FanFic.nl

Our own Humanoid world

61. 6 juli 2010, middag

Tosca her point of view
Al hoofdschuddend keek ik toe hoe Andreas Tom zat te duwen in de kar. Ik haalde ons lijstje boven en bekeek hem eens.
“Jongens, we moeten naar de verf!”� riep ik hen na.
Ik wachtte niet langer op hen en ging al naar de verf, ze moesten maar nakomen. Bill wilde wit, maar welk wit? Er zijn hier zo veel tinten wit. Ik koos dan maar de mooiste. Eindelijk hadden Andreas en Tom me gevonden. Tom zat voorin in de kar. Ik schudde mijn hoofd en onderdrukte een grijns. Het zag er echt belachelijk uit.
“Zo, welke kleuren moeten we zoeken?”� vroeg Tom.
“Zwart, roze, blauw, groen en wit,”� zei ik.
“Komt voor elkaar,”� zei Andreas. Tom ging recht staan zodat ie een goed beeld had van alle verven. Ik schudde mijn hoofd en wist dat hij zo meteen nog zou vallen. En ik had me nog niet omgedraaid of Tom lag al op de grond. Ik lachte hem uit, want het zag er heel komisch uit hoe hij daar lag. En blijkbaar was ik niet de enige die het grappig vond. Andreas viel bijna om van het lachen.
“Lig je goed Kaulitz?”� grinnikte ik. Tom bromde wat en kroop recht. Hij gaf Andreas ondertussen nog een grote preek. Ik schudde mijn hoofd en nam alle verf en zette ze in de kar.
“Kom jongens, we moeten nog een hoop zoeken.”�
Voor ik kon tegenstribbelen had Tom me opgepakt en in de kar gezet.
“Tom Kaulitz, haal me hier onmiddellijk uit!”� zei ik streng. Tom grijnsde.
“Nee prinsesje,”� zei hij plagend. Ik gaf hem een rake por in zijn ribben. Wijselijk ging hij een pas opzij. Andreas begon me te duwen.
“Zeg maar waar we heen moeten,”� zei Tom.
“We hebben verfborstels nodig,”� zei ik terwijl ik op het lijstje keek.

Makbule her point of view.
Jorinde en ik waren oude spullen naar buiten aan het brengen.
“Waar hangt Bill uit?”� vroeg ik me luidop af.
“Geen idee,”� zei Jorinde terwijl ze een oude kader van de grond nam.
“Die kan nog leuk zijn,”� glimlachte ze terwijl ze haar hoofd er door stak.
“Dude je brengt me op een idee!”� riep ik. Jorinde keek me verbaasd aan.
“Er zijn hier toch mega veel kamers en we maken van één een foto studio!”� zei ik hyper. Jorinde grijnsde breed.
“Ik mag jou idee wel,”� gniffelde ze.
“Bill! Waar zit je!”� gilde ik.
Meteen kwam er een bestofte jongen de hoek om kijken.
“Ja?”� vroeg hij.
“Oh my gott!”� lachte Jorinde. Bill stak zijn tong uit en ging met zijn hand door zijn gezicht.
“Zo beter dan?”� mopperde hij.
“Nog erger!”� grinnikte Jorinde. Ze maakte zich maar snel uit de voeten voor Bill haar zou vermoorden.
“Wat ik je dus wilde vragen, mogen we een fotostudio maken?”� vroeg ik. Bill zijn kwade gezicht verdween meteen.
“Natuurlijk, waarom ook niet,”� glimlachte hij en meteen haalde hij zijn mobiel boven.
“Wat ga je doen?”� vroeg ik.
“Iemand regelen die het professioneel kan aanpakken en goede vloer en al maakt,”� glimlachte Bill.
“En wat dachten jullie van twee studio’s, een witte en een zwarte?”� vroeg hij. Ik voelde mijn ogen glimmen van pret.
“Jaaaa!”� zei ik.
“Hoorde ik daar twee studio’s?”� vroeg Jorinde. Volgens mij zagen haar ogen er net zo uit als die van mij. Bill knikte en verstopte zich daarna achter mij om Jorinde haar knuffelaanval te ontwijken. Hij liep snel weg en begon te bellen.

