FanFic.nl

Het doodskoppensyndroom (one - shot)

Het doodskoppensyndroom (one - shot)

Er waren eens 2 meisjes van een jaar of 18, ze gingen kamperen in het bos samen met nog een paar andere vrienden. Ze hadden een deal gemaakt. Wie het eerste het bos verliet, moest de hele groep trakteren. Iedereen had er zin in en waren aanwezig op de plaats van afspraak. Ze gingen het bos in op zoek naar een slaapplaats. Na een goede 40 minuten te stappen vonden ze een oude schuur midden in het grote bos. Ze gingen naar binnen en keken rond, het was een oude schuur die wel wat opknapping kon gebruiken, maar het was in goede staat en besloten om er te gaan slapen. Wanneer de klok 11uur sloeg besloten ze om hun slaapzakken uit te rollen en te gaan slapen. Ze maakten elkaar bang met griezelverhalen over een schuur die bespookt was met het doodskoppensyndroom. Dat was een bekend griezelverhaal dat over een schuur gaat waar in de rechterbenedenhoek zich een doodskop bevindt. Elke nacht wordt er één iemand behekst met het syndroom, de andere kunnen niet ontsnappen en zitten voorgoed op hun dood te wachten. Een van de vrienden, Jessica genaamd, vond het te eng en ging naar huis. “Dat is al 1 iemand die moet trakteren”� lachte Stef tevreden en sliep vredig in. Om 10 na 3 werd Nick wakker door een geluid hij maakte de andere wakker maar die hoorde niks, dus besloot Nick om verder te slapen. De volgende morgen was Nick verdwenen, zijn spullen stonden er nog maar hijzelf was op mysterieuze wijze verdwenen. “Die probeert ons enkel bang te maken”� zei Marie met een bever in haar stem. Tijdens het eten was Stef opmerkelijk stil. “Wat is er Stef, ben je bang?”� vroeg Caro. “Heb je rond 5:30 ook niets gehoord? Het leek op een mini-tornado boven Nick, ik kon het niet zien.”� Zei Stef serieus. “Zullen we er beter niet mee stoppen?”� vroeg Marie? Ze ging naar de deur, maar boven boven wonder was de klink om de deur te openen verdwenen. Ze schreeuwde en de andere 3 kwamen er bij. “wat is er?”� vroeg Celine. “De klink is weg, we zitten gevangen, want door de ramen kunnen we niet.”� Zei Marie bang. “Zou het,…”� Stef maakte zijn zin niet af. “Ik weet het niet, ik wil hier weg en wel zo snel mogelijk”� zei Marie. Na 2uur te schreeuwen om hulp gaven de drie vrienden het op. Die nacht dachten ze wakker te blijven om te zien wat er ging gebeuren, maar ze waren zo moe dat ze rond 2:10 in een diepe slaap vielen. De volgende dag was Stef en haar spullen verdwenen. De twee meisjes waren nu echt bang! Ze schreeuwde dat ze er uit wouden en dat ze wel voor 100 man willen trakteren, als ze hier maar uit geraakte. Op dat moment kwamen Nick,Marie en Stef lachend binnen. De 2 meisjes begrepen er niets van, Stef probeerde door zijn lachbuien heen alles uit te leggen. Het was opgezet spel! De klink had Nick meegenomen toen hij “verdween”� de rook was verzonnen en de geluiden had Stef opgenomen en laten afspelen. “wij vermoorden jullie”� riepen de meisjes kwaad. “Nadat je ons hebt getrakteerd ”� zei Nick terug. En ze gingen lachend naar een cafeetje in de buurt om er gezellig bij te praten en uit te lachen. Eind Goed, Al Goed.

Reacties: