FanFic.nl

He... and Me?

Proloog

Huilend zat ik op mijn bed. Waarom had mijn vader mensen laten zoeken naar me? Waarom had Sam me gevonden? Waarom was hij zelfs opzoek gegaan? Waarom had hij zelfs zijn vrienden laten mee zoeken? Wat had mijn leven voor zin als Edward er niet was. Hij had nooit van me gehouden. Het was een illusie. Hoe kon hij dat me aandoen?

“Bells, kom je eten?”� Mijn vader riep me nu al voor de zoveelste keer. Al dagen had ik niet gegeten. Was het huis niet uitgegaan. Deed de klusjes niet meer. De was niet meer. Mijn huiswerk. Niets. Ik deed niets meer. Waarom zou ik ook? Mijn vader kwam mijn kamer in. Het eten droeg hij mee. “Hier, je moet iets eten. Je eet al dagen niet.”� Wanhopig keek hij me aan. Voor de beleefdheid nam ik het bord aan. Tevreden met zijn overwinning liep hij mijn kamer uit.

Later op de avond zat ik nog steeds alleen op mijn kamer. ‘Ik moet weg.’ Stilletjes liep ik naar beneden. Pakte mijn jas, sleutels en liep naar buiten. Ik kende maar één groep mensen die me wel wilde doden. “Hee Bella.”� Een hoge stem klonk achter me. Ik kende hem maar al te goed. Victoria’s stem. Op mijn trage mensensnelheid draaide ik me om. Mijn gezicht was niet helemaal wat ze gehoopt had. “Wí¡t, ben je niet bang voor me?”� Het klonk bijna boos. Dreigend kwam ze naar me toe. Mijn lichaam zei wegwezen, mijn geest zei blijven. Het maakte toch niets uit, ik stond vast tegen de muur. Ze kwam steeds dichterbij. Haar mond ging richting mijn hals. “Ik ga Edward hier zo’n pijn mee doen.”� Ik kromp ineen bij die naam. Mijn armen om me heen, zakte ik op de grond. Ze keek me verbaast aan en toen pas viel het kwartje. “Hij heeft je verlaten?”� Haar stem klonk ontzet. Een glimlach sierde haar gezicht. “Dan word het dus iets anders.”� Toen op vampiersnelheid beet ze. Ik voelde het gif in me komen. Ik hield een schreeuw binnen. Mijn handen balden ik tot vuisten. Ik was me amper bewust van mijn omgeving.

Reacties: