FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

19.

Twee dagen later. Bill stond voor zijn spiegel. De rode striemen stonden nog altijd in zijn hals dus trok hij een trui met een hoge hals aan zodat het niet opviel. Bill voelde zich nog altijd vreselijk en zijn keel deed nog altijd pijn. Versuft waste hij zijn gezicht en ging met een kam door zijn haren. Die moest hij dringend nog eens kleuren want hij merkte uitgroei op. Hij had hier ergens nog wel een doosje staan om zelf zijn haar te kleuren. Zijn dokter kwam binnen.
“Ik heb goed nieuws voor je Bill,”� zei de man. Bill keek hem hoopvol aan.
“Je mag Noa spreken, ze is weer terug en ze wilde je ook doodgraag spreken nadat ik haar vertelde wat er twee dagen geleden was gebeurt.”�
Hij had het haar verteld! Bill duizelde en greep zich vast aan de wasbak.
“Ze wacht op je in de bezoekerszaal, ga je mee?”� Bill knikte en zette rap nog een mutsje op om zijn uitgroei te verbergen. Stilletjes liep hij de man achterna richting bezoekerszaal. Bill was bang voor wat hij zou aantreffen. Noa zat aan een houten tafel. Ze zag er vreselijk bleek uit en alles behalve gezond. Langs haar zat een persoon, ook een dokter waarschijnlijk. Bill mocht tegenover haar gaan zitten en de twee dokters verdwenen even.
“Bill toch,”� fluisterde Noa. Ze nam zijn hand vast en streelde erover.
“Het spijt me,”� Bill zijn stem brak en hij veegde een paar tranen weg.
Noa stond recht en ging Bill knuffelen.
“Je mag niet opgeven, dat heb je nooit gedaan, dus nu ook niet. Ik weet zeker dat Tom niet wil dat je ook dood gaat. Ik weet zeker dat hij wilt dat je verder gaat en hem niet vergeet. Hij wilt dat je doorgaat met optreden, muziek geeft aan je fans. Zij blijven je steunen, dat heb je zelf ook wel gelezen en ze wachten op je Bill. Ze willen dat je beter wordt en hen verteld dat alles goed is gekomen, dat ze zich geen zorgen meer moeten maken en die woorden willen ze met een welgemeende glimlach. Ze willen dat je weer op het podium staat en wel duizend keer zegt hoe een geweldige avond het wel niet is en ze willen je stem weer horen Bill. Ze willen weten dat alles oké met je is.”�
“Het spijt me,”� fluisterde Bill weer. “Ik wilde het niet doen, maar ik was in paniek, het ging niet goed met jou, ik was bang. Ik was zo alleen.”�
“Je bent niet alleen,”� fluisterde Noa. Ze trok Bill dichter tegen haar aan en verstopte haar hoofd in zijn hals.
“Ich bin an deiner seite, du bist nicht alleine.”�
Bill kromp ineen bij het horen van zijn eigen tekst. Hij wist niet echt als Noa een fan was en toch kende ze zijn teksten.
“Stiekem ben ik je grootste fan,”� fluisterde Noa. Om hem gerust te stellen drukte ze een kusje op zijn wang.
“Alles komt goed, echt waar, dat beloof ik je,”� zei ze.
“Als jij ook beloofd dat met jou alles goed komt,”� zei Bill.
“Dat beloof ik.”�
Bill glimlachte en keek diep in Noa haar ogen. Hij wilde haar niet kwijt. Hij hield wel degelijk van haar. Ze was de belangrijkste persoon in zijn leven. Samen met Tom. Hoewel hij er niet meer was. Daarom mocht Noa samen met Tom op de eerste plaats staan. Bill besefte nu dat hij verder moest. Voor Noa, voor Tom, voor zijn moeder en vooral voor zijn fans.

Bill en Noa waren op de grond tegen de muur gaan zitten.
“Ga je nog wel naar je therapieën?”� vroeg Noa. Bill schudde zijn hoofd.
“Ik ben bang,”� gaf hij toe.
“Moet je niet zijn, alles komt goed.”�
Noa nam zijn hand en kneep er even in.
“Ik was ook bang dat jij het niet zou halen, ze hadden me verteld dat je afgevoerd was naar het ziekenhuis,”� fluisterde Bill.
“Ik weet het Bill, ik miste je, ik was fout bezig. Ik was bang. Ik durfde mijn eten niet meer binnen te houden. Ik dacht dat het fout was om het binnen te houden. Ik miste je.”�
“Ik wil je terug.”� Fluisterde Bill.
“Je hebt me nog.”�
“Voor altijd?”�
“Voor eeuwig.”�
Noa legde haar hoofd op Bill zijn schouder.
“Weetje Bill, ik ben zo bang om je kwijt te raken, zeker nadat ze me vertelde dat je probeerde jezelf van kant te maken. Ik was bang dat ik je kwijt was,”� fluisterde Noa.
“Maar je hebt me nog,”� zei Bill zachtjes.
“Heb je er eigenlijk iets aan over gehouden?”� vroeg Noa voorzichtig. Bill haalde zijn kraag van zijn trui wat omlaag.
“Bill toch, hoe heb je het gedaan?”� vroeg Noa geschokt. Ze ging met haar wijsvinger over Bill zijn nek.
“Met een broeksriem,”� zei Bill beschaamd. “Het spijt me echt.”�
“Het is oké,”� fluisterde Noa.
“Ik was bijna weg. Ik zag Tom. Hij zwaaide naar me. Ik moest enkel de weg nog oversteken. En op een seconde was alles weg en was ik terug op de gewone wereld. Er waren zoveel dokters in mijn kamer. Ze haalde de riem van me weg, die hebben ze in beslag genomen. Nu zullen al mijn broeken de hele tijd afzakken,”� fluisterde Bill.
“Arme jij, het spijt me dat ik er niet was om je te helpen.”�
“Het is oké,”� zei Bill zacht. Hij schaamde zich ervoor.
“Hoe ging het verder?”�
“Mijn dokter zei dat iedereen moest weggaan nadat ik op de grond was gaan zitten en begon te huilen. Ik had alles op de grond gegooid en hij begon het op te ruimen. Ik keek toe, niet in staat om op te staan of te reageren. Mijn keel deed trouwens ontzettend veel pijn. Niet enkel van het toe te knijpen, maar ook van het schreeuwen en huilen. Daarna praatte we nog wat.”�
Noa wreef met haar duim over de rug van Bill zijn hand.
“Wil je me beloven dat je terug naar je therapieën gaat?”�
“Als jij me beloofd dat je beter wordt,”� fluisterde Bill. Zijn keel deed zo een pijn.
“Dat beloof ik.”�
“Dan beloof ik het ook, ik zal je niet meer teleurstellen.”�
“Bill, je hebt me nog nooit teleurgesteld.”�
“Jawel,”� zei Bill.
“Dat is niet waar. Je hebt me nog nooit teleurgesteld,”� zei Noa. Bill haalde zijn schouders op.
Noa glimlachte en drukte een kusje op Bill zijn wang.
“Bill?”�
“Ja?”�
“Ik hou van je.”�
“Ik ook van jou.”�

Reacties: