FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×I'm Dead

“Waar ben ik?!”� roep ik panisch en begin met mijn handen te wapperen voor lucht. Eve kan me alleen maar uitlachen. Ik pak mijn haar vast die helemaal licht blond is, ook wel playboy blond! Mijn ogen zijn lichtblauw gekleurd en mijn wimpers zijn mooi lang gemaakt. Mijn gezicht is donkerder dan normaal, mijn jukbeenderen zijn met roze geaccentueerd en mijn lippen hebben een glossy laagje gekregen. Ik heb een witte blouse aan die tot mijn borst ontknoopt is. Een fel blauw topje trekt zowat alle aandacht onder mijn blouse en ik heb een grijze legging aan met mijn lompe geiten wollen sokken er overheen getrokken. Op mijn heupen zit nog een dun riempje in een gouden kleur. Een lange ketting met daaraan een onmens groot hartje eraan, ook in de kleur goud, rust op mijn decloté. Mijn haren zitten vast in twee schattige staartjes die ook over mijn decloté liggen. Achter mijn haren komen nog twee grote ringen te voorschijn, weeral in de kleur goud, wat heeft ze daar mee? Twee witte schuifspeldjes zitten ook nog in mijn haar die een deel van mijn bles uit mijn gezicht houden. Mijn lok waar ik mijn ogen altijd achter verschuilde is veel minder lang en op laagjes geknipt.
Nog steeds met openmond inspecteer ik mezelf. Hoe kan iemand zo erg veranderen?! Zonder een chirurgisch mes aan te raken! Pff.. Waar is mijn broek gebleven? Laat ik het eens vragen.
“Eve, waarom heb ik geen broek?”�
“Dat hoort zo, je blouse is lang genoeg en dient als soort jurkje, het staat je zo sweet.”� De woorden rollen uit haar mond.
“Leuk,”� brom ik. Ik loop als Zwarte Piet rond met dit ding. Nu zal ik zeker nagekeken worden en dan niet op de positieve manier. Dan nog iets: geen wonder dat iedereen me aanstaarde in de stad! Mijn haar geeft bijna licht! Damn, mijn idee begin ik steeds slechter te vinden. Ik moet maar leren leven met mijn haar, want zwart verven zal denk ik niet gaan, volgens mij word ik dan grijs! Een rilling gaat over mijn rug bij de gedachte dat ik als oma door het leven zou moeten gaan.

“Néé, never, nooit!”� gil ik geschrokken wanneer Eve zegt dat ze me mee neemt naar een hotte tent in de stad. Normaal zou ik het vast wel leuk vinden, maar ik móet van haar in de kleding die ze me vandaag aan heeft laten trekken.
“Je gaat! Klaar, geen discussie mogelijk!”� Soms lijkt ze echt op mijn ma zoals ze nu doet. En dan is ze pas midden twintig.
“Ik maak je ogen ‘iets’ donkerder op voor de avond en dan kunnen we hélemaal los gaan!”� Ze pakt me bij de hand en duwt me op bed. Gelijk pakt ze haar make-up erbij en dropt van alles op mijn gezicht.

“Perfect!”� Trots toont ze een kleine spiegel voor me neus en laat me kijken.
“Euhmm,”� zeg ik overdonderd. Mijn ogen zijn nog steeds in de kleur babyblauw, maar dan met nog wat donkerpaars erbij om het een wat mysterieuze uitstraling te geven. Wat eyeliner erbij en je hebt wat ik nu heb op mijn ogen.

“Kijk is, mevrouw Adelaer!”� Vrolijk duwt Eve me de keuken in en mijn ma draait zich weg van het aanrecht. Bijna uit verbazing laat ze haar vaatdoek vallen.
“Chrisje, ben je dat écht?”� Haar ogen vormen zich als schoteltjes en blijven maar van beneden naar boven kijken en die zelfde route weer terug.
“En?”� vraag ik maar wanneer er nog steeds geen antwoord uit haar mond komt.
“Je bent prachtig,”� zegt ze overdonderd. Dat heeft nog nooit zo eerlijk geklonken zoals nu. Verlegen laat ik mijn ogen naar beneden dwalen en bekijk mijn dikke sokken die ik nog steeds aan heb.
“Wat voor een schoenen moet ik hier op aan?”� vraag ik dan uit het niets aan mijn nicht en kijk haar aan. Ze zet een bedenkelijk gezicht op.
“We gaan nog wel even langs mijn huis, daar heb ik vast wel wat liggen.”� Ik knik dankbaar en ga dan aan de tafel zitten.
“Denk je dit vol te kunnen houden?”� Mijn moeder kijkt me verwachtingvol aan.
“Weet niet, hoop het,”� mompel ik en begin wat aan mijn armbandjes te frunniken.
“Die Tom hè, die zal nu hélemaal als een blok voor je vallen!”� De rode wangen kleuren weer terug, dit is gíªnant! “Ik mis hier wat.”� Eve komt naast me zitten en pookt zachtjes tegen mijn bovenarm. Met zoveel moeite probeer ik een arrogant gezicht erop te zetten en doen alsof die hele Tom niks is, maar zo ben ik niet en het lukt niet. Ik ben er niet de persoon voor om mensen dom aan te kijken en dan neerhalende blikken te sturen.
“Je mist helemaal niks,”� zeg ik vrij kort en sta weer op.
“Wat gaan we nu doen, het is half elf?”� Eve schudt lachend haar hoofd en staat dan ook maar op. Ze zegt mijn moeder gedag en trekt me dan mee de gang op. Daar trek ik mijn schoenen aan en zonder woorden lopen we naar haar auto.

Reacties: