FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

5.

Bill werd wakker door het licht. Met een geeuw rekte hij zich uit. Hij voelde zich al veel beter als gisteren. Na een tijdje merkte hij Tom op, die met zijn hoofd op de matras lag te slapen. Moest hij dan niet naar school? Dacht Bill. Het is toch maandag? Voorzichtig, zonder Tom wakker te maken, stond Bill op. Zijn benen trilde enorm, maar hij negeerde het, net als de pijn. Bill voelde zijn maaginhoud omhoog komen en ging boven de wc hangen. Tom kwam hem net op tijd ten hulp. Toms handen namen zijn heupen vast om hem te ondersteunen.
“Dankje,”� murmelde Bill toen hij doortrok.
“Graag gedaan,”� zei Tom. Hij liet Bills heupen los, maar ondersteunde zijn elleboog. Bill poetste zijn tanden en nam schone kleren.
“Moet je niet naar school vandaag?”� vroeg Bill.
“Nee, de school heeft me vrij gegeven toen ze hoorde over jou.”�
“Oh.”�
“Dus als ik ineens doodga, ga je morgen weer naar school?”�
“Wie zegt dat je morgen doodgaat?”�
Bill haalde zijn schouders op en nam het busje make-up remover en begon alles af te doen. Tom keek hoe Bill alles weer opdeed.
“Kijk niet zo,”� mompelde Bill. Hij werd verlegen. Tom grinnikte. Bill glimlachte maar mee. Toen hij helemaal klaar was zette Bill nog zijn mutsje op. Net op tijd, want ze kwamen zijn ontbijt brengen. Bill ging op zijn bed zitten en begon te eten. Hij moest krachten op doen. Tom ging samen met Simone en Hilke in het restaurantje eten, dus was Bill even alleen. Hij genoot van de stilte. Na zijn ontbijt kwam een dokter even langs. Hij deed een hoop en praatte nog wat met Bill. Voor hij weg ging, gaf hij Bill nog een pijnstiller zodat hij vandaag wel wat zou kunnen rondlopen.
“Morgen mag je naar huis,”� zei de dokter nog. Bill glunderde. Hij mocht weer naar huis! Hij mocht thuis sterven! Bill zag de dokter in de gang nog stilstand maken en met personen praten, waarschijnlijk Hilke en Simone. Tom kwam naar binnen.
“wat kwam de dokter doen?”� vroeg hij terwijl hij op het uiteinde van het bed ging zitten.
“Wat dingen controleren en goed nieuws brengen,”� zei Bill met een grijns.
“Wat voor goed nieuws?”� vroeg Tom nieuwsgierig.
“Ik mag morgen naar huis!”� zei Bill blij.
“Dat is geweldig!”� riep Tom uit.
Bill ging in Tom zijn armen, zonder na te denken knuffelde hij hem.
“Ow ehm, ja…”� mompelde Bill toen hij zich losmaakte uit de omhelzing.
“Doe normaal,”� lachte Tom en hij nam Bill weer in zijn armen. Bill glimlachte verlegen.
Tom was zo ongelofelijk lief voor hem, het maakte hem niets uit als hij make-up droeg of zich anders kleedde.
“Tom?”� vroeg Bill.
“Ja?”�
“Waarom doe je zo lief en doe je niet zoals alle andere mensen?”�
“Waar wil je heen?”�
“Waarom accepteer je mij en mijn make-up?”�
“Omdat ik vind dat je er mooi mee bent en jij bent mijn broertje.”�
“Daarom? Maar stiekem vind je me lelijk?”�
“Nee, dat bedoel ik toch niet! Ik bedoel ja, ik accepteer het, ik vind het niet erg.
“Echt?”�
“Ja.”�
“Dat is héél erg lief. Je bent de eerste die het vrijwillig accepteert,”� murmelde Bill.
Tom nam Bill weer in zijn armen.
“Ik wil je echt leren kennen, je vrienden ontmoeten,”� zei Tom.
“Dat wordt een probleem,”� zei Bill.
“Hoezo?”�
“Ik heb geen vrienden,”� zei Bill kort. Hij haalde zich uit Tom zijn omhelzing en stond recht en liep het badkamertje in. Tom zuchtte en was blij dat hij niet had gelogen. Hij had Hilke wel geloofd, maar hij wilde het uit Bill zijn eigen mond horen. Tom stond recht en klopte op het badkamer deurtje. Er kwam gesnik als antwoord. Tom ging naar binnen. Bill zat op de grond met zijn knieën opgetrokken.
“Wat is er nou?”� vroeg Tom. Hij ging tegenover Bill op de vloer zitten.
“Jij hebt vast heel veel vrienden,”� mompelde Bill. Tom dacht na. Hij had veel vrienden. Hij was de meest populaire jongen van zijn school.
“Ik ben wel redelijk populair ja,”� mompelde Tom. Hij schaamde zich tegenover Bill.
“Ik ben niets en jij bent alles, ik begrijp waarom Simone me niet wilde hebben.”�
“Zeg dat nu niet.”�
“Het is waar.”�
“Simone hield evenveel van jou als van mij.”�
“Waarom heeft ze me dan weggegeven?”�
Dat was een vraag die ook Tom niet kon beantwoorden.
“Kom, we gaan koffie halen,”� zei Tom en hij stond recht. Hij stak zijn hand richting Bill. Hij ging met zijn mauw onder zijn ogen en nam dan Toms hand aan. Bill zette eerst zijn mutsje goed en liep dan met Tom mee naar de gang. Tom viste wat kleingeld uit zijn broek en stak het in de automaat.
“Hoe kan je dingen terugvinden in die broek van jou?”� vroeg Bill verbaasd. Tom lachte en haalde zijn schouders op.
“volgens mij kan er wel niets in jou broekzak,”� zei hij met een grijns. Bill bekeek zijn broek. Hij droeg een skinny die perfect op zijn benen aansloot. De zakken waren strak.
“Ik steek er nooit iets in. Ik gebruik tassen.”�
Tom keek hem vragend aan.
“Ik heb een tassen verslaving,”� gaf Bill beschaamd toe. Tom lachte. Bill werd knalrood van de schaamte.
“Ik weet dat het iets is wat vrouwen doen, maar ik vind het leuk,”� murmelde Bill.
“Ik vind het schattig,”� gniffelde Tom die een kopje koffie in Bill zijn handen duwde.
“Als er iets is wat ik niet ben, dan is het schattig zijn,”� Zei Bill donker. Tom schrok van de ondertoon.
“als jij het zegt, maar stiekem, vind ik van wel, broertje,”� knipoogde Tom. Bill gaf hem een sarcastische glimlach en nam een slok van de koffie. Met z’n tweeën, liepen ze door de gangen en gingen een kijkje nemen op de kraamafdeling. Bill keek met glunderende ogen naar alle pasgeboren baby’s.
“Je lijkt echt op mam,”� zei Tom.
“Ik lijk niet op haar!”� zei Bill kwaad. Tom kon zichzelf wel op het voorhoofd slaan.
“Ja, maar nee, dat bedoelde ik niet, niet kwaad worden!”�
“Het is oké,”� zei Bill mompelend.
Ze liepen verder en Bill werd steeds meer moe.
“Gaat het nog wel?”� vroeg Tom. Bill knikte. Ze gingen naar het speelhoekje in de gang. Daar zaten allerlei kleine kinderen, ook met kanker. Bill ging tussen hen in zitten en keek mee tv. De leeuwen koning speelde af. Tom ging langs Bill zitten.
“Het is zo zielig als zijn vader doodgaat,”� zei Bill zielig. Tom knikte. Hij had zelf deze film kapot gekeken. Blijkbaar kende ze Bill toch wel en begonnen tegen hem te praten. Bill deed wat neutraal terug en stond dan op. Tom volgde hem.
“Vind je het niet leuk?”� vroeg Tom. Bill schudde zijn hoofd.
“Ik praat niet graag met mensen die ik niet ken,”� zei hij zacht. Tom knikte. Hij was totaal tegenovergesteld als hij. Tom praatte met iedereen die hij tegenkwam op school. Ook met de mooie, jonge leerkrachten. Slijmen kon hij wel. Zo kreeg hij soms betere punten, want Tom haalde altijd slechte punten, behalve voor muziek. Opeens greep Bill Tom zijn shirt.
“Hou me vast,”� mompelde die. Tom schrok en hield Bill vast. Hij zakte door zijn benen en viel flauw. Tom riep wat dokters die Bill terug brachten naar zijn kamer. Tom huppelde er wat achteraan. Ze legde Bill neer op zijn bed en probeerde hem weer wakker te maken.
“Als hij een uur wegblijft, kan hij in coma geraken,”� zei een dokter tegen Tom. “Maar dat zal vast niet gebeuren.”� Toch maakte het Tom ongerust. Zijn broederlijk instinct kwam weer naar boven. Hij had zich nog nooit zo ongerust gevoeld om iemand. Natuurlijk wel eens om zijn moeder, maar dit was anders. Dit was zijn tweelingbroertje.

Reacties: