FanFic.nl

Our own Humanoid world

60. 6 juli 2010, ochtend

Jorinde her point of view
Bill zat op de matras te springen. Tussen mij en Andreas in.
“Opstaan! We hebben veel werk vandaag!”� riep hij ondertussen. Andreas had hem al een paar keer proberen te vloeren, maar niets werkte, die jongen was niet stil te krijgen. Ik denk dat alleen Makbule hem stil zou krijgen, maar die was ook weer ver te zoeken.
“Bill als je over twee minuten nog niet gestopt bent ga ik gillen,”� murmelde ik met mijn gezicht in mijn kussen. Bill bleef springen, hij viel wel eens bijna. Ik kon mijn lach amper inhouden toen ik hem over mijn rug voelde struikelen, maar ik lachte niet meer toen hij op mijn rug ging zitten.
“Nu ga ik gillen,”� waarschuwde ik hem.
“Durf je toch niet,”� plaagde hij. Andreas gooide zijn kussen tegen Bill zijn gezicht waardoor ie achteruit viel. Ik grinnikte om zijn reeks vloeken.
“Ik durf dat zeker,”� zei ik en schraapte even mijn keel. Ik telde tot drie en begon te gillen.
“Nee, nee, stop!”� smeekte Bill. Makbule, Tosca en Tom verschenen in de zitkamer.
Andreas was ondertussen rechtgekomen.
“Hij martelt haar,”� zei hij voor hij naar de badkamer verdween.
“Bill! Af!”� riep Makbule. Ze nam een aanloopje en sprong op Bill zijn rug, hij viel voorover op mij en dus werd ik geplet door Bill en Makbule. Tosca liet een strijdkreet en wierp zich er nog eens bovenop. Tom deed een homoachtige imitatie van Tosca en wierp zich ook nog op ons.
“Jongens, jullie mogen nu wel van me af gaan,”� murmelde ik.
“Wacht!”� riep Andreas. “Kijk allemaal hier!”� Verbaasd keken we zijn richting uit, tot we allemaal verblind werden door een flits.
“Aah, doe die foto weg!”� riep Bill. Hij kroop tussen de mensenmassa uit en ging achter Andreas aan die op de vlucht was geslagen met zijn camera tegen zijn borst geklemd.
Makbule, Tosca en Tom kropen nu van me af, gelukkig.
“Lucht,”� zei ik opgelucht. Tom grijnsde gemeen en ging op me zitten.
“Sukkel! Ga af!”� riep ik. Tosca en Makbule vonden het alleen maar grappig en gingen een stukje verderop toekijken hoe ik Tom van me af probeerde te krijgen, wat natuurlijk niet lukte met mijn kippenarmen. Tom bleef droog zitten.
“Ga af!”� probeerde ik nog eens terwijl ik hem nog eens probeerde weg te duwen, maar hij was te sterk. Ik grijnsde om het idee dat me nu te binnen schoot. Ik begon hem te kietelen en ik had zijn zwakke plek gevonden.
“Nee! Nee! Stop!”� riep hij. Makbule en Tosca wisselde een blik uit en kwamen me helpen met Tom te kietelen. Bill en Andreas waren ook opgehouden met elkaar achterna te zitten en kwamen me ook helpen met Tom te kietelen. Bill giechelde nog even heel gemeen toen hij naar me toe kwam. Uiteindelijk lieten we Tom gaan, hij vluchtte naar zijn kamer.

“Zo, laten we nu even bespreken wie wat gaat doen vandaag,”� zei Bill. Hij nam er zijn laptop bij. Vijf minuten later durfde Tom zich toch weer bij ons voegen.
“Ik stel voor dat Tom, Tosca en Andreas naar de winkel gaan en materiaal gaan kopen terwijl Makbule, Jorinde en ik het huis al gaan schoonmaken?”� zei Bill.
“Prima,”� zei Tom. Iedereen ging zich nu klaarmaken om te vertrekken. Bill gaf het lijstje aan Tosca.
“Ik vertrouw jou het lijstje toen, omdat ik weet dat Tom en Andreas dat sowieso verliezen,”� grinnikte Bill. Tosca gaf Bill een schouderklopje.
“Ik zal ze wel in het oog houden,”� verzekerde ze hem.
Tosca, Andreas en Tom verdwenen in Tom zijn cadillac en reden weg.
Makbule, Bill en ik gingen met Bill zijn Audi richting ons nieuwe huis. De kofferbak zat vol met poetsmaterialen. Echt alles gewoonweg. En al die spullen zijn van Bill. Hij kan nog een schoonmaakbedrijf oprichten met al die spullen.
Na een paar minuten kwamen we aan. We hadden allemaal onze handen vol met schoonmaak spullen. Bill liet alles nog eens vallen toen hij een poging deed om de deur te openen.
Stof kwam ons als eerste tegemoet. Bill moest daardoor luid niezen. Makbule lachte om zijn grappige niesgeluidje waardoor Bill zijn tong weer moest uitsteken.
“Pas maar op of ik bijt je tong af!”� waarschuwde Makbule hem. Bill luisterde niet en bleef zijn tong uitsteken terwijl hij een of andere kamer in ging.
“Dit was blijkbaar de keuken,”� merkte ik op. De vloer was betegeld in witte en zwarte ruitjes en de helft van de keuken stond er nog. Bill was al een emmer met water aan het vullen om te dweilen.
“Moet je geen rubberen handschoentjes aan zodat je je nageltjes niet breekt?”� plaagde Makbule voor ze een gele handschoen tegen Bill zijn hoofd gooide.
“Bedankt dat je ze even aangooit schat, dat mag je met die andere ook doen,”� grinnikte Bill.
“Oké.”� Makbule gooide de andere handschoen ook. Bill draaide zich net om met de emmer waardoor de handschoen in de emmer terecht kwam. Er spatte allemaal water omhoog recht in Bill zijn gezicht. In nog geen twee seconden tijd lagen Makbule en ik plat van het lachen. Bill keek eerder niet zo blij.
“Wat leuk, hoef ik me vanavond al niet meer te douchen,”� merkte hij droog op.
“Dat gezicht,”� lachte Makbule. Ze moest zich vasthouden aan mijn schouder om niet om te vallen van het lachen. Ikzelf hield me dan weer aan de stok van een dweil vast om niet om te vallen.
“Ik had echt een foto moeten maken!”� grinnikte ik.
“Ja ja, genoeg gelachen!”� bromde Bill. Hij zette de emmer met water op de grond en gooide er een dweil in.
“Begin maar, ik zal wel spinnenwebben verwijderen,”� mompelde Bill die de groene borstel van de grond raapte en langs het plafond ging. Ik grinnikte nog even na en begon dan de vloer te dweilen. Makbule had een vot genomen en zat nu de kasten en vensterbanken af te stoffen.
“Weetje, ik zet wat muziek op,”� zei Makbule opeens. Ze haalde haar gsm boven en zette Tokio Hotel muziek op.
“Nee!”� riep Bill.
“Jawel!”� zeiden Makbule en ik in koor. Bill mopperde nog wat waardoor Makbule en ik weer moesten lachen. Toen Heilig kwam begonnen we luidkeels mee te zingen, het maakte ons niet uit als we vals aan het zingen waren, we hadden pret, en dat is het voornaamste.
Behalve Bill, hij had geen pret. Die had stukjes papier in zijn oren gestoken.

Reacties: