FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

3.

Het was bijna twee uur en Bill sliep nog altijd. Hilke maakte Bill zachtjes wakker.
“Wil je een bad nemen?”� vroeg ze Bill rekte zich zachtjes uit en knikte. Hij verlangde naar warmte want hij had het zo vreselijk koud. Eerst at hij nog wat soep en dan ging hij naar het badkamertje. Het was privé, gelukkig. Omdat Hilke bij hem moest blijven, hield Bill zijn boxer aan. Ze was dan misschien zijn moeder, maar toch hield hij liever zijn boxer aan. Hilke hielp hem met zijn pyjama uit te doen. Nu viel het haar weer op hoe mager hij was. Bill ging genietend in het warme water liggen. Hij glimlachte en sloot zijn ogen.
“Doet het goed?”� vroeg Hilke na tien minuten. Bill knikte.
“Het ontspant mijn spieren,”� zei hij.
Rond twintig na twee ging Bill uit bad en droogde zich af en trok een schone boxer aan en deed hij met behulp van Hilke zijn kleren aan. Bill had al weer meer energie als gisteren en nu dankzij het bad waren zijn spieren ontspannen. Bill ging op zijn ziekenbed zitten en bracht zorgvuldig zijn make-up aan. Hilke keek zwijgend toe. Wat zou ze de jongen gaan missen. Hoe hij door het huis riep als hij iets van zijn make-up niet vond of als hij zijn stijltang weer eens kwijt was. Hoe hij van de trapleuning gleed en dan op zijn gezicht ging. Dat deed hij vooral toen hij klein was, dan deed hij het soms tien keer achter elkaar. Hij gleed van de leuning af, ging weer naar boven en gleed zo weer van de leuning af. Bill was er nog nooit vanaf gevallen. Hij leek wel een expert. Hilke zou het troosten missen, als hij weer in elkaar was geslagen door jongens van zijn school. Ze zou het missen om hem in zijn armen te hebben en hem te troosten. Ze zou zijn mode en make-up tips missen. Ze zou het shoppen missen. Ze zou alles missen. Hilke hield haar tranen in en keek op haar horloge. Tom en zijn moeder konden ieder moment hier zijn. Bill keek glimlachend in zijn spiegeltje. Hilke zag dat zijn ogen niet mee deden. Zelfs een blinde kon zien dat hij inwendig huilde. Bill zette nu zijn lievelings mutsje op. Hilke glimlachte toen ze zag dat Bill haar glimlachend aan keek.
“Zie ik er goed uit?”� vroeg hij.
“Natuurlijk,”� zei Hilke. Ze negeerde de blauwe kringen, wallen, bleke huid en ingevallen wangen. Hij zag er altijd goed uit. Bill at nog een beetje en ging toen even liggen. Hij moest krachten sparen.

Vijf minuutjes later werd er geklopt op de deur. Hilke stond op en ging kijken wie er was. Voor de deur stond een vrouw en een jongen. De vrouw had blonde haren die vast zaten in een knot. Ze droeg normale kledij en glimlachte vriendelijk. Achter haar stond een jongen. Zijn kleren waren een paar maten te groot en in zijn onderlip stak een lippiercing. De jongen droeg een pet en er staken dreads uit. Dat moest Tom wel zijn. Aan de ogen, lippen en neus zag je meteen dat hij op Bill leek, enkel zijn stijl was totaal verschillend als die van Bill. Helemaal tegenovergesteld.
“Jullie moeten Tom en Simone zijn,”� zei Hilke.
“En jij bent Hilke,”� zei Simone. Ze schudde elkaars handen en Hilke gebaarde dat ze mochten binnen komen. Bill zat op de rand van zijn bed. Zijn benen bengelde op en neer. Hij bekeek het tweetal. Hij zag meteen dat hij de ogen van zijn moeder had. Toen bekeek hij de jongen, Tom. Hij zag er anders uit dan hij, maar toch ook hetzelfde. Vooral het gezicht.
Simone gaf Tom een duwtje in zijn rug waardoor Tom ongeveer vlak voor Bill stond.
“Tom,”� zei hij.
“Bill.”� De twee keken elkaar diep in de ogen. Er viel weer een stilte. Simone kwam langs Tom staan en stak haar hand uit. Bill keek naar de hand, maar raakte hem niet aan. Zijn moeder had hem afgestaan, dus wilde hij ook niets met haar te maken hebben. Lichtelijk genegeerd trok Simone haar hand terug. Tom zag het. Hij keek van Simone naar Bill.
“Misschien zullen Simone en ik jullie even alleen laten,”� onderbrak Hilke de stilte.
“Lijkt me een goed idee,”� zei Simone. Ze volgde Hilke de kamer uit. Het bleef minstens vijf minuten stil.
“Weet jij waarom je moeder mij heeft afgestaan?”� vroeg Bill om de stilte te verbreken. Hij keek Tom doordringend aan. Het was niet echt de vraag die Tom had zien aankomen.
“Nee,”� zei hij. “mam heeft wel al vaak over je verteld, maar niet waarom ze je heeft afgestaan.”� Tom leek zich om het feit te schamen, dat hoorde Bill in zijn stem.
Bill grinnikte kort.
“Precies alsof ze wist dat ik op jonge leeftijd zou gaan sterven.”�
Het laatste woord kwam er bitter en koud uit. Tom leek geschrokken. Het was dus allemaal niet gelogen.
“Hoe lang heb je nog?”�
“Amper een maand, misschien iets langer of misschien korter,”� zei Bill luchtig. Hij deed alsof het hem niets uitmaakte, alsof het hem niets kon schelen.
“Dat is minder,”� zei Tom. “Maar waarom ben ik juist jou laatste wens?”�
“Ik wilde je ontmoeten en mijn laatste dagen met echte familie doorbrengen.”�
“En waarom niet met mam?”�
“Omdat zij mijn moeder niet is.”� Het kwam er harder uit dan hij had gewild.
Tom kwam langs Bill zitten.
“Ik begrijp je wel, denk ik. Ik was vreselijk kwaad op haar toen ze me vertelde dat ik nog een broertje had,”� zei hij.
“Broertje? Ik ben maar 10 minuten jonger hoor!”� Tom grijnsde en gaf Bill een lichte boks. Bij Bill deed het al meteen pijn, maar hij wilde niet zwak overkomen.
“Ben je eigenlijk al lang ziek?”� vroeg Tom voorzichtig. Hij had gisteren een hele hoop opgezocht over leukemie.
“Twee jaar geleden ongeveer kreeg ik het. Na een jaar was ik weer beter en dat hield ik een paar maanden vol en hier viel weer en nu ga ik dood.”� Weer die luchtige uitspraak bij het woord ‘dood’. Hij wilde niet zwak overkomen en deze dagen verpesten.
“Dat klinkt echt vreselijk,”� zei Tom zacht.
“Het is oké, mijn leven stelde toch niet veel voor.”�
Bill zette zich wat beter en ging tegen de kussen liggen. Hij was nu al weer moe.

Reacties: