FanFic.nl

Changing minds (TC)

6

Tom liep een kwartier voor op zijn schema toen hij twee dagen later omgekleed uit de kleedkamer kwam. Snakkend naar cafeïne liep hij naar de koffiemachine en koos voor de grootste maat van beker die hij vulde met cappuccino. Hij voelde de warme vloeistof door zijn slokdarm glijden en zuchtte opgelucht toen hij de cafeïne door zijn aderen voelde stromen.
Met een gemeende glimlach stapte hij de kamer van zijn eerste patiënte binnen en moest serieus zijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Jorinde lag voorover gebogen te slapen op de tafel die over haar bed heen geschoven kon worden, haar hoofd rustend op haar armen.
Tom liep naar het nachtkastje en nam de afstandsbediening van de televisie vast. Het zette de zwarte flatscreen aan en meteen werd een kinderliedje de kamer in gegooid.
“Op de kaart, op de kaart, op de kaart, op de kaart, op de kaart, op de kaart, op de kaart!”�
Kreunend hief Jorinde haar hoofd op en opnieuw moest Tom zich inhouden om niet te lachen. Ze was in slaap gevallen terwijl ze vanalles aan het opschrijven was, en de inkt hing nu op haar wang.
“Zet die fucking Dora af.”� Kwam er zachtjes uit de mond van het meisje.
Grijnzend zette Tom de televisie weer uit en bekeek Jorindes tekeningen.
“Wat moet dat voorstellen?”�
“Vind je het leuk?”�
“Ik weet niet wat het voor moet stellen.”�
“Dit is Gerry,”� zei ze wijzend op het grote oppervlak dat inderdaad wel op een lichaam leek “en dit is mijn plan om hem te vermoorden.”�
“Oke, ik kom wel terug als je in een minder moordlustige bui bent…”� lachte Tom terwijl hij enkele stappen achteruit zette.
“Maar hij verdient het! Bill was gisteren hier en hij heeft verteld wat Gerry allemaal doet! Ik vind dat ik nu het recht heb om hem te vermoorden!”�
“En wat ben je dan wel van plan?”�
“Kijk, eerst maak ik tussen al zijn tenen van die kleine papiersneetjes. Die doen heel veel pijn, geloof me. En dan ga ik met het bloed dat eruit komt allemaal tekeningetjes maken op zijn lichaam. En dan ga ik uittesten of zijn buik even goed veert als mijn matras thuis. En dan ga ik hem in zijn navel porren tot er bloed uitkomt.”�
“En hoe ga je hem dan effectief vermoorden?”�
“Zijn mond toeplakken en dan zijn neus dichtknijpen!”� riep Jorinde lachend.
Tom schudde zijn hoofd en wierp een snelle blik op de monitoren.
“Het ziet er naar uit dat jij snel weer naar huis kan, en, er zit iets op je gezicht.”� Zei Tom nog voor hij de kamer verliet.
Een half uurtje later stapte Tom de gang weer op. In die tijd had hij tien van zijn andere patiënten gecontroleerd, een collega omver gelopen en een steeds beter humeur gekregen. Maar toen hij de kamer van zijn patiënt uitkwam, verdween dat laatste weer.
Hij zag Bill naast de deur van Gerry’s kamer zitten. Zijn knieën opgetrokken, zijn armen er omheen geslagen en zijn gezicht erin verborgen. Het enige positieve aan het beeld was het feit dat zijn schouders niet schokten, wat betekende dat hij waarschijnlijk niet huilde.
Tom legde de status van zijn laatstbezochte patiënt weg en ging naast hem zitten.
“Hey, is alles oke?”� Bill keek op en Tom schrok even.
Een spalk zat op zijn neus en er waren nog restjes van opgedroogd bloed op zijn gezicht te herkennen.
“Afscheidscadeautje van Gerry.”� Mompelde Bill.
“Afscheidscadeautje?”�
“Ja, vandaag zouden we een jaar samen zijn, maar het betekend niets voor hem. Dat was de druppel voor mij, en toen ik zei dat het gedaan was tussen ons, heeft hij mijn neus gebroken.”�
“Dat bewijst dat je het juiste hebt gedaan. Iemand die echt van je houd, die doet je geen pijn.”� Bill lachte zachtjes en liet zijn hoofd weer in zijn armen zakken.
“Wat moet ik nu doen?”�
“Bill, je hebt echt het juiste gedaan. Je zou alleen maar meer pijn lijden als je bij hem blijft.”�
“Ik bedoel, nu. Wat moet ik nu doen? Mijn ouders hebben mij het huis uitgegooid, bij Gerry heb ik niets meer te zoeken, waar moet ik naartoe?”� Tom zuchtte en streek een lok van zijn zwarte haar achter Bills oor.
“Je ziet er vermoeid uit. Je zou eerst wat moeten slapen en je er dan zorgen over maken.”�
“En waar moet ik dat doen?”�
“Het ziekenhuis heeft bedden, en je kan je hier nog steeds douchen.”� Bill antwoordde niet, alsof hij het voorstel overwoog. “Jorinde vertelde dat je gisteren bij haar was.”� Veranderde Tom luchtig van onderwerp.
“Ja, ik kan goed met haar praten, ik vind haar geweldig.”�
“Dat is ze ook. Wist je dat ze een heel plan gemaakt heeft om Gerry te vermoorden?”�
“Dat kind is een sadist.”� Lachte Bill “Is ze wakker trouwens?”�
“Ja, ik denk dat ze de kleine details van haar plan aan het afwerken is.”�
“Mooi, dan ga ik daar eerst nog wat socializen.”�
“Ik moet ook weer aan het werk. En, je weet het, als er iets is, mag je altijd naar me toe komen.”� Bill knikte.
De jongens stonden recht en wilde elk een ander kant op lopen, maar Bill draaide zich weer om.
“Tom?”�
“Ja?”�
“Bedankt.”� Tom lachte.
“Het is niets.”�
De jongens bleven elkaar nog even aankijken. Tom deed erg zijn best om de wil te onderdrukken om op Bill af te lopen, hem in zijn armen te nemen en zijn lippen te proeven. Maar net toen hij dacht de drang niet meer te kunnen onderdrukken, draaide Bill zich weer om en liep naar de kamer van Jorinde. Tom merkte dat zijn benen trilden en ademde een paar keer diep in voor hij de kamer van zijn volgende patiënt inging.

Na zijn derde operatie van die dag was Tom doodop. Hij sleepte zichzelf naar de kleedkamer, stroop de, van zijn zweet, natte kleren van zijn lichaam en stapte onder een van de douches. Het water voelde heerlijk aan op zijn huid en deed de gedachte aan het feit dat hij nog meer dan twaalf uur shift had even varen.
Toen het water afkoelde en zijn huid bedekt werd met kippenvel, draaide hij de kraan dicht. Uit zijn kluisje haalde hij een schone boxer en trok dan verse werkkledij aan. Hoewel de douche hem goed gedaan had, kon hij zijn ogen amper open houden en snakte naar een bed. Een zucht verliet zijn mond toen hij dacht aan al het papierwerk dat hij nog had en hij slofte opnieuw naar de koffiemachine.
Weer werd de grootste beker gevuld met cappuccino gevuld, maar deze keer had het niet hetzelfde effect als vanmorgen. Met de koffie in zijn hand en nog steeds kleine oogjes zocht Tom een rustig plaatsje op om aan de saaie kant van het chirurg-zijn te beginnen. Alleen had dat rustig plaatsje een ander effect op hem. Ondanks de koffie slaagde Tom er niet in om wakker te blijven en toen hij voor de vijfde keer bijna in slaap viel, gaf hij het op.
Hij stond recht en slofte naar de kamer waar de drie stapelbedden stonden. Zonder erbij na te denken, knipte hij het licht aan, maar van het schrikken maakte hij bijna een sprongetje toen hij een kreun hoorde. Voorzichtig bukte hij zich en hij was verbaasd dat Bill degene was die hij had wakker gemaakt.
“Bill, hoe kom jij hier?”�
“Ik was moe en zei een dokter dat ik van jou in het ziekenhuis mocht slapen, dus heeft hij me naar hier gebracht. Dokter Wissels, geloof ik.”�
“Oh, Maarten.”� Tom ging naast Bill zitten terwijl ze beide een geeuw onderdrukte. “Bill, ik euhm, ik denk dat ik misschien een oplossing heb voor je probleem.”�
“Wat dan?”�
“Als je, het moet niet hoor, je moet je niet verplicht voelen, als je het niet wil dan-”�
“Tom, welke oplossing?”�
“Je kan bij mij intrekken…”�

[reacties??]

MUHAHAHA, lekker gemeen doen
maar ik moest wel, anders is het niet meer spannend, en ik wil geen lezers verliezen...
dus.... ga nu maar allemaal braaf een reactie neerpennen want iedereen die reageert krijgt een koekje (gelieve even te vermelden welke smaak je wil, dank u)
en hoe meer reacties hoe sneller ik iets ga posten
(zwaaaaaaare chantage )

Reacties: