FanFic.nl

Best friends are Forever

9.5 A lot of tears. (Hayden)

'Shit,' mompelde ik toen de jongens trillend de open plek op beenden, regelrecht op de twee tortelduifjes af.
'Wat doen we nu?' vroeg Laila. 'Dit gaat helemaal verkeerd!'
'Ja, dat zie ik ook wel,' mompelde ik en holde toen snel achter de jongens aan.
'Jake! Niet doen,' riep ik en greep hem bij zijn arm. Hij rukte zich los.
'Blijf. Van. Me. Af.' gromde hij.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Laila stond opeens naast me en zei smekend:
'Toe nou jongens, dit heeft geen zin!' Demetri grauwde en Adalain pakte zijn hand vast.
'Je had 'r gewoon lekker moeten laten liggen. Waren we ook weer van jou af geweest,' snauwde Jacob. Mijn mond viel open van ontzetting en Laila staarde hem met grote ogen aan.
'We gaan,' zei ik toen kortaf. Ik stak mijn hand uit naar Adalain en een beetje schichtig pakte ze hem aan. Ik liep met grote passen met de andere twee de open plek af.
'Niet te geloven dat hij zoiets kon zeggen. Wat ontzettend gemeen,' riep ik uit toen we buiten gehoorafstand waren. Adalain had tranen in haar ogen en Laila en ik sloegen precies tegelijk onze armen om haar heen.
'Hij meende het vast niet,' zei ik met trillende lippen. Ik kon er niet tegen als andere mensen huilden.
'Zullen we anders terug naar huis gaan? Ik heb honger,' deed Laila een poging het gesprek op een ander onderwerp te laten lopen.
'Goed plan,' knikte ik. We gingen op zoek naar de auto en stapten in. Adalain had nog steeds tranen in haar ogen en ik hoopte dat ze niet uit de auto zou springen om vervolgens weer een zelfmoordactie te ondernemen.

Eenmaal thuis kwamen Amorey en Jennifer naar buiten. Het leek wel alsof ze meteen begrepen wat er was gebeurd, want ze hielpen ons mee Adalain naar binnen te krijgen en we installeerden ons op mijn kamer met veel dekens, kussens, geurkaarsjes, thee en wat lekkers. Ik keek vanonder mijn wimpers naar mijn vriendinnen. Wat was het toch bijzonder dat we elkaar nu al zo goed kenden, terwijl we nog maar een korte tijd hier woonden.
'Gaat het?' vroeg Amorey en sloeg een arm om Adalain heen. Die barstte in tranen uit. Met horten en stoten vertelde ze wat er allemaal in haar om was gegaan toen ze op die klif stond. Ik slikte en probeerde uit alle macht niet te denken aan mijn zusje, die ook zoiets had geprobeerd.
'Ik wil gewoon naar huis,' snikte Adalain. Vol medelijden keken we haar aan. Over mijn wangen rolden tranen, die ik met een ruw gebaar weg veegde. Ik mocht niet huilen om mijn eigen problemen nu Adalain het zo zwaar had.
'Hayden? Wat is er?' vroeg Jennifer opeens. Ik keek hen één voor één aan en begon ze toen te vertellen wat er met mij aan de hand was.

Reacties: