FanFic.nl

Kidnapped (forbidden love)

Hoofdstuk 5

''Hier ik heb ontbijt voor je.'' zegt hij vriendelijk en hij zet het bord voor me neer. ''Dankje.'' Ik staarde nog steeds een beetje dromerig naar buiten. Ik ben niet zo'n ochtend mens. Maar ik krijg het helemaal benauwd als ik aan het idee denk dat mijn ontvoerders binnen komen terwijl ik slaap. Ik durf nauwelijks naar de wc. Als één van hun binnenkomt terwijl ik er net op zit... Ik moet er niet aan denken! Het is de Jongen die mijn gedachten onderbreekt. ''Verveel je je soms?'' Die vraag verraste me. Ik had niet verwacht dat hij wat zou gaan zeggen. Hoe durft hij die vraag te stellen! ''Stomme vraag zeg! Er is hier anders weinig te doen!'' antwoorde ik pissig. ''Ik heb toch boeken voor je meegebracht?'' Ik vergat dat ik hem te vriend moest houden. De woede nam het over. ''Die boeken zijn saai, stom liefdesgedoe.'' Ik draai me om en staar weer naar buiten. ''Wil je je boterhammen niet opeten?'' Tranen van woede sprongen in mijn ogen. Hoe kon hij zo aardig zijn? Alsof alles normaal was? Het was niet normaal! Ik was een gevangene! De knoop in mijn maag deed zeer. Ik miste mijn thuis nu meer dan ooit. ''Huil je nou?'' Mijn lichaamstemperatuur steeg nog een paar graden. ''Helemaal niet! Ik hoef je eten ook niet! Je mag trouwens wel wat beter gaan koken, gisteren was het ook niet te vreten.'' Ik zag een bezeerde blik in zijn ogen. Ik had toch gelijk! Hij was het die kookte. Ik voelde me een beetje schuldig. Zo erg was dat eten nou ook weer niet... Net toen ik wou zeggen dat ik het niet zo bedoeld had werd zijn blik hard en zei hij:''Ah mevrouw is het thuis wat beter gewend hè? Nou meid, je eet maar gewoon wat je hier krijgt. Opeten hoef je niet van me, maar ga dan niet zeuren dat we je verhongeren.'' Zijn stem was kil. Ik had spijt van mijn woorden. Ik was gewoon verdrietig en reageerde dat zo op hem af... ''Sorry, ik bedoelde het niet zo.'' zei ik meer tegen de grond dan tegen hem. ''Ik heet trouwens Daphne.'' ''Weet ik, we weten meer van je dan je denkt.'' Logisch. Ze hadden alles van te voren voor de ontvoering uitgezocht natuurlijk: Waar ik op school zat, welke route ik fietste en met wie enzevoort enzevoort. ''Hoe heet jij eigenlijk?'' flapte ik eruit. Meteen realiseerde ik me dat het een stomme vraag was van mij. ''Je begrijpt toch zeker wel dat ik mijn naam niet kan zeggen?'' zijn stem klonk een beetje bot. ''Verzin er maar één voor me.'' zei hij er wat vriendelijker achteraan. ''Maar wel een leuke.'' Zijn ogen lachten naar me en gleden geamuseerd over mijn lichaam voordat hij de deur achter zich dichttrok. Nog nooit had een jongen zo naar me gekeken. Zo naar me gelachen. Het gaf me een warm gevoel. Het gevoel alsof ik het bekijken waard was.

Reacties: