FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 17: Never Giving Up II

Ook Marc begon te grijnzen, voordat ze allebei zachtjes grinnikten. “Val aan, Machop.”� “Val aan, Makuhita.”� Jayla keek de twee vragen aan. Val aan..? Hoe wilden ze dat in hemelsnaam doen als ze niet wisten waar Zero zat? Met haar blik volgde ze de wijzende vingers van de twee mannen. Crap. Ze wilden haar aanvallen. Ze zette een stuk naar achteren. Nee. Dat konden ze niet menen. Nee toch? De twee pokémon keken elkaar aan, schenen een beslissing te maken, en gezamenlijk renden ze op Jayla af. Eerst langzaam, alsof ze Zero nog een kans wilden geven om tevoorschijn te komen. Nee, zelfs nu zou hij nog te laat zijn. Jayla wist waar Zero zat. Aan de andere kant van het veld. Hij zou het nooit halen. Ze zette zich schrap voor een harde klap, en kromp ineen toen ze op nog maar een kleine meter afstand waren. Ze slaakte een kreet op het moment dat ze de klap verwachtte. Was dit hoe het voelde net voordat je dood ging? Flitsen van wat je had meegemaakt. Wat je beter had kunnen doen, en hoe het had kunnen worden. Niet dat ze dood zou gaan. Alleen zou ze er niet al te best vanaf komen als twee pokémon haar volop raakten met hun aanvallen. Ze zou het trainer zijn moeten opgeven. Zelfs als ze probeerde om iets goed te doen, ging het gewoon weer verkeerd. Altijd verpestte ze het. Ze stelde iedereen die ze kende teleur, en haar pokémon nog wel het meest. Vooral Zero. Misschien liet hij het niet zien, maar.. Hij zou vast niet op volle kracht kunnen vechten als zij niet achter hem zou staan. En wat deed ze op het moment dat ze achter hem zou moeten staan? Juist. Ze verstopte zich, en rende weg van haar verantwoordelijkheden. Ze wachtte op de klap, die waarschijnlijk samen zou gaan met het breken van een van haar botten. Een klap klonk, maar ze voelde hem niet. Ze konden niet gemist hebben. Dat was gewoon een feit. Wat was er dan aan de hand?

Voorzichtig opende Jayla haar ogen, die ze van angst had dichtgeknepen, weer. Als in slow motion viel Zero op de grond. Hij had zijn lichaam gebruikt om de klap te incasseren. De harde klap die zij eigenlijk voor haar rekening had moeten nemen. Hij had echter te weinig tijd gehad, en had daardoor zichzelf niet kunnen beschermen. Een zacht kreunend geluid kwam uit zijn mond. Jayla opende haar mond om iets te zeggen, maar een enorme brok die haar keel verstopte zorgde ervoor dat er geen geluid uit kwam. De twee pokémon liepen naar hun trainers, die schaterden van het lachen. Oh, grappig hoor. Jayla beet op haar onderlip, en liet zich op haar knieën op de grond vallen. “Zero.. nee…”� fluisterde ze. Zijn hele lichaam zat onder de schrammen, om over de mogelijke kneuzingen nog maar te zwijgen. Ze was een waardeloze trainer. “Zero.. sorry…”� fluisterde ze, terwijl ze haar gewonde pokémon voorzichtig optilde. Ze negeerde de twee lachende mannen. Ze negeerde de tranen die langzaam maar zeker uit haar ogen stroomden, en belangrijker, ze probeerde de neiging om zichzelf iets aan te doen te negeren. “Ik ben een waardeloze trainer. Ik weet het…”� mompelde ze. Als ze hem niet de boom in had gestuurd, zou hij nu niet gewond zijn. Dan zou ze zelf tenminste gewond zijn, meer verdiende ze op het moment niet. Vermoeid opende Zero zijn rechter oog, om vaagjes naar Jayla te kunnen kijken. “Zero..?”� fluisterde ze. Ze voelde dat haar pokémon haar arm vastpakte in een poging om overeind te komen. Jayla schudde met haar hoofd. “Nee, Zero. We hebben verloren,”� zei ze, haar hoofd heen en weer schuddend. De Treecko zweeg, en keek weg van zijn trainer. Deze keer was het dus echt voorbij..?

Nee. Het mocht niet voorbij zijn. Niet nu. Hij zou bewijzen dat Jayla geen waardeloze trainer was. En alhoewel zijn mondhoeken omhoog trokken tot een glimlach, was aan de trilling er van te zien dat zelfs glimlachen al teveel energie kost. Zijn blik schoot naar Jayla, die op haar beurt keek naar de twee mannen, die, nu nog wat nagrinnikend, op Jayla af liepen. Zij keken echter niet naar Jayla, maar naar hem. Ze wilden hem meenemen. Net zoals ze met de pokémon die ze in die zak hadden gepropt hadden willen doen. Nee, mooi niet. Dat zou hij niet toestaan. Hij wilde niet gescheiden worden van Jayla. Hij wilde.. hij wilde…
Met haar handschoen veegde Jayla haar tranen weg. Schokkerig haalde ze adem. Ze sloeg haar ogen neer, en keek Zero aan. Hij had het nog steeds niet opgegeven? Zelfs nu niet? Opnieuw haalde ze schokkerig adem. Waarom.. kon hij niet gewoon aanvaarden dat ze hadden verloren? Waarom.. kon zij het wel aanvaarden? Ze zouden hem gegarandeerd van haar afnemen. Nee, dat klopte niet. Ze had er geen vrede mee. Zero kon niet zomaar van haar worden afgenomen. Ze wilde… ze wilde geen afscheid nemen. Ze wilde samen met hem verder reizen. Samen met hem avonturen beleven. Ze wilde.. de beste trainer worden die er was. En dat zou niet gaan zonder hem. Punt uit. Ze haalde diep adem, en deed een bijna volledig geslaagde poging om zichzelf te herstellen van haar paniek aanval. Voorzichtig legde ze haar pokémon weer neer. Bemoedigend glimlachte ze naar haar pokémon. “Ze zullen ons niet van elkaar scheiden. Dat is een belofte.”� De Treecko keek een paar seconde vragend naar zijn trainer, voordat hij het doorhad. Ze meende het. Een warm, brandend gevoel overmeesterde hem. Nee, geen pijnlijk gevoel. Het was een aangenaam gevoel. Een gevoel dat niet te plaatsen was, wat het alleen maar aangenamer maakte. Iets glimmends, correctie, gloeiends, achterin haar ooghoek trok Jayla’s aandacht. Ze keek achterom, slaakte een kreet, en zette een stap achteruit bij het zien van haar gloeiende, groter wordende Treecko. Nee, Zero was nu geen Treecko meer. Het gloeien stopte, en onthulde zijn nieuwe gedaante. Hij was geëvolueerd in een Grovyle. Jayla wilde haar pokémon omhelzen, feliciteren met het evolueren. Zelfs al deed ze dat… het zou geen zin hebben. Het zag er misschien van buiten niet zou uit, maar aan zijn moeilijk gezicht te zien, en het feit dat zij hem ondersteunde, was hij er nog steeds even slecht aan toe. Marc grijnsde. “Bedankt voor het evolueren, Grovyle. Op deze manier ben je alleen maar waardevoller.”�

Reacties: