FanFic.nl

The Game

Level Six: Access Backup.

“Ons… leven?”� stamelde ik verbaasd, “Maar dat kan niet! Niemand heeft ons daarover verteld!”� Tutorial grinnikte: “Misschien had je de kleine lettertjes in het contract moeten lezen.”� Ze bluft, dacht ik. “Coder heeft ons hier niets over verteld,”� zei Faith. “Coder?”� schaterde Tutorial, “Coder was slechts een pion. Die idioot dacht mij te kunnen gebruiken, alleen maar omdat hij mij ontwikkeld had. Dat had hij dus verkeerd.”�

“Maar Coder leek me betrouwbaar, hij zou ons leven nooit op het spel zetten!”� weerlegde ik. “Hij had geen keuze,”� ging Tutorial verder, “Van zodra ik volledig operationeel was, keerde ik me tegen hem. Ik gaf hem de keuze tussen zelfopoffering en jullie levens, of de levens van zijn gezin. Met andere woorden, of hij rekruteerde een stel onbekende tieners en toonde hen hoe het spel gespeeld werd, met als gevolg dat zijn én hun levenskracht door ISIS zou ontnomen worden, of ikzelf rekruteerde zijn vrouw en kinderen in dit spel, met als gevolg dat zij hun leven zouden verliezen. Coder offerde dus liever zijn eigen én jullie levens op in ruil voor die van zijn gezin.”� Plots slaakte Faith een gil. Geschrokken draaide ik me om; daar stond Faith snikkend naar de palm van haar hand te staren. Ze keerde haar handpalm naar mij. Het cijfer drie was duidelijk te zien. “En het volgende slachtoffer is gekozen! Zeg nu eens, ettertjes, vinden jullie Coder nog altijd zo betrouwbaar?”� lachte Tutorial.

“Maar hij heeft jou gecreëerd, leven gegeven! Hoe kun je hem en ons dit aandoen?”� vroeg Faith. “Aha, interessante vraag, jongedame. Het zit zo: Coder heeft me ontwikkeld naar het evenbeeld van de mens zelf. Hij vergat slechts één detail: de mens is een egoïstisch en gewelddadig wezen. Kijk je naar het nieuws op televisie, dan zie je alleen kommer en kwel, geweld, rellen, oorlog. Dat alles wordt veroorzaakt door de mens zelf, hun haat, hun hebzucht.”� Ik kon niet anders dan Tutorial gelijk geven… Ikzelf dacht er ook zo over. “De mens verdient dit niet. De mens moet verdwijnen, en ik zal daarvoor zorgen,”� ging het losgeslagen computerprogramma verder.

“Nu klink je gewoon geschift… en ongeloofwaardig. Hoe kan een computerprogramma de mensheid nu uitroeien? Als je dat echt kon, dan waren we nu allemaal dood en geen spelletje aan het spelen,”� hield ik vol. Tutorial lachte zenuwachtig: “Je onderschat me, Joshua Moore. Ik beheer een groot arsenaal aan hoogtechnologische robots die in een mum van tijd een volledig continent kunnen vernietigen.”� Meerdere robots? “Maar je hebt ons nodig om ISIS te besturen, want dat kun je niet zelf!”� bracht ik tegen haar in. “Misschien is dat zo, of misschien speel ik gewoon heel graag spelletjes,”� ging Tutorial verder. Enkele losse gedachten vormden een samenhangende theorie in mijn hoofd. “Je verhaal hangt als los zand aan elkaar, Tutorial, het slaat nergens op,”� treiterde ik haar.

“Hmpf,”� mompelde Tutorial, “We hebben nu geen… om… voorbereiden…”� Tutorials stem vervaagde en was niet meer te begrijpen. “Is er nu storing op de lijn ofzo?”� vroeg Faith, “Hé, Tutorial, je spreekt in stukjes, we begrijpen niets van wat je zegt.”� Geen antwoord. “Josh! Kijk!”� riep Faith en opnieuw stak ze haar handpalm naar me uit. “Het… het is weg,”� stamelde ik verbaasd toen het cijfer drie nergens te bespeuren was. Plots verscheen een onbekende stoel te midden van de cockpit, waar normaal de stoel van de bestuurder staat. Een lange man, gekleed in maatpak, stond recht uit de stoel.

“Max is de naam, Max Reisler.”� Hij had fijn, donker kort haar en droeg een bril. “Max Reisler?”� vroeg ik, “Ik kan me u niet herinneren… Heeft u ook een contract afgesloten?”� De man duwde zijn bril wat hoger tegen z’n neus. “Ik maak deel uit van de Computer Crime Unit en ben hier in opdracht van het Amerikaanse leger om jullie in hechtenis te nemen voor ondervraging,”� verklaarde de man. “M-Maar hoe komt u hier?”� vroeg Faith bang. De zogenaamde militair bekeek Faith vanuit zijn ooghoeken. “Ik ben de firmware van deze fascinerende androïde binnengedrongen. Ik geef toe dat het geen kinderspel was; ik kreeg te maken met een sterk staaltje beveiligingsmechanismen en firewalls waar ik nog nooit eerder mee in aanraking kwam.”� Ik was sprakeloos; een minuut geleden waren we nog in levensgevaar en nu staat deze bekrompen vent voor me en spreekt hij wat in mijn oren als Chinees klonk. Was dit dan onze redder? Het moest wel; hij verwijderde zomaar eventjes Tutorials bestuursprogramma en drong binnen in het normaal ondoordringbare mainframe van ISIS.

“Ik heb even genoeg van deze formaliteiten, ik ben hier om dit spelletje te beëindigen,”� zei Max en hij nam opnieuw plaats in zijn stoel. Ik probeerde hem tegen te houden: “Wacht, je kunt niet zomaar-”� Max stak z’n gestrekte arm naar me uit alsof hij wou zeggen ‘kom niet dichter, ik weet wat ik doe’ en ik deed een stap achteruit; niet omdat hij dat vroeg, maar omdat ik het cijfer drie op z’n handpalm duidelijk kon zien. Hij had Faiths plaats ingenomen…

De tegenstander had zoals gebruikelijk de vorm van een insect; een mier deze keer. Het schepsel had drie paar poten en twee voelsprieten die akelig groot waren. Als bij wonder bleef de robot roerloos staan. Waarom het niet aanviel, was me een raadsel. Max liet het echter niet aan z’n hart komen en stevende op de mier af. Met een snelle zwaai van ISIS’ geslepen mes hakte het CCU-lid één van de voelsprieten van de tegenstander af. Vervolgens sprong hij in een vlotte beweging op de rug van het zespotige insect en doorboorde diens pantser.

“Hier klopt iets niet,”� merkte ik op. Max negeerde me echter. Faith was inmiddels bij me komen staan en hield m’n hand vast. Genadeloos velde Max met één enkele stomp de mier die nog steeds geen weerstand bood. Max bracht de raketten van ISIS in gereedheid; dit zou de fatale klap gaan worden. Plots was een luide pieptoon te horen en de tekst ‘Receiving Transmission’ verscheen. De pieptoon werd vervangen door ruis. Ik luisterde aandachtig naar de eigenaardige boodschap, maar de ruis hield aan, tot plots: “-bzzzzt- stop -bzzzzt- niet alleen -bzzzzt- samen -bzzzzt-”� Het haar op m’n lijf ging kaarsrecht staan; het was precies zoals ik had gedacht! “Die boodschap komt van onze tegenstander! Max, stop, daar zitten andere mensen in!”� Maar ik was te laat. Nog voor ik m’n zin kon afmaken, scheurde een tiental raketten de hemel open. Geschokt keek ik toe hoe elk van de projectielen het weerloze exoskelet van de mier trof; het was voorbij.

“Klootzak! Hoorde je me niet? Daar zaten mensen in! Mensen! Zoals jij en ik!”� schreeuwde ik. In een vlaag van adrenaline stormde ik op Max af, maar de moed zakte me snel in de schoenen en ik plofte neer op m’n knieën. “Niet zo onbeschoft, kereltje, zo praat je niet tegen volwassenen. Bovendien kraam je onzin uit, er zijn geen andere mensen bij dit spelletje betrokken. Je zou me dankbaar moeten zijn, het is allemaal voorbij nu,”� grijnsde Reisler.

“Val dood!”� schreeuwde ik uitzinnig van woede. En als bij toverslag plofte Max Reisler, lid van de Computer Crime Unit, voor mijn knieën dood neer. Verbijsterd bestudeerde ik de bril die van zijn neus gevallen was; één van de twee ronde glazen was gebarsten. “J-Je maakt een grapje, toch?”� slikte ik. Faith hielp me recht en hield me vast. “Hahahahaha!”� Een boosaardige, herkenbare bulderlach brak de ijzige stilte.

“Tutorial?”� zo vroeg Faith om bevestiging. “De enige echte!”� schaterde de vrouwelijke stem, “Terug van weggeweest, beste kinderen, en heb ik nieuws voor jullie! Dit. Spel. Is. Nog. Niet. Voorbij!”�

Reacties: