FanFic.nl

~Willowmere~

Proloog

''Heks!'' siste de stem. Alice Ramsay kreunde, ze hief haar hoofd op en probeerde haar ogen scherp te stellen. Ze was in een schuur zonder ramen en er was bijna geen licht. Op de drempel stond een lange man in een cape. 'Dat moest één van de heksenjagers zijn,' dacht Claire verdoofd, 'maar wie? Meester Morley of King?' Ze vroeg zich af waarom hij hier was. Om haar weer te ondervragen of om haar te bespotten? ''Word wakker, heks. Heb je niets te zeggen voor je wordt berecht?'' vroeg hij. ''Moet je jezelf niet verdedigen?'' ''Wat heeft het voor zin..?'' mompelde het meisje nog net verstaanbaar. ''Ik weet hoe het gaat bij dit soort 'rechtzaken' zoals jij ze graag noemt. Eenmaal van hekserij beschuldigt, dan ben je al veroordeeld. Je kunt roepen wat je wilt, geen heksenjager maakt het iets uit. Maar jij bent niet op zoek naar gerechtigheid, wel?'' Met moeite ging ze wat rechtop zitten en ze keek in zijn ijskoude blik. Ze wou niet laten merken dat ze bang was. Hij leefde op andermans angst. 'Ik geef hem mooi mijn zin niet.' dacht ze. ''Ik ben alleen maar menselijk, ik wil al die duivelse smet uit...'' ''Jij!'' Alice had moeite met praten maar ze was zo woedend dat ze zich liet gaan. ''Jij bent niet menselijk! Als jullie geen onschuldig volk kunnen martelen, dan jagen jullie wel achter een dier aan om dat af te slachten. Waar of niet, meester Morley?'' Walgend wendde ze haar blik af. Hij stapte op haar af, greep haar bij haar haar en trok haar hoofd naar zich toe. ''Waar is hij.'' siste hij in haar oor. ''Waar is je huisgeest, de kat? Zeg op! Hij moet ook terechtstaan. Dat duivelsbeest moet ook verdwijnen van deze wereld.'' Alice dacht aan de witte kat, haar vriendje Leo. ''Hoe moet ik dat weten.'' bracht ze hijgend uit. ''Doe niet alsof je van niks weet, meesteres Ramsay! Een heks weet altijd waar haar huisgeest is.'' Ze zweeg ondanks de pijn. Hij liet haar los en ze viel op de grond. ''Ik kan je op de pijnbank leggen meesteres.'' Een traan viel op de stoffige grond. ''Dan dwing je me om te liegen.'' bracht ze met moeite uit. ''Dat is het enige dat je met martelen bereikt.'' Hij bracht haar gezicht naar haar toe. Er zat niets menselijks in die ogen, dacht ze met een rilling. Ze zag alleen pure, duivelse kwaadaardigheid. ''Dat je tegen mij liegt, kan ik me voorstellen, maar doe je dat ook tegen het hof meesteres?'' vroeg hij zacht. ''Velen hebben gezien wat je deed, niemand kan zomaar een op hol geslagen paard tot bedaren brengen. En hoe verklaar je dat je bent gezien terwijl je toen praatte tegen dieren? Je liet vogels op je hand neerstrijken, en je kunt bezweringen uitspreken waardoor de dieren in het bos doen wat jij wilt. Ga je ze in hun gezicht voorliegen?'' Daar had ze geen antwoord op. Leugens...ze moest wel, wie zou haar anders geloven? Maar ze was slecht in liegen, dat wist ze maar al te goed, en om onder al die beschuldigende blikken te ontkennen en maar te blijven ontkennen? Zou ze dat kunnen, of zou ze uiteindelijk instorten? Haar aarzeling verraadde haar. Morleys ogen glommen. ''Wij spreken elkaar nog wel, meesteres Ramsay.'' zei hij spottend. Hij draaide zich om en liep naar de deur. ''Zeer spoedig!'' voegde hij erachteraan, en met een klap sloeg hij de deur dicht, en liet Alice alleen achter in het donker.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.