FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×City

“Ik voel me zo bekeken,”� mompel ik en trek mijn capuchon verder over mijn hoofd.
“Laat dat!”� Mijn capuchon is sneller af dan dat ik het op had. Met een zuur gezicht kijk ik haar aan. Dat is zowat de enige manier om me een beetje te verstoppen! Voor mijn gevoel word ik steeds meer bekeken en het voelt zo kut! Was dit wel zo’n slim idee?
Mijn voeten veranderen in ijsklompen wanneer ik Tom zie naderen samen met Bill. Ze lopen kletsend door de menigte met allebei enkele tassen van het shoppen om hun polsen.
Niet goed, niet goed! Zo onmerkbaar mogelijk schuifel ik achter Eve en hou mijn adem in.
“Hé, waar ben je nou?”� zegt mijn nicht net op het moment dat de tweeling nog geen meter van ons afstaat. Boos knijp ik in haar zij, please hou je bek!
“Au, Chris!”� Geschrokken omdat ze mijn naam zo hard zei kijk ik op en zie het boze hoofd van Eve, maar dat is het laatste waar ik aandacht aan besteed. Achter haar zie ik de tweeling hun pas verminderen en kijken beiden onze kant op.
“Klotíºh,”� bries tussen mijn tanden door en kijk vlug de andere kant op, pak Eve bij haar arm en trek haar de eerste de beste winkel in. Nu wil ik dood.

We zijn al een halfuur verder van het gíªnante incident en we zitten nog steeds in hetzelfde winkeltje. Ik heb toevallig haar in een leuk winkeltje getrokken en sta nu krampachtig met een lading kleding over mijn armen gegooid. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel verschillende kledingstukken vast gehouden, het ergste van al is nog: het is allemaal niet zwart!
“Hier, deze is ook leuk, ga nu maar passen!”� Sloffend ga ik richting de paskamers.
“Hoeveel kledingstukken?”� vraagt een vrouw achter een miniatuur balie.
“Al sla je me dood,”� kreun ik door het zware gewicht, mijn armpjes zijn hier niet voor gemaakt. De vrouw kijkt even geërgerd, maar wanneer ze opmerkt dat ik al die tijd haar stront gezicht kan zien zet ze een verkopers glimlachje op en begint de kledingstukken te tellen.
“Twintig in totaal, hier.”�
“Juist ja, en hoe wil ik die aannemen?”� Stom staar ik naar een plastic geval waar ‘20’ opstaat. Ruig legt ze het op de kledinghoop in mijn armen en spreekt de volgende klant achter mijn rug aan. Met veel inspanning heb ik mezelf in een kamertje gedauwd en gooi de berg kleding op een krukje in het hoekje van de ruimte.
“Ik zie door de bomen het boos niet meer,”� piep ik bij het kijken van de verschillende kledingstukken. Bij sommige lappen stof weet ik niet eens of het een topje is of een rokje!
“Hoe gaat het daar?”� vraagt Eve vanachter de deur.
“Prima,”� brom ik.
“Moet ik even helpen?”� Gelijk maak ik de deur open en ruk mijn nicht mee naar binnen. “Oké…”� zegt ze verbaasd.
“What the hell moet ik aan?!”� Eve grijnst en pakt wat bij elkaar.
“Ditte.”� Ik dauw haar weer de kleedruimte uit en begin sloompjes me om te kleden.
“Hé, hier is geen spiegel?!”� roep ik verontwaardigt door de deur heen.
“Ik zei je al, je mag het nog niet zien, laat mij het eens zien?”�
“Als ik het niet mag zien, dan jij ook niet!”� gil ik gepikeerd terug en ga op de kledinghop zitten met mijn armen gekruist. Voorzichtig zie ik Eve haar hoofd te voorschijn pieken.
“O my.. Hoe geweldig!”� Opgewonden klapt ze in haar handen en tovert een grote lach op haar gezicht.
“Je maakt me bang,”� zeg ik droog. Ze lacht alleen maar meer en maakt een volgende outfit voor me klaar. Dit wordt een lí¡nge avond..

Uitgeput val ik neer op de bank. Zoveel heb ik nog niet eens in een jaar gedaan! Eve sluit de voordeur achter haar en komt trots de living binnen.
“Waar zijn je ouders?”�
“Geen idee,”� antwoord ik er kort op en bekijk het slapende hoofd van Boo die in de mand ligt.
“Ik wil zo graag hun reactie zien!”�
“Ik niet.”� Kreunend red ik mezelf uit í¡l die plastictassen ronddom mij en ga wat beter zitten.
“Om je te belonen gaan we nu naar een spiegel, maar eerst een leuke outfit aan!”� Zenuwen struinen gelijk door mijn aderen. Met de tassen loop ik naar boven en dump het op mijn bed.
“Wat moet ik dan aan volgens jou?”� Eve zet zo’n enge grijns op dat ik er de rillingen van krijg, die is zo hard iets van plan! “Wil ik het wel weten?”�
“Ik zeg niet eens wat.”� Ze rommelt in de tassen en pakt wat kleding bijeen. Mijn nicht heb ik weer mijn kamer uit geduwd en trek vervolgens de gekozen outfit aan.

“Klaar?”�
“Klaar,”� mompel ik. Ze komt weer naar binnen en pakt mijn hand. Van eerder familiebezoekjes weet ze de kamer van mijn ouders te vinden die een gigantische passpiegel hebben.
“Ready?”�
“Neuh.”�
“Kijk maar!”� Ik open mijn ogen en bekijk mijn spiegelbeeld.

Reacties: