FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Suicide Blonde

I will show you fear in a handful of dust.
- T. S. Eliot

Zoals gewoonlijk sloot Evadne Cassidy het laatste hoofdstuk van haar boek af met een toepasselijke quote. Ze sloeg het restje wodka achterover en rolde glimlachend het lege glas langs haar wangen. De condens voelde heerlijk koel op haar verhitte huid. De combinatie van alcohol en schrijven gaf haar altijd blosjes van opwinding.
Vanavond had ze reden om opgewonden te zijn. Met haar 26 jaar was ze één van de meest beroemde schrijfsters van het moment en toch wist niemand wie ze was. Alom geprezen sinds haar eerste werk in de rekken verscheen - op haar achttiende verjaardag. Zes psychologische thrillers in acht jaar tijd, nummer zeven had ze net afgewerkt. Meermaals bekroonde bestseller auteur. Het gezicht achter de schuilnaam die doorheen de hele literaire wereld werd gezongen.
Suicide Blonde.
Het typerende aan het werk van Suicide Blonde was dat al haar hoofdpersonages gek werden en uiteindelijk op een gruwelijke wijze om het leven kwamen.
Norma, haar kindermoordenares uit Medea’s Lullaby, die zich verhing in een kamer vol babylijkjes.
De schizofrene rechercheur Orfeo die aan het einde van Imaginary Aphrodite, wanneer hij ontdekt dat hij zelf zijn vrouw Andromeda vermoordt heeft, zichzelf in brand steekt.
En haar persoonlijke favoriet, haar zesde boek, Mask of Eris. Het verhaal van de mooie Lacerta die haar schoonheid gebruikt om alles te krijgen wat ze wilt, maar na verloop van tijd begint ze te geloven dat haar spiegelbeeld iemand anders is. Waanzinnig van jaloezie doet ze er alles aan om die ‘andere’ Lacerta te vernietigen, en uiteindelijk snijdt ze haar eigen gezicht weg met een spiegelscherf.
Het huiveringwekkende epos was vandaag beëindigd. De verhaallijnen van de zes schijnbaar ongerelateerde boeken werden in het zevende werk van Suicide Blonde -Embrace of Thanatos- met elkaar verbonden.
Dit werk gaf het antwoord op de vraag waar de hele reeks op gebaseerd was. Nee, waanzin is niet iets wat je zomaar overkomt. Ze wikt, ze weegt, ze zoekt en ze kiest. Ze is een bewuste kracht, onkwetsbaar en niet te vatten. Ze heeft duizend gezichten en is veel, véél echter dan de boeman.
Zij is de angst waar je geen naam op durft te kleven. Het geritsel in het donker, het gekrabbel aan de achterdeur, de koude rilling over je rug wanneer je voelt dat je wordt bekeken. En als ze je eenmaal heeft gekozen heeft rennen geen zin meer. Zij is de sluimerende duisternis in elk van ons. De schaduw in de spiegel die we niet recht in de ogen durven kijken. Het zaadje van de angst dat ook jij, wanneer dat zaadje op een dag wortel schiet, kan doorslaan en alles vernietigen wat je ooit dierbaar was.
En deze ultieme angst had Evadne in haar allerlaatste boek een stem gegeven.
Kreunend kwam ze overeind uit haar bureaustoel. Het laatste hoofdstuk had veel energie gevergd. Ze wilde het precies goed hebben, het einde waarin de lezer heel even een glimp opving van het gezicht dat hen huiverend zou achterlaten met het boek tegen hun borst gedrukt. Het gezicht van de echte Suicide Blonde. Haar hoofdpersonage had misschien geen naam, maar in haar achterhoofd had Evadne haar pseudoniem weggeschonken aan de levende angst. Het voelde gepast, en tegelijk heerlijk fout.
Met het glas in haar hand liep ze naar de keuken van haar penthouse. Ze was helemaal verslingerd aan dit appartement, het uitzicht over de stad, de hoogte die haar naar de hemel leek te tillen, de enorme schuiframen die uitgaven op het spectaculaire terras, en vooral haar volledig witte interieur.
Evadne hield van wit. In haar kleerkast was geen enkele andere kleur te vinden en toen ze jonger was had ze een paar maanden een spierwit kapsel gehad. Nu hadden haar krullen weer hun natuurlijke roodbruine tint, maar soms miste ze de witte lokken een beetje.
Ze schonk nogmaals twee vingers wodka uit en streelde eventjes schuldbewust over haar buik. Een paar maanden geleden was ze in een opwelling naar de spermabank getrokken. Ze wilde een kind maar gruwelde van relaties, en een one night stand was niks voor haar. Als alles goed ging kon ze binnen twintig weken het schrijven definitief vaarwel zeggen en een nieuw leven beginnen, rentenieren van haar royalty’s en niks omhanden hebben behalve het opvoeden en vertroetelen-
Daar was het weer. Het geruis dat ze nu al een paar dagen hoorde, als van een windvlaag die om het appartement blies. Vreemd genoeg bleef het altijd bij die ene windstoot, een geluid dat een cirkel beschreef en weer verdween. Alsof het de buitenmuren aftaste, net als in haar eerste boek.
Net als in haar eerste boek.
De echo van die gedachte kaatste naar haar terug. In het eerste hoofdstuk van haar eerste boek had ze precies zo’n ruis beschreven, een wind die nergens vandaan kwam en die op zoek leek naar een kier of een open raam. Toen leek het haar een goede sfeerschepper, later vond ze hem banaal en cliché. Maar nu ze het zelf hoorde en het geluid niet kon plaatsen voelde ze toch even een rilling langs haar rug glijden.
Evadne haalde haar schouders op, haar fantasie stond blijkbaar nog steeds in schrijfversnelling. Een lachje verscheen in haar mondhoek. Voor een thrillerschrijfster ben je best snel bang, spotte ze met zichzelf. Ze liet zich in het zachte witte leer van de zetel zakken en zette haar wodka op de glazen salontafel.
Precies toen de tik van glas op glas weerklonk, gingen alle lichten uit.
Ze zat kaarsrecht overeind. Naakte paniek was wat ze voelde, een koude vingertop die haar ruggenwervels streelde. En boven het dreunen van haar eigen hart hoorde ze nog iets, een geluid dat er eigenlijk niet was, een hoog en glad piepen waar geen woorden voor bestaan maar dat iedereen zich voor de geest kan halen. Het glas gleed uit zichzelf over het tafelblad.
Het is de condens, hield ze vol. Je hebt dit eerder gezien, je weet wat dit is. De tafel staat niet loodrecht, het vocht aan de buitenkant van het glas druppelt naar beneden en maakt de bodem glad, waardoor het gaat glijden. Doe niet belachelijk, Evadne, je hebt dit zelf beschreven in je tweede-
Voor ze die gedachte kon afmaken, voor het beeld van Norma en haar whiskyglas zich volledig kon vormen, voor Evadne vertwijfeld haar hand voor haar mond kon slaan, zag ze het. De plotse beweging trok haar aandacht, bijna gaf ze een gil. De verandering die niet wordt veroorzaakt door het verschijnen, maar door het verdwijnen. Het besef dat je al de hele tijd iets ziet in de peilloze diepte van de schaduwen voor je, maar een seconde voor je het écht ziet verdwijnt het, en je hersenen verwerken dat beeld pas wanneer het al te laat is.
Evadne kreunde. Ze wist niet dat ze zo’n geluid kon maken, als een dier in nood. Ze begon onbedaarlijk te rillen over haar hele lijf, gleed uit de sofa op de grond. Het wollige witte tapijt dempte elk geluid toen ze op handen en knieën achter de sofa kroop, maar ze was ervan overtuigd dat haar hartslag haar zou verraden, zoals het deed met Orfeo.
Ze wist het. Ze begreep het. Maar begrijpen maakte haar niet minder hulpeloos. Ze kroop verder, op zoek naar een schuilplaats die ze nooit zou vinden. Ten einde raad drukte ze haar rug tegen de muur tegenover het kamerhoge aquarium. In een opwelling zocht ze met haar voet onderaan de bak naar de knop van de verlichting, en na een stevige schop werd de woonkamer gehuld in een ijl blauw licht.
Meteen wenste ze dat ze het niet had gedaan. Niet alleen maakte het spookachtige schijnsel het duister in de hoeken nog donkerder, het was precies dit soort licht dat ze had beschreven in haar vierde boek, de scène waarin Celaeno zichzelf opsluit in zijn villa, en te laat beseft dat hetgeen waar hij voor op de vlucht is al lang binnen is.
De voordeur klapte dicht, en dit keer gilde ze wel. De gil van iemand die zich afvraagt wat het geluid betekende. Is er net iets in of uit haar appartement geslopen? En wat was het ergste?
Weg, ze moest hier weg. Nu, meteen, onmiddellijk. Ze durfde niet op te staan maar ze moest wel. Overeind, uit het licht en in de schaduw. Niet denken aan wat nog kon komen, focussen, op zoek gaan naar een veilig heenkomen, niet-
De pijn trof haar als een mes in haar onderrug. Ze hapte naar adem, beet tevergeefs op haar tong, schreeuwde het uit toen ze de stroperige warmte langs haar dijen voelde lopen. Nee, smeekte ze inwendig. Alles behalve dat. Niet Lyra’s miskraam.
De kamer klopte en dreunde om haar heen. Bloed droop van haar benen op de grond, schilderde nachtmerrieachtige strepen op haar witte tapijt. Ze drukte snikkend haar beide handen in haar kruis om de scheurende pijn tegen te gaan. Haar witte nachthemd was al na een paar tellen doorweekt, en toen ze haar handen ophief zag ze de rode vingerafdrukken van de dood.
Lucht. Ze strompelde naar het raam, het kamerbrede schuifraam met het prachtige uitzicht. Haar glibberige handen grepen drie keer naast de klink. Ze bloedde nog steeds, en toen ze iets voelde openspatten tussen haar voeten kneep ze snel haar ogen dicht. De foetus wilde ze niet zien.
Wat ze wel zag, was de weerspiegeling in het raam. Het gezicht met de spottende, zielloze ogen en het spierwitte haar. Lacerta’s waanzin in een andere versie. Suicide Blonde.
Met een schreeuw duwde Evadne het raam open. Het gezicht verdween en de winterse vrieslucht sloeg zijn klauwen naar binnen. Bevend strompelde ze het balkon op, stap voor wankele stap, tot ze tegen de balustrade stond. Dit was waar het zevende boek eindigde.
Ze hield haar ogen gericht op de skyline die zich voor haar uitstrekte, knipperde de tranen weg, negeerde haar razende hartslag en het bloed dat de onderste helft van haar lichaam had omsloten als een cocon van krankzinnigheid. Ze probeerde vooral niet te luisteren naar de bijna onhoorbare voetstappen achter haar. Ze zou niet omkijken, ze zou haar niet zien, ze zou zichzelf die laatste kwelling besparen...
Ze voelde de aanraking. De kilte. De zachte dwang die haar zwaartepunt verlegde tot ze over de reling boog en haar hele lijf zich overgaf aan de val. En in die laatste seconde ving ze over haar schouder een glimp op van haar, de angst die zij tot leven had gewekt en die haar nu kwam opeisen. De ijskoude handen van de waanzin omsloten haar gezicht en de wind kuste haar wangen.
Ze was dood voor haar lichaam op de stoep versplinterde.

Reacties: