FanFic.nl

Trip to hell!

51.Disappointed

Versuft keek ik om me heen. Mijn zicht was niet optimaal en het leek wel dat ik nog onder narcose verkeerde. Nochtans was dat onmogelijk aangezien het al van eergisteren uitgewerkt was. Vermoeid sloot ik mijn ogen en luisterde ik aandachtig naar het zachte gesis van mijn eigen ademhaling door het zuurstofmasker dat ik op had. De operatie was dan misschien al wel bijna twee dagen geleden, toch was ik nog steeds niet helemaal hersteld. Ik moest nog steeds een zuurstofmasker dragen zodat ik voldoende zuurstof kreeg. Ook hing ik nog vast aan een baxter, die altijd in mijn weg hing. De operatie zelf aan mijn hoofd was wel gelukt, maar de dokters vertrouwden het niet omdat ze ook al mijn lichamelijke verwondingen ontdekt hadden. Ze waren er achter gekomen dat er iets mis was en dat ik door iets in de put zat, waardoor ik niet optimaal kon herstellen.
Deze morgen hadden de dokters me al een paar keer gevraagd hoe ik die blauwe plekken had opgelopen, maar ik was nog te zwak om hen een deftig antwoord te kunnen geven. Telkens als ze er over begonnen, raakte in paniek en kreeg ik problemen met mijn ademhaling en hartslag. Daardoor waren de dokters genoodzaakt om zich eerst bezig te houden met mijn gezondheid en daarna pas met het stellen van vragen. Iets waar ik wel blij om was.

"No, I am sorry, miss, he isn't here."
"And this morning?" hoopvol keek ik de verpleegster aan.
"No, I am sorry."
"Oh." een zucht van teleurstelling en ontgoocheling verliet mijn lippen.
"But I'm sure he will come yet." de verpleegster keek me bemoedigend aan.
Teleurgesteld hield ik mijn blik strak op mijn deken gericht. Een vlaag van woede en ontgoocheling ging door me heen. Hij had het beloofd. Hij had me beloofd om op me te wachten. Hij had beloofd om bij me te zijn. Een onzichtbare traan gleed over mijn wangen. Waarom was hij er niet als ik hem nodig had?

"No, I am sorry he didn't call."
"And is he..."
"No I am sorry, he isn't here."
"Okay."
Weer een dag voorbij. Weer een dag zonder hem. Hij had het me beloofd. Hij zou me helpen, me steunen door deze moeilijke periode. Waar was hij? Had hij het dan echt te druk om me even te komen te bezoeken? Of betekende ik dan echt niets voor hem?

"I am sorry, miss."
Ik had het nog niet eens aan de verpleegster gevraagd of hij er was of hij gebeld had. Ze wist ondertussen al lang hoe erg ik er naar verlangde om hem terug te zien, hoe erg ik ernaar verlangde om zijn sussende woordjes te horen, zijn bemoedigende glimlach te zien. Waarom kon hij er niet gewoon zijn als ik hem nodig had? Waarom moest alles toch zo ingewikkeld zijn?

De pijn maakte me kapot. De pijn die hij me had bezorgd. Niet alleen de lichamelijke pijn van mijn hoofdwonden die hij me had bezorgd, maar ook de mentale pijn maakte me kapot. Hoe kon hij zijn belofte zo maar verbreken? Hij zou op me wachten. Hij zou me helpen. Waar was hij nu? Dagen gingen traag voorbij, dagen die ik zonder hem was doorgegaan. In het begin was ik teleurgesteld dat hij niet kwam, dat hij zijn belofte niet hield, maar naarmate de tijd verstreek besefte ik meer en meer dat hij niet meer zou komen. Dat de kans dat hij me nog zou komen bezoeken, me nog zou steunen, miniem was. Ik zou deze gruwelijke tijd alleen moeten doorkomen. Helemaal alleen, zonder hem.

Ik haatte hem! Hoe kon hij zo'n ongelooflijke klootzak zijn? Hoe kon ik zo gemakkelijk in zijn val lopen? Een val van medelijden die hij expres had opgezet om mij te doen geloven dat hij het echt goed meende. Dat hij echt met me in zat en dat hij me echt wou helpen. Ik haatte hem zo ongelooflijk hard! In het begin dacht ik echt dat hij het meende. Ik dacht dat hij, na die vreselijke tijd, misschien eindelijk bij zijn verstand zou zijn gekomen. Dat hij me misschien deze keer wel zou willen helpen. Dat hij het deze keer wel goed voorhad met me en terug met een propere lei wou beginnen, na al die ellende dat hij me had toegebracht, maar blijkbaar was ik te goedgelovig. Ik dacht echt dat hij, na al die tijd, iets om me gaf. Dat hij, na al die tijd, toch enige vorm van sympathie voor me voelde, maar ik had het mis. Het was gewoon een ongelooflijke klootzak, die alleen maar aan zijn eigen dacht. Een ongelooflijke klootzak die nog niet eens de moeite nam om zijn 'gevangene' te bezoeken, hoewel hij dat eigenlijk verplicht was door al de schade die hij me had toegebracht. Ik was er zeker van dat ik voor hem niet meer dan dat was. Een gevangene die enkel goed was voor zijn behoeftes en voor de rest voor niets.

Een glimlach sierde mijn lippen toen de deur terug dicht viel. De dokter was net met ongelooflijke goed nieuws op te proppen gekomen. Als alles goed was, kon ik overmorgen al naar huis. Mijn hoofdwonden stelden het goed, en met mijn blauwe plekken was het ook weer wat beter. Ik had nog wel lichte plekken, maar de fel blauwe kleur was al verdwenen. Het goede was wel dat ik nu ook minder pijn had. Zo was, dankzij mijn lange ziekenhuisbezoek, mijn rug al bijna hersteld. Ik was er zeker van dat als ik niet de goede zorgen had gehad van het ziekenhuis, mijn rug onherstelbaar beschadigd was. Gelukkig hadden de dokters daar een stokje voor kunnen steken. De dokter vertelde het me onlangs, dat het met mijn rug eigenlijk best wel erg gesteld was. Hoewel ik graag wilde zeggen dat het door Bill kwam, omdat hij me tegen de muur had gesmeten en had mishandeld, durfde ik het niet. Ten eerste omdat ik dacht dat de dokter me niet zou geloven en ten tweede omdat ik dacht dat Bill me anders zou vermoorden, moest hij hier achter komen. Ik wist hoe erg hij daar aan tilde. Hij had me vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ik niet moest proberen te ontsnappen. Dat ik het niet moest wagen om zijn plannen te dwarsbomen, want de gevolgen zouden gruwelijk zijn. Ik was er zeker van dat enkele verkrachtingen en een paar mishandelingen dan nog maar het minste van mijn zorgen zouden zijn.
Nee, één ding stond vast. Ik zou hierover niks tegen iemand zeggen, zeker niet nu Bill nog in de buurt was. Misschien later, als ik zeker was van mijn veiligheid.

Teleurstelling en verdriet...Onbewust begon ze zich te hechten aan haar ontvoerders...Het was levensgevaarlijk, want zo tekende ze enkel haar eigen doodvonnis...

Deze was een beetje korter dan normaal, sorry daarvoor.
Reacties zijn altijd welkom.

Reacties: