FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

4.

Bill was inslaap gevallen, het deerde Tom niet. Als hij gisteren niets had opgezocht, was hij misschien nu wel kwaad geworden. Tom bekeek zijn broertje. Zijn huid was ongelofelijk wit. Hij leek bijna wel een lijk. Zijn wangen waren ingevallen, maar hij had gelezen dat het normaal was dat hij mager was. Een van de symptomen was gewichtsverlies. Tom bekeek Bills ogen. Ze waren zwart omrand. Dat bleef hij maar vreemd vinden. Welke jongen deed er nu make-up op? Als Bill niet zijn broertje was, maar een wild vreemde had hij hem al lang uitgescholden voor homo. Toen Tom binnenkwam voelde hij meteen een connectie tussen hem en Bill. Alsof ze elkaar al jaren kende en elkaar maar voor een paar dagen niet gezien hadden. Tom wist dat Bill die connectie ook had gevoeld, dat wist hij gewoon. Tom bekeek de jongen nog eens. Hij lag in een bolletje opgekruld en haalde vermoeid adem. Zelfs in zijn slaap leek hij pijn te hebben. Tom wist dat Bill blij was dat hij weldra zou sterven. Dat zag hij in zijn ogen en manier van spreken. Anders zou hij niet zo luchtig doen over het feit dat hij nog maar een maand had om te leven. Tom voelde zich ergens ook gevleid dat hij zijn laatste wens was en niet bijvoorbeeld iets doen met zijn vrienden wat hij altijd al had willen doen. Tom keek de kamer rond. Hij was wit en opvallend leeg. Bij de kamers waar hij was langsgekomen toen hij naar hier kwam, hing altijd zo een huiselijke sfeer. Er stonden beterschapkaartjes, ballonen en cadeaus. Bij Bill stond er niets. Het was volledig leeg. Er lag niets waarvan Tom kon zeggen, ‘dat is nou echt iets voor hem’ of ‘daaraan zie je echt wie hij is’. Toen Tom een zachte kreun hoorde, keek hij weer naar Bill. Die opende langzaam zijn ogen en strekte zich zachtjes uit.
“Ben ik inslaap gevallen?”� vroeg Bill verward. Tom knikte en gaf Bill de ruimte om recht te gaan zitten.
“Sorry, dat was niet echt de bedoeling, maar soms wordt ik zo ineens zo moe.”�
“Geeft niets,”� zei Tom. Er viel een stilte. Bill stond op en wandelde naar het raam. Tom zijn broederlijk instinct kwam naar boven en hij ondersteunde Bill bij zijn elleboog. Bill keek hem verrast aan en glimlachte dankbaar. Bill opende het raam en ging er half uithangen. Hetzelfde briesje als gisteren waaide in zijn gezicht. Bill haalde zijn mutsje van zijn hoofd en duwde die in Tom zijn handen. Ieder ander zou Bill hebben aangestaard voor zijn kale hoofd, maar Tom glimlachte en kwam langs hem uit het raam hangen.
“Wat zijn je plannen voor de volgende dagen?”� vroeg Tom. “Zijn er dingen die je absoluut nog eens wilt voelen?”� Bill dacht na en keek naar de wolken die zachtjes voorbij waaide.
“Ik wil echt alles over jou weten,”� zei Bill. Hij keek Tom onzeker aan.
“Als jij mij ook alles over jou verteld,”� zei Tom. Bill glimlachte kort.
“Dat is niet veel hoor. Ik ben geen interessant persoon.”�
Tom wist nu al dat Bill negatief over zichzelf was en hij vond dat hij daar iets aan moest veranderen, maar hij zou wachten tot hij meer wist over zijn broertje.

Het was amper acht uur toen Bill uitgeput op bed ging liggen. Tom vond het niet erg en dat maakte hij Bill ook duidelijk. Hilke en Simone zaten ondertussen ook weer in de kamer.
“Waarom krijgt Bill nooit bezoek?”� vroeg Tom op de man af. Hilke glimlachte kalm.
“Bill is niet iemand die bevriend is met iedereen. Hij is nogal in zichzelf gekeerd. Het is al een wonder dat hij de hele dag met jou heeft willen doorbrengen en ook nog eens praten. Om het cru te zeggen, hij is nogal asociaal. Hij leeft zowat in zijn eigen wereldje waar alles goed is en waar hij geen pijn heeft. Voor hij ziek werd, kwam hij vaak huilend thuis. Hoe ouder hij werd, hoe erger het werd. Blauwe ogen, schrammen, bloedneuzen, blauwe plekken en gekneusde ribben. Hij was niet erg geliefd op zijn school. Zijn extravagante stijl zit daar wel voor iets tussen. Bill houd van make-up en dat maakt hem speciaal en daar kunnen anderen niet tegen. Hij is anders dan de doorsnee en dat werd niet geaccepteerd. Ook niet door de leerkrachten. Bill is al vaak geschorst geweest om niets. Ik heb hem al héél vaak voorgesteld om van school te veranderen, maar hij wilde niet. Hij zei altijd dat daar hetzelfde zou gebeuren, dat het niet meer uitmaakte. Diep in hem, verscholen achter zijn harnas zit een hyperactieve, vrolijke Bill, geloof me. Je moet gewoon zijn vertrouwen winnen en zorgen dat je het niet schend. Als hij je vertrouwt, dan komt alles vanzelf. Dan kan hij uren aan een stuk over films, muziek en mode praten, maar als je iets verkeerd doet, klapt hij meteen toe. Zo heeft hij me eens twee weken genegeerd.”�
“Wat was er dan gebeurt?”� vroeg Tom. Hij verborg zijn nieuwsgierigheid.
“Ik vertelde hem dat hij geadopteerd was en dat hij nog een tweelingbroer had.”�
Tom keek naar Simone die ongelukkig zuchtte. Ze besefte nu pas wat ze hem had aangedaan.
“Het is niet jou schuld,”� zei Hilke tegen Simone. Zij schudde haar hoofd en liep de kamer uit. Hilke ging haar achterna. Tom bleef zitten en keek naar de slapende Bill. In enkel een trainingbroek gekleed lag hij op bed. Tom merkte dat Bill de lakens van zich af had geschopt, dus stond hij recht om de lakens weer over Bill te leggen. Nu zag hij hoe mager Bill was. Al zijn ribben staken uit. Je zou hem zo voor anorexia patiënt aanzien. Tom nam een stoel en ging langs het bed zitten. Heel voorzichtig streelde hij met zijn vingers over Bill zijn schedel.
“Mij kan je vertrouwen Bill, echt waar,”� fluisterde Tom heel zachtjes. Als zijn vrienden hem zo zouden zien, zou hij meteen uit de groep liggen, maar ze zouden hem niet zien, dus het kwam wel allemaal goed.

Reacties: