FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Er is iets anders.

Ondertussen waren we vijf dagen verder en er was nog steeds geen teken van leven in Ellie. Ik dacht aan alles wat ze me hadden uitgelegd... Ik die dacht dat Gustav en Georg makkelijk waren... Ellie had al die tijd gewoon gedaan alsof. Ze had gedaan alsof Gustav en Georg niks bij haar deden, maar in werkelijkheid deden ze gewoon dingen die te gruwelijk waren voor woorden. De verpleegster was de enige die op de hoogte was van wat er gebeurd was, want ze werkte ook voor de jongens. Georg en Gustav hadden ELlie allerlei middelen gegeven zodat ze kalm zou blijven bij hun 'handelingen'... Maar het was een verkeerde cocktail en ze hadden mijn zus levensgevaarlijk vergiftigd met hun spul. Ik had horen zeggen dat ze dat regelmatig eens deden als ze geen zin hadden in geschreeuw en gespartel. Natuurlijk deden ze dat soort dingen in alle discretie zodat niemand er iets van wist. Natasha en ik hadden geen idee gehad hoe erg onze zus eronderdoor zat en wat ze meemaakte als wij er niet waren. De jongens wisten het natuurlijk wel allemaal. Bill wist het... Hoe kwaad ik op hem was... Ze lieten mij en Natasha bij Ellie's bed zitten voor zo lang we dat wouden. Dat was wel het minste dat ze konden doen nadat ze Ellie bijna gedood hadden. Dat vond ik, maar ze deden het niet voor ons, ze deden het voor zichzelf. Ze deden altijd alles voor zichzelf. De hele wereld dacht namenlijk dat wij hun vriendinnetjes waren en wat voor vriendjes zouden ze zijn, moesten ze ons nog niet eens bij onze halfdode zus laten zijn? Ik was een wrak, ik werd er gek van. Ik had dagen niks geheten, ik dronk alleen koffie. De verpleegster had me tevergeefs gezegd dat ik niet gezond bezig was en dat ik naar huis moest gaan, maar ik wou niet. Elke seconde die me nog reste met Ellie wou ik opgebruiken. Het voelde alsof het elk moment kon afgelopen zijn met haar. Van Natasha had ik de laatste dagen niks gehoord, ze zat daar maar stil te wezen in de hoek van de kamer. Momenteel zat ze in de kamer ernaast. Op een gegeven moment had ze het niet meer aangekund en had de verpleegster haar een bed aangeboden. Ze had het aangenomen en lag nu stil te slapen in de kamer naast me. Ik week geen seconde van Ellie's zijde tenzij ik naar de Wc moest en zelf dan rende ik zo snel mogelijk zodat ik weer bij haar zou kunnen zijn.

Ik werd wakker omdat iemand iets op m'n hand gelegd had, het voelde warm aan. Ik deed versuft m'n ogen open en ik keek naar m'n hand. Ellie's hand lag op het mijne, dat was raar. Ik herinnerde me nog goed dat het net andersom was toen ik in slaap was gevallen. Ik keek naar haar gezicht... er was iets anders aan. Het was nog steeds wit, maar er zat ietsje meer kleur in haar wangen. De uitdrukking op haar gezicht was ook veranderd..., ze zag er nog rustiger uit dan ze daarvoor al was geweest. Ik drukte op het knopje om de verpleegster te roepen en meteen kwam ze binnen met allerlei medische spullen. "Is er iets?" vroeg ze bezorgd en ze chekte de harstlagmonitor. Het drong tot me door dat de spullen waren voor Ellie te kunnen reannimeren, moest dat nodig zijn. Ze dacht dat ze een hartstilstand had gekregen... Ik sloeg m'n ogen neer, dit wees er nog maar eens op hoe kritiek haar toestand was. "Nee..., maar er is iets anders aan haar." zei ik met hese stem, die was ik ondetussen bijna verloren door hier dag en nacht aan het bed te zitten. Ze bekeek de andere toestellen en er verscheen een lach op haar gezicht. ze toonde me een curve, ze was redelijk regelmatig. De gekartelde lijn ging steeds op en neer op dezelfde tijdstippen... Alleen ergens in het midden werd het heviger en ging de lijn een paar keer hoger naar boven. "Wat betekent dat?" vroeg ik en ik hoeste een keer om m'n stem er door te krijgen. "Dat betekent dat je zus 10 seconden lang is wakker geweest." ze wachte m'n reactie af. Ik keek naar Ellie's hand die nu op de mijne lag. Ik was er zeker van dat de mijne op de hare lag toen ik in slaap gevallen was... "Kan het zijn dat ze..." ik werd onderbroken. "Ze heeft zeker een beweging gemaakt. Dat veroorzaakt ook de uitsprongen in de curve." zei de verpleegster. Een traan liep over m'n wang en er volgde nog één. Het waren tranen van geluk, misschien dat alles toch nog goed kwam!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.