Jorinde en ik gingen op zolder eens een kijkje nemen. De plankenvloer kraakte enorm, maar dat deed het overal wel een beetje.
“Wow, kijk, iemand heeft hier oude kleren achtergelaten,”� glimlachte Jorinde. Ze had een oude kist geopend en zat er in te kijken.
“Die houden we bij! Die kleren kunnen nog eens van pas komen,”� zei ik. Jorinde knikte en sloot de kist weer. De meest oude en nutteloze spullen namen we mee om weg te doen.
“Wat een eng schilderij,”� merkte Jorinde op.
“Ieuw,”� mompelde ik. Jorinde gooide het bij de rommel die weg moest.
“Zo een eng ding wil ik niet in ons huis,”� zei Jorinde. Ik grinnikte.
We namen alle spullen mee en gooide ze buiten op het gras.
“Jongens ik heb een geweldig idee!”� zei Bill hyper.
“We luisteren.”�
“Wel, ik wil in elke kamer een muur in graffiti doen, iets wat over ons verteld,”� zei Bill.
“Dat is nog niet eens zo een slecht idee,”� zei ik.
“Ik sms wel naar Tosca dat ze bussen graffiti meebrengt,”� zei Bill blij. Ik grinnikte en gaf hem nog een zoen voor hij weer aan de slag ging.

Ik ging weer verder stof weghalen. Jorinde dweilde de vloer. Ze had haar mp3 in en zat luid mee te zingen. Ik grinnikte zacht. Ik barste pas in het lachen uit toen ik Bill hetzelfde liedje hoorde zingen. Hij had ook zijn mp3 in. Beide zaten ze luid mee te zingen met American idiot van Green Day. Jorinde keek me vreemd aan toen ze me hoorde lachen. Pas toen ze Bill hoorde zingen merkte ze het.
“Ik zet het op mijn mobiel wel op, zodat je ook kan meezingen,”� grinnikte Jorinde. Ze zette American idiot op. Bill had het ook gehoord en kwam de kamer in.
“Ik hoorde leuke muziek,”� gniffelde hij. Nog geen twee seconden later zaten we met z’n drieën luid mee te zingen.

Het was bijna avond toen Tosca, Andreas en Tom aankwamen. We zaten nu luid te zingen op een liedje van Nirvana.
“Komen jullie helpen uitladen, we hebben veel bij,”� grinnikte Tom. Hij lachte Bill uit en gaf hem een por. Bill porde hem terug en maakte een diva beweging. Hij kon er niet tegen als Tom hem uitlachte als hij mee zat te zingen met een of ander liedje. Door die beweging moest Tom nog meer lachen.
“Tomi je bent gemeen,”� pruilde Jorinde. Ze gaf hem een extra harde por.
“Je mag arme Billie niet pesten,”� ging ze verder. Ik grinnikte. Jorinde sprong nu op zijn rug.
“Hup!”� riep ze terwijl ze aan één van zijn conrows trok.
“Auw jong!”� bromde Tom. Jorinde grinnikte. Tosca lachte toen ze Tom met Jorinde op zijn rug zag buiten komen.
“Een slaafje gevonden Joor?”� grinnikte ze. Jorinde knikte hevig en gaf nog eens een stamp tegen Tom zijn kont. Tom bromde enkel wat. Ik liep hen lachend achterna naar buiten. Ik verraste Bill nog eens door tegen zijn kont te slaan. Hij schrok zo hard dat hij zijn hoofd tegen het koffer boven zich stootte. Hij hing namelijk half in het koffer. Ik grinnikte en nam een paar verfpotten en droeg ze naar binnen. Bill wreef even over zijn hoofd en Tom wreef nu over zijn kont waar Jorinde hem een stamp had gegeven toen ze nog op zijn rug zat. Ik lachte en liet bijna de verfpotten vallen toen Tosca hen nog beide een keer in de kont kneep. Hun gezichten waren geweldig. Jorinde had net op tijd een foto kunnen maken. Andreas had zich vast genomen aan mijn schouder om niet om te vallen van het lachen. Hij vond het net zo leuk als ons om de tweeling te pesten.
“Wow, die moet ik verkopen,”� grinnikte Jorinde gemeen. Tosca lachte.
“Ik zou maar lopen als ik jou was,”� zei ze. Jorinde keek op van haar mobiel.
“Ik wil nog niet dood!”� gilde ze terwijl ze de tuin in liep. Ik veegde een paar lachtranen weg en ging alles binnen zetten. Tosca en Andreas volgde mijn voorbeeld.

Reacties: