FanFic.nl

He... and Me?

Hoofdstuk 1.1

Uitdrukkingloos staar ik naar de andere kant van de muur. Het is weer één van die dagen dat ik niet weet wat ik hier doe. Waarom ik hier gebleven is toen ze me niet wilde vermoorden. Wat heb ik hier ook te zoeken? Ik ben hier alleen nog, omdat ik hier Hem niet tegen zal komen. Ook doordat Aro het me gevraagd heeft, eigenlijk meer gedwongen. Hij is gefascineerd door mijn gave. Hij heeft toen gelijk alle vampiers uit de clan laten komen met gaven, zodat ik ze in me op kan nemen. Niet dat ze het er allemaal mee eens waren, maar Aro’s woord is wet.

“Renate, Jane, Alec, Demetri, Chelsea, kom gauw hier.“ Aro schreeuwde door het gebouw heen. Vlug kwamen ze eraan. Wantrouwig keken ze me aan. Renate stond als de bliksem achter Aro. Ik voelde, doordat ik zo dicht bij Aro stond, haar gave opwellen. “Nee Renate, dat is niet nodig. Ik wil jullie welkom laten heten aan ons nieuwste lid.”� Geschokt, kwaad en vervult van afkeer keek iedereen me aan, maar ik keek nog veel verbaasder naar Aro. “Ze heeft een speciale gave. Een zeer speciale. Geef haar de hand.”� De branderige ogen die net nog op mij gericht waren, schoten naar Aro toe. “Kom op, je zult wel merken wat het is dan.”� Met een glimlach stond hij naast mij. Één voor één gaven ze me de hand. Iedere keer schoot er een steek door me heen. Ik kroop lichtelijk ineen. Zij merkte het ook. Toen Alec kwam, was ik pas bij de derde. Ik keek hem schuldig aan. De steken werden erger en erger. In mijn ooghoek zag ik hem even ver al mij inkrimpen van de pijn. Aro keek alleen maar gefascineerd toe. De vierde Demetri liet net als ik een zachte schreeuw van pijn horen. De vijfde Chelsea ging net als ik door de knieë, en maar schreeuwen. “Nog één”� Aro fluisterde het in mijn oor, terwijl ik op ging staan. Hij wenkte Marcus. Aro tilde mijn hand op en legde hem voorzichtig in die van Marcus. Beide schreeuwde we zo hard we konden. Langzaam zakte ik op de grond van de pijn. Als de andere loslieten waren ze het kwijt, maar ik niet. mijn ogen sloten zich langzaam en vaag hoorde ik nog iemand iets zeggen.
Het effect. Een week lang heb ik me ziek, misselijk en zwak gevoeld en bijna iedereen heeft me ontweken. Behalve als Aro in de buurt is, dan zijn ze spontaan heel aardig voor me. Alleen Alec doet aardig tegen me buiten dat Aro er is. Hij verzorgde me toen ik ziek was en bleef bij me als ik het moeilijk had. Ik kan alles tegen hem zeggen. Hij weet alles van me, í¡lles. En ik weet alles van hem.

“Aro, heb je even?”� Vragend loop ik naar Aro toe. Ik heb al mijn moed bijeen geraapt voor dit gesprek. Hij is , echter zo te zien, in gesprek met Caius en Marcus. Aan zijn uitdrukking zie ik dat het een belangrijk gesprek is. Vluchtig kijkt hij even naar me om. Zelfs voor een vampier is het snel. “Laat maar, ik kom later wel terug.”� Het komt er fluisterend uit, wetend dat ze me toch zullen horen, en ik draai me om. Hij knikt even en wendt zich weer naar zijn gesprek. Eigenlijk wil ik helemaal niet wachten. Het liefst wil ik gelijk vertrekken, hoe eerder ik terug ben. Lang heb ik erover nagedacht, zeer lang, maar ik ben er nu uit. Ik ga weg. Doen wat Aro van me verlangt. Ik ga op bezoek bij de Denali’s. ik heb alle nadelen tegen de voordelen afgewogen. Ook heb ik één eis, Alec moet mee. Verder heb ik een plan uitgebreid opgesteld voor als ik een Bekende tegenkom. Of voor als ik Haar tegenkom. Woede laait langzaam en pijnlijk in me op. Ik zal haar vinden. De haat verspreidt zich in iedere vezel van mijn lichaam. Ze gaat eraan!

Reacties: