FanFic.nl

Stand Alones [Non-FF]

Zijn einddoel.

De wolken leken wel te willen vluchten. De ijle lucht leek steeds ijler te worden. De hemel, normaal donkerblauw gekleurd, was donkergrijs geworden. Dikke regendruppels vielen in groepjes naar beneden, om even later als duizende individuëlen verder te vallen. Ze verdwenen allemaal in de zanderige grond.
Enkele vogels vlogen weg, op zoek naar beschutting. Een schuilplaats om het koude, natte weer te bevluchten.
Een felgele flits doorkierf de hemel, die langzaam zwart kleurde. Een van de gevleugelde dieren stopte met zijn vleugelbewegingen. Algauw herstelde het diertje zich en vloog achter de rest van de vogels aan.
De regendruppels bleven maar komen, een einde was nog niet in zicht.
Een jongen, jong en nog puur, zag een kans om het normale leven in dit noodweer even te ontvluchten. Aarzelend stond hij buiten. De wind blies de voordeur dicht. Hij besloot dat dit misschien wel de enige kans was, en sprintte weg. De oordopjes van zijn mp3-speler verloren de grip in zijn oren, en vielen op zijn schouders. Met zijn ogen op de grond gericht, duwde de jongen de oortjes terug op hun oorsprongelijke plek.
Zijn zwarte haren stonden alle kanten op, zoals gewoonlijk. De regendruppels bleven uit de lucht vallen. Het leek net alsof de hemel huilde. Door het gewicht van de honderden, misschien wel duizenden, waterdruppels die op zijn haar vielen, raakte dit uit model en hing het algauw over zijn schouders. De jongen trok snel zijn capuchon over zijn hoofd, zodat niemand zijn verpeste kapsel zien zou. Als er ook maar iemand buitenliep om dit op te merken…
Bij een grote steenformatie stopte hij. Voorovergebogen, met zijn handen op zijn knieën gezet, haalde hij hijgend adem. Algauw hief hij zijn hoofd op, keek nog een laatste maal achterom en liep toen naar de achterkant van de stenen. Daar kwam hij bij de nauwe spleet. Op zijn handen en knieën sloop de jongen naar binnen.
Toen hij in de open plek kwam, die in het midden van de grond was, ging hij rechtop staan. Zijn ogen gingen de ruimte snel door en observeerden alles. Gelukkig, er was niet veranderd en daaraan kon hij opmerken dat niemand zijn plekje ontdekt had.
Zachtjes ging hij op de harde grond zitten, terwijl hij de rugzak van zijn rug af haalde. De rits ritste hij open en hij haalde er een donkerrood kladblok uit, samen met een etui. Hij haalde een balpen uit het pennenzakje en keek er liefhebbend naar. Zijn leven, zijn doel, dat hij nu in zijn handen had. Schrijven zou hij, schrijven tot zijn handen het niet meer deden. Het zat in zijn bloed, om het nooit meer te verlaten. Het zat in zijn hart, om er nooit meer uit te gaan. Het zat in zijn manier van overleven. Het was geen gewone hobby meer, het was zijn einddoel geworden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.