FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Shouta, the bashing airbender.

''Zijn naam is Shouta,'' sprak Kaiya, terwijl ze zich in het hooi liet vallen waar Kosoku net wat van wou eten. Ze hadden van een dorpeling in de stal een verblijfplaats gekregen, omdat het huis niet groot genoeg was voor meerdere personen. Het was eigenlijk een arme boel hier, de enige inkomsten die ze konden krijgen was van de visserij en van het fruit dat ze verkochten op hun kleine markt. ''Wat moest hij eigenlijk van je?'' vroeg Yama, terwijl ze de band van haar voorhoofd haalde. Het had haar al de hele dag geïrriteerd, en ze zou blij zijn als ze haar eigen kleren weer aankon. ''Kunnen we niet gaan slapen? Ik ben moe.'' Verder zij Kaiya niks. Ze had Yama de rug toegekeerd en was van plan om in slaap te vallen in het hooi. Blijkbaar wilde ze er niet over praten. Dat kon ze eigenlijk wel begrijpen. Zij was degene die na tien minuten al genoeg van hem had en was weggelopen, met Kosoku en Kaiya achter zich aan. Joost mag weten wat die Shouta daarna had uitgespookt, maar één ding was zeker, Yama wil hem van haar leven niet meer tegenkomen, wat een kwal. Ze keek toe hoe Kosoku snoof en vervolgens zelf ging liggen. Hij dacht nieteens na over waar hij wilde liggen, hij plofte gwn op de plek waar hij stond neer, naast de hooibaal waar Kaiya op lag. Even liet ze haar blik glijden over de stal, waar geen enkel beest meer in stond, maar het enige zachte wat daadwerkelijk te vinden was, was inderdaad de hooibaal. Ze zuchtte en liep er toen heen. Misschien deed wat nachtrust haar wel goed. Nu was het haar beurt om neer te ploffen, vlak naast Kaiya. Ze zuchtte, waarna ze zich naar Kaiya omdraaide. ''Kaiya....'' Begon ze haar zin, waarna het even stil was. Yama wist dat Kaiya haar wel kon horen, dus maakte ze haar zin af. ''Als je erover wilt praten, ik ben er, oké?'' Daarna wachtte ze even of Kaiya zou reageren en draaide zich toen om, terwijl haar ogen langzaam sloten.

Opgelucht snoof Yama de frisse lucht naar binnen, terwijl ze zich uitrekte. Ze was vooral opgelucht omdat ze haar eigen kleren weer aankon, en haar hoed weer op kon zetten. Het was vervelend om die starende blikken te zien. Vlug liet ze haar blik de stal inglijden, maar Kosoku kwam naar haar toe gelopen, waardoor ze niet goed naar binnen kon kijken. Er was iets mis met Kaiya, dat was zeker. Gisteravond had Yama gemerkt dat Kaiya dicht tegen haar aan was komen liggen. Waarom wist ze niet zo zeker. Ze vermoedde dat Kaiya bang was dat ze alleen was, maar ze kon het ook mishebben. Zou het komen door wat er gisteren gebeurde? Vast wel. Nee, dat moest wel. Door die oude bekende die ze tegen kwam. Het was geen vrolijke hereniging, in ieder geval. Uiteindelijk liet Kaiya haar gezicht zien. Yama fronste, terwijl ze Kaiya aanstaarde. Haar gezicht had niet de gebruikelijk grijns opgezet, noch de vrolijke glimlach die af en toe om het hoekje kwam kijken. Nee, hij stond serieus, en dat was abnormaal voor de luchtmeester. Yama trok een ongemakkelijk gezicht. Het was niet alleen het serieuze gezicht dat ze nu voor zich zag, maar ook de ideeën die Kaiya opeens voorstelde. Ze zouden hier meteen weg moeten via de haven, die buiten de stad lag, zodat ze hun eigen kleren weer aankonden. Wel vroeg natuurlijk, zodat bijna niemand hen opmerkte. Niet dat iemand hen zou missen. Yama liep op Kosoku af, waarna ze hem even over zijn rug aaide en hem aankeek. ''Ik loop wel,'' sprak ze kort, geen antwoordt verwachtend. ''Ik ook,'' was echter vlug hoorbaar. Yama besloot hier verder niet op in te gaan. Dat was zinloos en tijdverspilling, dus liep ze al vooruit.

Met haar armen achter haar hoofd staarde ze naar de lucht terwijl ze kalm verder liep. Kosoku liep vlak naast haar. Ze waren halverwege de haven, het enige waar ze nog doorheen moesten was het openveld waar de boeren hun producten op verbouwden. Er groeide nu echter nog niks, waarschijnlijk omdat ze nog opnieuw moesten verbouwen. ''Yama...?'' Bij het horen van haar naam schrok ze op, omdat ze net nog verzonken was in haar gedachten. ''Luchtmeesters hebben normaal geen blond haar, ofwel?'' Yama keek haar verbaasd aan. Vaagjes schudde ze haar hoofd, niet wetend waar dit eigenlijk naartoe leidde. Moest ze dat eigenlijk wel weten? Net op het moment als ze haar mond open wil doen voelde ze een sterke windvlaag langs zich afgaan. Meteen draaide ze zich weer om, hopende dat ze mis had wat ze dacht, om vervolgens recht in de grijze ogen van Shouta te kijken. Shit, ze had het wel goed. ''Dag dames,'' grijnsde hij. ''Wat doen jullie hier zo vroeg?''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.