FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

2.

Ik weet niet waarom ik plots wakker word, maar het ene moment slaap ik en het volgende lig ik naar de wand van de bus te staren. Ik geeuw en krab in mijn haren. Mijn wimpers voelen vreemd plakkerig, en meteen herinner ik me de scène van gisterenavond. Waarschijnlijk heb ik me weer in slaap gehuild. Ik hoop maar dat niemand het gehoord heeft, anders zullen ze vast vragen stellen.
Met tegenzin zwaai ik mijn benen over de rand van mijn bed en besef dat de bus stilstaat. Hoe lang heb ik geslapen?
Gustavs hoofd verschijnt heel plots in mijn blikveld en ik spring met een schok achteruit. Die jongen moet echt stoppen met op de meest onmogelijke momenten overal op te duiken, ik hou er nog eens een hartaanval aan over! Misschien niet eens zo’n slechte oplossing…
‘Eindelijk, onze zanger herrijst! En tussen twee haakjes, je ziet er niet uit, Billie,’ zegt hij op spottende toon en ik kijk hem zo kwaad mogelijk aan door mijn kleine slaapoogjes.
‘Hoe laat is het?’ Mijn stem klinkt alsof er schuurpapier in mijn keel zit, en zo voelt ze ook ongeveer.
‘Twaalf uur, en we zijn zojuist Dortmund binnengereden. En als ik de rode lichten meetel, komen we binnen een kleine zeven minuten aan in het hotel, dus zet er maar wat spoed achter.’
Hellfire! Waarom maken die klojo’s me niet een beetje op voorhand wakker? Ze weten maar al te goed dat ik er een hekel aan heb om in het openbaar te moeten verschijnen zonder dat ik me zelfs maar heb kunnen douchen of opmaken. Met een ononderbroken stroom van zachte vloeken en verwensingen begin ik me aan een noodtempo klaar te maken.
Zes minuten en tweeëndertig seconden later sissen de busdeuren open en hobbel ik als een dronken kip het trapje af met een wiebelende tas aan mijn schouder en probeer tegelijkertijd mijn zonnebril op te zetten, mijn jasje dicht te ritsen en de veters van mijn adidassen te strikken. Hoef ik nog te vermelden dat dat absoluut niet lukt? Tom ziet me sukkelen en grinnikt stiekem.
‘Je kan je ook nuttig maken in plaats van me te staan uitlachen.’ sis ik hem toe en hij lacht nog breder.
‘Zet om te beginnen die bril eens af, dan zie je tenminste wat je doet.’ En zonder verdere uitleg vist hij de Prada-zonnebril van mijn neus. Ik bevries ter plekke wanneer zijn vingertoppen mijn gezicht aanraken. Een rilling schiet in de verkeerde richting door mijn ruggengraat tot in mijn haarwortels en ik blijf onbeweeglijk staan, mijn gedachten plots miljoenen kilometers ver weg. Ik vloek in mezelf als ik veel te langzaam weer bijkom en hij me over de rand van zijn eigen bril aanstaart.
‘Bill! Hallo, aarde aan Bill Kaulitz! Do you read me, captain?’ Hij zwaait zijn hand voor mijn gezicht en ik knipper met mijn ogen.
‘Jezus, wat kreeg jij opeens? Je keek alsof je een geest gezien had! En dat kan niet aan mij liggen, want ik zie er goddelijk uit, zoals altijd.’ Hij trekt een gezicht en ik voel een steek. Inderdaad, Tommi. Je ziet er goddelijk uit. Dat is nu net het probleem.
‘Bill? Dat is dus het moment waarop jij reageert met een idioot grapje in de trant van dat jij er nog altijd beter uitziet.’ Hij rolt met zijn ogen. ‘Damn, wat scheelt er met jou? Je lijkt wel een zombie!’ Hij bestudeert zichzelf even in het grote raam van de bus. ‘Of ligt het inderdaad aan mij? Ik zie er vandaag nog beter uit dan anders.’ Met één vinger trekt hij de bril tot op het puntje van zijn neus, die mooie rechte neus die zo erg op de mijne lijkt, vertrouwd en oh zo onbereikbaar. ‘Is dat het, Bill? Is mijn geweldige lijf teveel voor jou? Is de schok je fataal geworden? Ben ik echt te…’
‘Hou nou eens op!’ roep ik plots, iets scherper en veel luider dan de bedoeling was. Ik kan het niet helpen, hij heeft geen idee hoeveel gelijk hij heeft, en het feit dat hij het afdoet als een flauwe grap laat mijn stoppen doorslaan. Tom staart me verward aan.
‘Shit, Bill! Daarom hoef je nog niet zo te schreeuwen! Christus gast, het was een grapje, chill!’
‘Ik vind het niet grappig, ik heb niet genoeg geslapen en ik haat het om zoals daarnet in zeven haasten en zonder te douchen in mijn kleren te moeten springen.’
‘Oké, oké. Hou maar op, het is al goed.’ Hij schuift de zonnebril in mijn haar en loopt zonder op mij te wachten de hotellobby in. Ik trek vlug mijn schoenveters goed en hol hem achterna. Mijn maag krimpt ineen. Hoe fout het ook is en hoe smerig ik me ook voel, ik kan niet weerstaan aan die drang om de hele tijd zo dicht mogelijk bij hem te zijn, al is het maar om hem vanachter mijn zonnebril ongemerkt te kunnen begluren.
‘Vangen, Bill!’ roept Georg. Ik reageer veel te laat en de sleutel van de kamer stuitert over de tegels. Met een zucht raap ik hem op en zoek het nummerplaatje. 322.
Ik wil me net omdraaien en naar de lift slenteren als Tom me tegenhoudt.
‘Je hoeft echt niet even op mij te wachten, hoor, klojo,’ zegt hij op luide toon en geeft me een stomp tegen mijn bovenarm.
‘Wachten?’ Ik schud mijn nog steeds half slapende hoofd. Tom slaakt een diepe zucht en wijst naar de sleutel.
‘Luister jij dan nooit? David zei net dat het tweepersoonskamers zijn. Het hotel is overboekt. We delen een kamer.’ Ik slik even en knik dan stroef. Mijn God, hoeveel van die verrassingen zou ik vandaag nog moeten slikken?
‘Ik ga eerst in de douche!’ gil ik met een gespeelde glimlach, en de bezorgde frons verdwijnt van mijn broer zijn gezicht. Inwendig ga ik elke seconde een beetje meer kapot, maar aan de buitenkant heb ik mijn vrolijke masker weer op. Klaar voor weer een dagje van bedrog, liegen, geheimen en stiekeme tranen. Als het ooit fout zou lopen met Tokio Hotel, kan ik nog altijd aan een carrière als acteur beginnen.

Reacties: