FanFic.nl

Bleeding Rose

Hoofdstuk 6, Geheim?

Austin keek naar de grond en dit was de druppel voor mij. ‘Austin!’ hij keek geschokt op en ik pakte z’n schouders vast. ‘Als je het me niet kan vertellen, hoe kan je me dan ooit iets vertellen!’ m’n stem trilde en ik voelde tranen prikken in m’n ogen, ook al wist ik niet waarom. ‘Wat wil je weten?’ vroeg hij met een ontspannen stem en streelde m’n wang. Ik ging weer normaal zitten en kalmeerde. ‘Waarom je me het niet kan vertellen.’ fluisterde ik en Austin keek teleurgesteld. ‘Ik had op een andere vraag gehoopt,’ mompelde hij en slaakte een diepe zucht. ‘Vertel het me gewoon, ik hou het geheim...’ Austin lachte en zuchtte nogmaals diep. ‘Oké,’ hij sloot z’n ogen en opende ze toen weer.
Hij stond op en liep richting het prachtige zonlicht. Als eerst stak hij z’n prachtige arm in het zonlicht en het was alsof ik een zon zag. Van zó dichtbij. Langzaam stond ik op en raakte Austin’s arm aan. Het rare was, zelfs in het zonlicht bleef hij ijskoud. Austin ging nu helemaal in het zonlicht staan en ik zag hoe z’n lichaam in het zonlicht scheen als een prachtige zon.
Na zo’n vijf minuten ging hij weer onder de boom staan en verbaasd bleef ik staan. ‘Wat ben jij?’ mompelde ik en Austin ging weer zitten. ‘Ik ben een monster,’ hij keek naar de grond en ik zag hoe hij met z’n handen over het gras heen streek. Voorzichtig ging ik bij hem zitten en streelde z’n arm. ‘Voor mij niet.’ Austin stond boos op. ‘Je weet niet wat ik ben! Ik ben een moordenaar!’ hij klonk zo boos dat ik van angst naar achter deinsde. ‘Ik heb mensen gedood, Hayley! Mijn leven is verwoest, want ik ben een-‘ en hij brak z’n zin af. Hij probeerde weer te kalmeren en ik ging weer rustig zitten. ‘Je bent een?’ m’n stem klonk zacht. ‘Vampier,’ Verona’s stem klonk gevuld met verdriet en ik draaide me naar haar toe. ‘Wat?’ ik keek Austin ongelovig aan en hij knikte. ‘Dat kan niet, die bestaan niet!’ m’n stem trilde en Verona stroopte haar mouwen van haar zwarte shirtje op. Ze ging net als Austin in het zonlicht staan en weer zag ik een prachtige zon. ‘Maar, je lijkt zo...’ ik zakte op de grond en sloeg m’n armen om me heen. ‘Het spijt me,’ Austin kwam naar me toe en omhelsde me. ‘Het maakt me niet uit dat je een monster bent, jij blijft mijn Austin!’ ik sloeg m’n armen om hem heen en hij begroef z’n gezicht in m’n nek. ‘Dankje,’ fluisterde hij en Verona kwam naar ons toe lopen. ‘We wilden het je vertellen, maar onze moeder accepteerde het niet.’ ze sloeg ook haar armen om me heen en zo zaten we vijf minuten lang.
‘Hayley, Austin, Verona.’ de stem van mr. McGuire klonk warm en ik ging weer normaal zitten. ‘Zijn jullie allemaal...’ m’n stem stierf weg en mr. McGuire schudde z’n hoofd. ‘Ik ben zoals ze noemen een Dhampir, een halfbloed.’ hij ging in het zonlicht staan en het enige wat ik zag waren een paar glinsteringen op z’n huid. ‘Mijn vrouw is wel heel, net als mijn kinderen.’ en hij keek naar Austin en Verona. Ondertussen stonden Charline, Brian en Dave ook alweer bij ons en ze keek vol verdriet naar me. ‘Ik vind jullie geen monsters!’ ik klonk niet overtuigend maar Charline lachte. ‘Dankjewel, liefje, we waarderen het erg.’ ze liep naar me toe en omhelsde me.
Austin stond op en pakte m’n hand. ‘Ik wil hier niet te lang bij stilstaan, ik ga met je uiteten!’ hij liep met me weg en ik zag hoe Charline, mr. McGuire, Brian en Dave ons raar nastaarden. ‘Austin, hoe kun je dat nou doen, we waren in gesprek!’ ik klonk heel serieus en Austin keek me aan. ‘Ik wil er niet over praten, het doet pijn...’ hij drukte m’n hand tegen z’n borst en bleef zo staan. ‘Voel je dat?’ hij klonk verdrietig en ik schudde m’n hoofd. ‘Nee, ik voel niks.’ antwoorde ik en Austin draaide z’n hoofd weg. ‘Dat klopt, ik heb geen hartslag!’ hij keek me weer aan en legde toen z’n hand op m’n borst. Ik hoorde zelfs in mij dat m’n hartslag klopte en Austin sloot z’n ogen. ‘Zo mooi, het leven...’ mompelde hij en ik legde m’n hand op de zijne.
Austin opende z’n ogen en kuste me snel. Deze keer voelde ik z’n koele lippen pas echt goed en besefte ik dat hij inderdaad een vampier was. Ik had namelijk ooit gelezen dat ze ondood zijn, koud en niet in het zonlicht kunnen staan. Maar het rare was, dat kon zijn familie wel. Toen hij z’n lippen van de mijne haalde zag ik z’n ogen pas echt goed, ze waren rood. ‘Je... ogen...’ stotterde ik en hij sloot z’n ogen. ‘Verdomme!’ schoot uit z’n mond en hij draaide naar me weg. ‘Klote dingen!’ hij klonk woedend en ik streelde z’n schouder. ‘Niet doen!’ waarschuwde hij en draaide zich weer naar me toe. Z’n ogen waren nog steeds rood en hij liep terug naar z’n moeder.
Daar aangekomen zag ik Charline al met een glaswater en bepaalde pillen staan. ‘Wat zijn dat?’ ze keek me lachend aan en Austin zuchtte. ‘Bloedpillen, zo hoef ik niet meer te drinken.’ ik knikte en wachtte tot Austin z’n pillen weg had. Langzamerhand zag ik z’n normaal, groene ogen terugkomen. ‘Heerlijk als je weer die kijkers hebt!’ riep ik vrolijk en pakte z’n hand. ‘Wat ben jij enthousiast voor een meisje dat net weet dat haar vriendje een vampier is.’ hij had moeite met het woordje vampier, iets wat ik wel begreep. Maar ik probeerde de stemming goed te houden en trok hem mee het huis uit. ‘Bedankt!’ riep ik nog naar Charline en hoorde haar lachen.
We kwamen buiten en Austin trok me op z’n rug. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ik ondeugend en hij begon te rennen. Hij was zo snel dat ik misselijk werd hij rende door verschillende straten heen, en het gekke was niemand had het door.
Na vijf minuten waren we bij een prachtig restaurant en we liepen naar binnen. Ik in m’n witte zomerjurkje en Austin met z’n blauwe shirt die hij ondertussen alweer had aangetrokken thuis.
We gingen aan een tafeltje zitten en een serveerster kwam al snel naar ons toegelopen. ‘Wat willen we bestellen?’ vroeg ze met een prachtige monotome toon en Austin stond op. ‘We willen een ander!’ snauwde hij en ik zag het meisje glimlachen. ‘Natuurlijk,’ triomfantelijk liep ze weg en Austin probeerde weer te kalmeren. ‘Waarom deed je dat nou?!’ m’n stem klonk kwaad en dat was ik ook. ‘Zij is één van Hun.’ hij keek angstig om zich heen en richtte zich toen weer op mij. ‘Het is wel de bedoeling dat je dit geheim houd, we willen niet dat iemand iets weet van ons. ‘ en hij kustte me op m’n mond. Ik begreep dat ik m’n mond moest houden over Austin’s ware aard, maar wat zou dat voor mij betekenen?

Reacties: