FanFic.nl

Best friends are Forever

9.4 Oh shit... (Laila)

Die avond wandelden Hayden, Jacob, Embry en ik door het bos. Mijn handen waren ineengestrengeld met die van Embry en ik kon mijn blik niet losscheuren van zijn gezicht. Hayden zag heel erg bleek en had wallen onder haar ogen. Dat was dan ook niet zo gek, na alles wat er vandaag gebeurd was. Aan de ene kant was ik opgelucht dat de Volturi wegwaren, aan de andere kant was ik hartstikke bezorgd dat ze terug zouden kunnen komen. Bij die gedachte begon ik sneller te ademen. Ik kon het niet aan om nog meer mensen te verliezen van wie ik hield. Een eenzame traan gleed over mijn wang en snel veegde ik hem weg voordat iemand het zou zien. Maar mijn mensensnelheid was traag voor Embry en hij hield ons staande. Hij keek even snel naar Jake en Hayden waarna ze knikten en doorliepen. ‘’Praat Laila.’’ Hij legde zijn hand onder mijn kin zodat ik hem aan kon kijken. ‘’Wat is er?’’ Ik haalde diep adem en probeerde niet in huilen uit te barsten. ‘Ik dacht er net gewoon aan, hoe ik me gevoeld zou hebben als iedereen dood was gegaan.’’ Ik haalde diep adem. ‘’En daarna dacht ik aan mijn broer die zichzelf van ons heeft weggenomen.’’ Er was geen houden meer aan, mijn adem schokte net zoals mijn schouders en ik begon te huilen. Door mijn tranen heen keek ik naar het gezicht van Embry, dat een geschokte uitdrukking had. Hij nam me in zijn warme grote armen en begon me te wiegen als een kleine baby. ‘’Wat was zijn naam?’’ fluisterde hij, toen ik rustig was, maar hij klonk alsof hij bang was dat ik weer ging huilen. ‘’Dimas.’’ Fluisterde ik terug. ‘’Wat betekend dat?’’ nieuwsgierigheid klonk door in zijn hese stem. ‘’Zonsopgang’’ Ik keek om me heen, en merkte plotseling dat het laatste beetje zon achter de horizon begon te zakken. Er was een glinstering tussen de bomen die me meteen opviel. Ik trok aan de hand van Embry, ‘’Daar is iets!’’ Zei ik opgewonden, mijn verdriet weer een beetje vergeten. ‘’Hayden! Kom eens hier!’’ Riep ik naar een boomstam acht meter verderop waar Jacob en Hayden samen zaten. Ze stond op met een uitdrukking alsof ze toch liever bleef zitten. Ik grinnikte om haar gezicht en trok haar mee naar de glinstering die er nog steeds was. We verstopten ons achter een dikke boom en keken voorzichtig naar de open plek waar de glinstering vandaan kwam.
Wat we zagen was, niet schokkend, maar wel een beetje onverwachts als je keek naar de vorige gebeurtenissen. Adelain had net bijna hetzelfde lot gekozen als Dimas en ik was zo blij dat ze niet gesprongen was. Op de open plek stond de Volturi vampier, haar ware liefde, zoals ze het eerder uitgelegd had. Ze waren innig ineengestrengeld en hij legde voorzichtig een hand om haar gezicht. Ze keek hem vol aanbidding in zijn bloedrode ogen en wachtte af tot hij zich naar voren boog om haar voorzichtig te kussen. Haar handen zochten een weg naar boven waar ze zich in zijn haar vlochten. Zijn ogen vlogen open en hij liet haar wat losser. Maar Adelain scheen het niet te merken en drukte haar lichaam dichter tegen hem aan. ‘’Wat gebeurt daar?’’ vroeg Embry. ‘’Sst!’’ fluisterde ik geërgerd. Klaar om in te grijpen als het mis ging. ‘’Wat! Is ze helemaal gek geworden?!’ zei Jacob opgefokt. Hayden pakte zijn arm en trok hem terug, maar dat was nutteloos omdat hij veel sterker was daar haar. ‘’Achteruit.’’ Waarschuwde ik Hayden, bang dat hetzelfde zou gebeuren met haar als met Emily. De twee jongens beenden trillend de openplek op en Demitri maakte zich nu helemaal los van Adelain. Ze keek verbaasd naar ons twee die een beetje machteloos aan de rand van de open plek stonden.

Reacties: