten ervan zullen smullen als wij in ons persbericht naar buiten laten komen dat de minister-president wegens een vergadering niet wilde onderhandelen over het lot van zijn burgers. Dat hij vergaderen veel belangrijker vond dan levens te redden. Nee, ik wil niet de viceminister-president, en ook geen kamerlid, of een burgemeester, of sinterklaas. Ik wil de minister-president en wel binnen acht minuten... Weet je, meneer de onderhandelaar, ik ben er klaar mee. Ik weet wel wat jij probeert. Je probeert mij murw te maken. Doen ze in Afghanistan ook. In blijven praten op mensen, twee weken keihard klassieke muziek, dag en nacht. Ijskoude waterstralen op je spuiten tot je echt helemaal blauw ziet. Je kop in een teil met water stoppen zodat je geen lucht kunt krijgen, tot je bijna stikt. Net zo lang doorgaan tot je breekt. Maar ik, wij, van de Islamitische Revolutie breken niet! Wij breken nooit! Wij hebben het gelijk aan onze zijde en jullie weten dat!' Tom praat niet meer, hij schreeuwt nu in de telefoon. Bill, die een stuk pizza zit af te snijden aan de voeten van de vrouw, kijkt over zijn schouder naar Tom die in razernij ontstoken is. De kantoormedewerkers kijken met angstige ogen en ingehouden adem naar Tom die in zijn witte djellaba heen en weer stampt langs het bureau.

De band om zijn middel schudt heen en weer op het ritme van zijn wilde stappen. Het rode lampje knippert rustig door. 'Vijf minuten, zeg ik jullie. Vijf minuten', schreeuwt Tom in de telefoon. 'Dan breekt de hel los. Ik beloof het je. Ik zweer het. Ik zweer het op Abdullah, die door jullie gebrand heeft als een fakkel, die niet eens een graf heeft gekregen, van wie de laatste beetjes op z'n best door de gieren in de woestijn is opgevreten. Ik zweer het jullie op de kinderen die hun moeders hebben zien ontploffen. Op de zonen die hun vaders in flarden uit elkaar hebben zien vliegen. Vijf minuten en dan leg ik het in Allahs handen. Allah Akbar, Allah Akbar. ALLAH AKBAR.' Met een harde klap slaat hij de hoorn op de telefoon.

'Etenstijd is voorbij, Bill, kom hier weer zitten', zegt Tom en wijst op de paal in het midden van het kantoor. Bill laat het mes en de pizza bij de vrouw op de grond liggen en staat moeizaam op. 'Shit man, m'n enkel.' 'Kom op, zitten, hier', zegt Tom. Bill wankelt even, vindt dan zijn evenwicht en strompelt naar de paal. 'Doe je voeten eromheen', zegt Tom. 'Doe hem niet te strak, hoor,' zegt Bill, 'm'n enkel doet echt hartstikke pijn.' 'Ik zal erop letten', zegt Tom. Even kijken ze elkaar aan. Hun blikken hopeloos, niet wetend wat ze met de situatie aan moeten. 'Ik had niet moeten liegen over je, Bill', zegt Tom. 'Jij bent een goed mens, wat iedereen ook over je zegt. Fuck them, ze kennen je niet zoals ik je ken en het spijt me echt wat ik je heb aangedaan. Hadden we elkaar maar in een andere situatie leren kennen, dan was het vast allemaal anders gegaan. Ik had je best een leven met Miriam gegund. Met tien kinderen. Of het nou drie hoog achter in een achterbuurt was geweest of gezellig met z'n allen in een villa op Ibiza. Ik vind dat je er recht op had en had het je niet mogen afnemen. Ik heb echt niet gewild dat het allemaal zo zou lopen. Het leven heeft ons flink genaaid. Jong, wild en bang. Het had zo niet moeten lopen.' Bill kijkt hem even aan. Zijn ogen staan zacht.

'Het is goed, ouwe. Bad boys he, dan heb je dat. Ik had jou achteraf ook best je ontsnapping gegund. Dat je lekker naar je neven in Spanje had kunnen vluchten, met de grootste hoerenkast van Barcelona was begonnen of de imam van Madrid was geworden. Ik gun het je ook niet dat je straks door een of ander commandoteam naar de kloten wordt geschoten. We hadden allebei gelukkig moeten worden. Het geeft niet mogen zijn.' Bill grijnst even, een trieste lach. Ze kijken elkaar een seconde lang in de ogen. Dan buigt Tom zich voorover om de tie-rips om Bills enkels vast te maken. Op hetzelfde moment schiet Bill naar voren en trekt met een enorme klap Tom aan zijn riem tegen de paal aan. De paal galmt van de klap. Versuft laat Tom het machinepistool uit zijn hand vallen. Met een zwaai veegt Bill het machinepistool onder de kast, terwijl hij tegen de vrouw brult: 'SNIJD JEZELF EN DE ANDEREN LOS EN REN! REN!' De vrouw begint hard te huilen. Grijpt met geboeide handen het pizzames en snijdt met een ruk haar benen los. Zes, zeven halen zijn nodig om iedereen los te snijden. Dan zijn alle benen los en springen de medewerkers overeind. Even lijken ze te aarzelen om Tom te pakken, maar Bill schreeuwt: 'RENNEN, RENNEN, MENSEN! HIJ HEEFT EEN BOM!' Iedereen huilt en schreeuwt door elkaar. Ze rukken de deur open en vliegen de gang door naar het trapgat. Bill hoort hen tegen het arrestatieteam roepen dat de zaak op ontploffen staat. Hun voetstappen mengen zich en daveren de trap af. Dan wordt het stil. Tom schudt met zijn hoofd. Hij zit tegen de paal aangetrokken, terwijl strak aan de andere kant van de paal Bill. Ze kijken elkaar aan. 'Man, wat doe je?' zegt Tom, terwijl hij nog verdwaasd met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd strijkt. 'Bad boys for life, Tom, bad boys for life', zegt Bill. 'Je weet toch: we ride together, we die together... Bad boys for life.' En zonder aarzelen drukt hij op het rode knipperende knopje aan Toms riem.

Insha' Allah

Bad boys bad boys
Watcha gonna do, watcha gonna do
when they come for you
Bad boys, bad boys
Watcha gonna do, watcha gonna do
when they come for you

When you were eight
And you had bad traits
You go to school and you learn the golden rule
So why are you actinh like a bloody fool
If you get hot you must get cool

Bad boys, bad boys
Watcha gonna do watcha gonna do
When they come for you
Bad boys, bad boys
Watcha gonan do, watcha gonna do
when they come for you

In het verhaal kwamen een paar moslimse/andere woorden die jullie misschien niet begrepen. Hier komt de betekenis!

Allah Akbar: God is de grootste

Batsen: Dat betekent precies wat jij denkt dat het betekent

Djeballa: Arabische pij / lange jurk

Haram: verboden / taboe

Insha' Allah: Zo God het wil

Jahos: Bedelaars

Matsen: Ontzien / goeie deal maken

Mibun: Homo

Nassen: Eten

Robba: overval

Semtex: Kneedbaar explosief dat eruitziet als klei

Snaaien: Jatten / stelen

Swa: Vriend / maat

Temeijer: hoer

Tie-rip: Smal plastic bandje dat als een dun horlogebandje in elkaar schuift: eenmaal dicht kun je het niet meer openmaken en het is niet stuk te trekken
Whollah: Arabische vloek / krachtterm (ik zweer het)

Yellah: Schiet op



- Thankyou -

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.