Hoofdcategorieën
Home » Muse » You » Me - 19
You
Me - 19
De weken gingen traag voorbij. We waren bezig met nieuwe nummers, maar we konden ons eigenlijk niet echt goed concentreren.
Ik was pasgeleden uitgeroepen tot bandmanager, waarschijnlijk omdat ik een goede aanleg voor zaken had. De liedjes kwamen traag uit onze pennen en ze leken op de één of andere manier gewoon niet te werken.
Zo kwam het dat we de dag voor de release van onze film op de bank hingen bij Matt thuis terwijl de televisie zachtjes aanstond. Ik kwam de laatste tijd bijna nooit in mijn appartement dat een kwartiertje verderop was. De band had me nodig.
Mijn oude herinneringen schoten door mijn hoofd.
Ze stapte opzij en ik liep de hal in. Het zag er gewoontjes uit, ik had hier met mijn ouders en zusje kunnen wonen. Maar het was wel heel gezellig. Kate ging me voor naar binnen en begon een heel verhaal over mij. Plotseling werd ik nerveus. Heel Muse ontmoeten... Wow. Daar had ik al vaak genoeg over gedroomd, maar ik had nooit verwacht dat het echt zou gebeuren. Dus ik pakte mijn BlackBerry uit mijn zak en sms'te mijn zusje dat dit echt waar was met veel smileys en hoofdletters. Ik verzond het berichtje ook naar Justine en Crystal. Toen ik mijn mobieltje had dichtgeschoven en in mijn Origin Of Symmetry schoen gedaan had die ik naast me op de betegelde vloer had gelegd, besefte ik dat Kate aan de kant was gaan staan en iedereen naar me keek.
Ik lachte zachtjes en Matt, Dom en Chris keken raar naar me. Ik kreeg een rood hoofd en verschool mijn gezicht achter mijn kladblok.
Matthew had blijkbaar opgemerkt dat er iets op mijn briefje stond, dus hij vroeg of hij het mocht bekijken.
De jongens besloten mij de studio te laten zien. Het was naast de logeerkamer, helemaal op de zolder. Het was geen grote ruimte, maar het was geluiddicht en raamloos. Er stond een gitaar, een drumstel, microfoons, een basgitaar, een tafel met een mengpaneel en een computer.
'Wow,' zei ik toen ik rondkeek. 'This is awesome.'
Als je me een week geleden had verteld dat ik in de studio van Muse zou komen, had ik je uitgelachen. Maar het was waar. Ik was in de studio van Muse.
Hij mompelde wat en maakte aantekeningen in zijn eigen blokje. Hij krabbelde er voor mij ook nog een berichtje bij.
I had exactly thesame.
Ik kon een brede grijns niet onderdrukken. Dit hadden we de afgelopen week steeds. Matt dacht precies hetzelfde als ik.
Op een gegeven moment begon Dom, zoals altijd, een speech.
'How is it going London?'
Iedereen schreeuwde en klapte.
'Alright.' Hij nam een slok van zijn flesje water. 'We are doing great as well. But our piano guy is sick.'
Er klonk boegeroep uit de zaal. 'But there's no need to panic, 'cause we have an awesome piano player backstage.'
Iedereen begon te juichen. Ik vond het wel grappig, ik wist helemaal niet dat er nog iemand was. Ik had ook verder niemand gezien.
'Emily from the Netherlands.'
WAT? Nee. Nee, nee! Ik kan helemaal niet piano spelen. Dat verpest ik al die mooie liedjes! Nee. Dit ging ik voor geen goud doen.
Het gejuich werd luider.
'Come on over here, Emily.'
We zaten nog een tijdje inspiratieloos naar onze papiertjes te kijken, maar toen besloten we dat dit zo geen zin had. We klapten onze schrijfblokken dicht en gingen Bargain Hunt kijken.
We gingen zitten en draaiden een fles cola open. Het concert was geweldig gegaan en daarom gingen we nu een klein feestje vieren. Met taart, chips, cola en andere verrukkelijke dingen. We zetten ook muziek op en gingen dansen. Uiteindelijk gingen we pas de volgende ochtend lachend terug naar huis.
Reacties:
We want more! We want more! We want more! (of ja... iniedergeval I want more)
Ik vind het zoo jammer dat het afgelopen is