FanFic.nl

Best friends are Forever

9.2 Pain, pain, darkness... and you (Adalain)

Adalain POV
Langzaam draaide ik mijn hoofd naar beneden. Ik keek de diepe afgrond in. De tranen liepen nog over mijn wangen. Mijn make-up zat vast overal op mijn gezicht. Versneld speelde de ruzie van daarstraks in mijn hoofd af. Niet dat ik me er veel van kon herinneren. Alleen wat Jennifer zei. ‘Hoe kí¡n je?’ Ging het eerst vragend. Ook brachten ze me met zijn allen even ter herinnering dat hij van de Volturi was. Alsof ik dat niet wist. ‘Ik vind het echt ongelooflijk stom van je!’ Kwam toen plots. ‘Heel fijn Ada! Het is de ví­jand!’ Schreeuwde ze vol haat naar me. Dat hakte er in. Ik wist dat ze gelijk had. Ik had geprobeerd het te onderdrukken, maar het lukte niet. Ik kon het niet. Ergens had ik gehoopt dat ze blij voor me zouden zijn. Dat ze het niet zo erg zouden vinden. Nu pas zag ik in dat Demetri gelijk had. Ze zouden voor hen kiezen, en tegen mij zijn.

Ik helde een beetje naar voren. Kwam weer terug. Ik durfde niet. ‘Je kunt het wel, Ada.’ Sprak ik mezelf streng toe. ‘Dit is niet het moment om zwak te zijn. Ze zijn beter af zonder je. Demetri is beter af zonder je.’ Weer helde ik iets naar voren. Ik voelde de wind door mijn haren. Opeens was ik me van alles bewust. De wind, de bomen, de dieren in het bos, í lles. Alsof mijn lichaam me wilde laten weten wat de wereld te bieden had. Dat ik het niet moest doen, maar ik wist dat ik het moest doen. Ik bekeek de rotsen onder de klif. Ze waren puntig en scherp. Het water spatte tegen ze op. Ze sneden de golven kapot. Snel zouden ze dat ook met mij doen. Het idee beangstigde me. Tegelijkertijd gaf het me een opgelucht gevoel.

Ik helde nog iets verder naar voren. Ik hield nog net mijn evenwicht. Als ik mijn concentratie verloor zou ik vallen. Ik spande mijn spieren. Ik zou zo blijven staan totdat ze verzuurde. Het zou pijn doen. Dat wist ik, maar dat was ook precies wat ik wilde. Pijn. Dat verdiende ik. Ik dacht terug aan na de ruzie. Nou ja, eigenlijk was er niet echt een ní . Ik was halverwege huilend weggerend naar buiten. Ze schreeuwend tegen mij achterlatend. Geen idee hebbend welke kant ik op was gelopen. Totdat ik hier was. De klif was het eerste wat me opviel. Het bracht de oude zelfmoordplannen van mij weer ter herinnering. Vroeger had ik al eens zelfmoord plannen gemaakt. Ik had ze alleen nooit ten uitvoer gebracht. Wilde het wel, maar ik was te zwak. Dat zou ik nu niet zijn.

Ik werd weer naar het heden gehaald door een pijnscheut, maar ik hield stand. Ik loog mezelf voor dat het zo over zou zijn. Nog een paar minuten en dat was het op zijn ergst, dan mocht ik mezelf laten vallen. Ik telde de seconden af. Toen was het moment. Ik voelde de pijn. Schreeuwde het uit. Ik sloot mijn ogen en liep me vallen. Nog nooit had ik zo’n vrij gevoel gehad. Het leek alsof ik door de lucht vloog.

Ik werd uit mijn droom gehaald toen ik voelde dat iets mij opving. Mijn ogen schoten open. Vluchtig keek ik om me heen. De scherpe rotsen schoten onder me door. Toen ik mijn hoofd ophief, zag ik Demetri’s gezicht. Gelijktijdig keek hij naar mij. Zijn gezicht keek me bezorgd aan. Voor ik het wist, waren we op het strand. Nog altijd keek ik hem aan, en hij mij nog altijd met zijn bezorgde blik. “Waarom?”� Wist ik uiteindelijk uit te brengen. “Omdat ik van je hou.”� Hij richtte zijn blik op. Over me heen. Ik keek over mijn schouder, naar het bos. Toen ik weer terug keek, was hij al weg. Ik zakte verdrietig op de grond. Achter me hoorde ik iemand mijn naam roepen.

Reacties: