FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 13, Veronika!

Zo uitgeput als ik was ging ik in het huisje op het bankje zitten en zuchtte. 'Dus, Luke heeft Veronika?' m'n vraag was blijkbaar overbodig want Daniel's stemming veranderde meteen. 'Ja,' z'n stem was koud en ik kreeg er de rillingen van.
Ik besloot het van me af te schudden en stond weer op. 'Dus dit is het huisje waar we overnachten.' ik sloeg m'n armen om Daniel heen en hij lachte. 'Ja,' hij drukte snel een kus op m'n lippen en ik antwoorde. Hij liet me weer los en ik lachte naar hem.
Plots werdt de deur geopend en Luke stormde naar binnen. 'Ze zijn hier!' Luke rende naar me toe en Veronika volgde hem. 'Ze zijn nu bij het veld!' Veronika klonk bezorgd een keek naar me. 'We moeten hier weg!' Daniel pakte m'n hand en liep met me het huisje uit. Hij tilde me weer op en rende het bos in. Veronika en Luke volgden. 'Wij dekken jullie!' riep Veronika en ze ging langzamer rennen. Luke knikte naar Veronika en ze gingen allebei een andere kant op. Daniel begon steeds harder te rennen en we kwamen bij een grote heuvel en Daniel rende zo snel als hij kon. Met m'n gezicht in z'n shirt voelde ik z'n ademhaling die sneller was dan normaal.
We kwamen op de heuvel aan en Daniel zette me weer neer. 'Strigoi,' mompelde hij en ik schrok. Want zodra ik naar beneden keek zag ik duisternis.
Daniel draaide zich abrupt om en ik volgde z'n blik. Veronika was bij ons. 'Luke heeft je nodig!' ze klonk zo bezorgd en Daniel fronsde. 'Let op Sian,' beval hij haar en Veronika knikte. Ik ging op het natte gras zitten en Daniel kuste me nog snel. 'Doe voorzichtig,' fluisterde ik en hij knikte. Hij rende zo hard als mogelijk was naar beneden en Veronika ging naast me zitten.
'Dus jij en Luke, hé?' m'n stem trilde en Veronika lachte. 'Luke en ik zijn al jaren bij elkaar.' zei ze lachend, maar ze bleef toch observerend. 'Hij heeft me veel over je verteld, je bent volgens hem z'n beste vriendin.' ze lachte naar me en ik bloosde. 'Ach ja,' m'n antwoord was kort en Veronika stond plots op.
Toen ik me omdraaide zag ik een Strigoi voor me staan. 'Snack,' fluisterde hij en liep naar me toe. Veronika pakte één van haar wapens en probeerde de Strigoi te steken. Maar hij ontweek haar. 'Een beetje onbeleefd vind je niet,' zei de Strigoi met een vreselijke lach en Veronika deinsde naar achter. 'Blijf van haar af!' snauwde ze en gebaarde naar me dat ik weg moest rennen.
Zo snel als ik kon stond ik op en rende de heuvel af. Met m'n hartslag in m'n keel probeerde ik Daniel te vinden. 'Daniel!' m'n stem was schor, maar ik schreeuwde gewoon door. Ik hoorde duidelijk de echo en het gelach van de Strigoi. En toen ik om keek zag ik Veronika van de heuvel afrollen. 'Veronika!' ik schrok toen ik haar zag bloeden. Moroi konden dat namelijk, ze zijn niet onsterfelijk. 'Veronika!' ik probeerde haar wakker te maken, maar zag dat Luke alweer bij haar was. 'Veronika!' de tranen sprongen in z'n ogen en Luke rende naar de heuvel om de Strigoi aan te kunnen vallen. 'Luke!' ik probeerde hem nog tegen te houden maar niks hielp.
Hij was boven aan de berg en stak de Strigoi dood met een prachtige staak. 'Sian!' Daniel's stem was bezorgd en ik draaide me om. 'Daniel! Daniel!' ik was zo blij om hem weer te zien en hij keek naar Luke. M'n blik werd op Veronika gericht en ik zag dat ze niet meer ademde...

Reacties: