FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 11, Voor altijd...

Luke en Daniel bleven de hele tijd achter me lopen en ik deed of ze niet bij me waren. 'Sian?' de stem van Luke klonk bezorgd maar ik liep rustig door. 'Sian!' Daniel rende naar me toe en draaide me om. 'Wat?' m'n stem klonk onbeheersd, net als m'n woede. 'Ze zijn dichtbij,' Daniel keek naar Luke en die knikte. Luke ging weg om te kijken of ze écht zo dichtbij waren.
Daniel ging op een omgevallen boom zitten en gebaarde dat í­k ook moest gaan zitten. 'Sian,' Daniel's stem klonk triest en hij leunde met z'n handen op z'n knieeën. 'ze zitten achter je moeder aan.' toen hij dat zei sprongen de tranen in m'n ogen en het enige wat ik kon zeggen was: 'O.' Daniel's ogen stonden vol met woede en hij stond geweldadig op. 'Is dat het enige wat je kan uitbrengen? O?' Daniel trok me overeind en gooide z'n armen zo hard om me heen dat het pijn deed. Maar dat maakte mij niets uit, zolang mijn moeder maar bleef leven. 'Waarom?' was de enige vraag die ik kon stellen en ik begroef m'n gezicht in z'n borst. 'Het is jullie geur,' gaf hij toe en ik voelde dat hij aan m'n haar rook. 'het is zo verslavend.' hij liet me los en ging weer zitten. 'Wij Moroi doden niet vóór bloed, mensen staan ons kleine hoeveelhed en af. Er is hier in Nashville een bloedbank, mensen denken dat het bloed voor mensen is die een bloedtransfusie nodig hebben. Maar het is voor ons.' Daniel legde me alles precies uit. 'Daar ben ik ook geweest!' m'n stem klonk zo opgewekt dat Daniel schrok.
'Ik...' Daniel brak z'n zin abrupt af en zuchtte. Hij had blijkbaar moeite met hetgeen wat hij wilde vertellen. 'Ik heb je bloed geproefd...' z'n stem klonk vol met verdriet en ik wist niet wat ik moest antwoorden. 'Het was zo goed, het maakte me zo sterk. Het was zuiver.' toen hij vertelde hoe m'n bloed proefde bevroor m'n lichaam. 'Sindsdien wil ik alleen bij jou zijn,' Daniel zuchtte nogmaals en ik ging dicht tegen hem aan zitten. 'Dan blijf ik toch bij jou?' stelde ik voor en Daniel lachte. Z'n hemelsblauwe ogen glommen in het licht.
'Je weet dat het niet kan.' zei hij plots en z'n glimlach verdween. 'Dan is er nog maar één keus.' m'n stem trilde en Daniel keek me met doordrongen ogen aan. 'Nee, nooit!' hij stond op en gooide een grote tak weg alsof het een satéprikker was. Ik deinsde naar achter en Daniel bleef maar IJsberen.
Voorzichtig stond ik op en liep naar hem toe. 'Voor altijd bij jou zijn is alles wat ik wil,' langzaam draaide Daniel zich naar me toe en keek me aan. Z'n gezicht was uitdrukkingloos. 'Daniel niet doen!' ik smeekte hem normaal te doen maar z'n blik bleef maar zo leeg staan.
Daniel draaide weer van me weg en ik volgde z'n blik, Luke was terug.
Zo snel als ik kon rende ik naar hem toe en sloeg m'n armen om hem heen. Hij beantwoorde m'n omhelsing en lachte. 'Ze zijn gevlucht, er is een andere clan, we kunnen bij hen overnachten.' Daniel knikte en ik liep rustig mee.
We liepen door het bos en ik durfde niet met Daniel te praten. Luke zag dat er wat aan de hand was en liep naar me toe. 'Wat is er loos?' hij klonk opgewekt en z'n tanden glommen in het licht toen hij lachte. 'Niks,' mompelde ik en Luke sloeg z'n arm om me heen. Daniel draaide zich om en stond binnen een seconde naast Luke. 'Blijf van haar af!' snauwde hij en ik schrok. Luke deed een paar stappen naar achter en ik werd woedend. 'Daniel!' m'n stem was onbeheersd hard en ik schrok er zelf van. 'Wat is er met jou!' Daniel draaide zich naar met toe en keek somber. 'Ik wil voor altijd bij jou zijn, niemand neemt je af...' antwoorde hij en ik schrok. Hij wilde ook niks liever dan voor altijd bij mij zijn...

Reacties: