FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 16: Never Giving Up I

Jayla haalde diep adem, en balde haar hand tot een vuist, die ze naar haar borst toe bracht. Haar hart ging tekeer als een gek. Tenminste, voor zover zij iets afwist van haar hartslag. Ze zouden slimmer moeten zijn dan haar tegenstander. Ze moesten een strategie hebben. Maar hoe was dat ooit mogelijk? “Machop, val aan!”� riep de ene man. “Marc,”� knikte hij naar de andere man. De man, die blijkbaar Marc heette, knikte terug. “Makuhita, ga!”� riep hij. De Makuhita, die een stuk langzamer was dan de Machop, zette zich nu ook in beweging. Oké. Twee pokémon die op Zero afkwamen. Er waren drie uitwegen. Wegrennen, ondergronds, of via de lucht. Wegrennen zou geen zin hebben, en Zero kon geen Dig. Dan maar de derde optie. “Zero, maak vaart met Quick Attack, en spring in de lucht!”� riep Jayla. Ze zouden moeten proberen om de pokémon een voor een uit te schakelen. Op die manier maakten ze nog een kans. Een verschrikkelijk kleine kans, dat wel, maar het was een kans. Zo snel mogelijk vaart makend als zijn twee poten hem maar toestonden, sprintte hij op de twee pokémon af. Hij zette zich af, en was buiten het bereik van de twee. Mooi. Daar zouden ze hem nooit kunnen bereiken. Toch..? Verkeerd gegokt. “Machop, lanceer Makuhita in de lucht!”� riep de nog onbekende man. De Machop draaide zich om, en vouwde zijn handen tot een kommetje. Vragend keek Jayla naar de Machop. Wat..? De Makuhita bleef door rennen, en sprong in de handen van de Machop, die zijn kameraad vervolgens de lucht in lanceerde, recht op Zero af. “Arm Thrust, Makuhita!”� riep Marc naar zijn pokémon. Als een springveer trok de Makuhita zijn arm naar achteren, om Zero, die in de lucht niet zomaar zou kunnen ontwijken, de volle laag te geven. “Zero..!”� riep Jayla, hopend dat ze plotseling een ingeving kreeg die haar pokémon zou redden van de Makuhita. Er moest toch een oplossing zijn..?

“Gebruik je staart om je te verdedigen!”� riep ze naar haar pokémon, in een wanhopige poging om de schade zo laag mogelijk te houden. De Treecko gehoorzaamde perfect, en zwaaide zijn logge staart naar voren toe, in een geslaagde poging om de vuisten van de Makuhita tegen te houden. Mooi. Dat was tenminste één aanval. Zero draaide zich achterover in de lucht, en zette zich met zijn poten af tegen het gezicht van de Makuhita. In dit soort gevechten was het onverstandig om te dicht bij je tegenstander te zijn. “Yes…”� siste Jayla, alsof ze het gevecht al hadden gewonnen. Niets was minder waar. Zero landde netjes op de grond, terwijl de Makuhita met een doffe dreun neer kwam. Ook deze keer hadden ze te vroeg gejuicht; Zero werd ruw onderuit gehaald door de Machop. De Makuhita was enkel een afleiding geweest, zodat Machop Zero kon raken wanneer hij het meest kwetsbaar was; tijdens zijn landing. En het was ze nog gelukt ook. Zero wilde overeind komen, maar werd al gelijk in zijn gezicht geraakt door een Arm Thrust van de Makuhita die inmiddels weer overeind was gekomen. Met een doffe dreun werd Zero tegen een boom aan gesmakt. Shit. Ze hadden nooit een kans gemaakt. “Zero…”� fluisterde Jayla. De Treecko schudde koppig met zijn hoofd, en keek Jayla pissig aan. Als er iets was wat ze nu niet konden gebruiken, was het een aanval van lafheid. Hij grijnsde lichtjes, en stak zijn duim op naar haar, alsof hij geen schaafwond op zijn rug had gekregen door de klap tegen de boom. Alsof hij totaal niet gehinderd zou worden door de schade die hij alleen nu al had opgelopen. Jayla slikte. Goed dan. Zero wilde niet opgeven. Dan zou zij proberen om dat ook niet te doen.

Opnieuw kwamen de Machop en de Makuhita op Zero af. “Ha!”� grinnikte de nog onbekende man. “Dat zal je leren om in de weg te staan van Team Fox!”� Marc gaf de onbekende man een stomp in zijn zij. “Sam! Idioot!”� siste Marc. “Dat wij er bij zitten, betekent niet dat iedereen dat hoeft te weten!”� Jayla begon te fronsen. Team.. Fox? Was het een zogenaamde organisatie genaamd ‘Team Fox’ die er achter zat? Het zou vast geen grote organisatie zijn. Anders zouden ze er toch wel meer van hebben gehoord? Ja, toch? De man die Sam werd genoemd haalde zijn schouders op. “Het boeit niet. Zí­j zal het toch niet na kunnen vertellen,”� zei hij, om vervolgens op een weinig goeds betekenende manier naar Jayla te grijnzen. Oh god. Dat kon nooit iets goeds betekenen. Ze wilde er niet eens aan denken wat er kon gebeuren als ze zouden verliezen. “Zero! Klim de boom in!”� beval Jayla. “Treeck!”� Zero glimlachte zachtjes naar Jayla, voordat hij behendig de boom in klom. Dat was hoe hij haar had leren kennen. Als een trainer die hem bevelen gaf zonder te twijfelen. Zo hoorde het. Jayla knikte tevreden toen Zero eenmaal verborgen was tussen de takken van de boom. Het bos was Zero’s thuis. Als ze dat zouden kunnen gebruiken, waren ze in het voordeel, ook al was het maar een klein beetje. De Machop en Makuhita gingen bij elkaar staan, met hun rug tegen elkaar, met hun ogen zoekend naar de plek waar Zero zich had verborgen. Natuurlijk zouden ze hem niet zomaar vinden. “Zero! Gebruik je Absorb!”� riep Jayla, bedenkend dat ze nu de perfecte kans hadden om Zero’s schade de verminderen. Een rode straal schoot uit een van de bomen, en raakte de Makuhita, die een korte kreet liet horen. Vervolgens wees hij op de boom waar Zero zich in verstopt had, zodat de Machop in de aanval zou kunnen gaan. Niet dus. Behendig sprong Zero weg van zijn verstopplek, op naar een andere boom. Zo bleef hij geruisloos wisselen van verstopplek, totdat het voor de Machop en Makuhita onmogelijk was om nog te zeggen waar hij zat. “Hmpf,”� snoof Sam. “Als je het zo wil spelen, dan zorgen we er voor dat hij er wel uit zal moeten komen..”� Hij grijnsde. Een grijns die Jayla liet huiveren. Wat.. wat was hij van plan?

Reacties: