Hoofdcategorieën
Home » 30 Seconds to mars » Just Like Heaven » Four. niet af, like always
Just Like Heaven
Four. niet af, like always
Chagerijnig staarde ik voor me uit, ik lag nog steeds in dit stomme bed, in dit stomme kamertje.
En om mijn een heel groot plezier te doen kwam ook nog eens mijn zogenaamde redder langs, mijn leven was gewoon een groot feest. Mijn moeder kwam weer binnen, ze vertrouwde me nog minder dan voorheen, maar ze probeerde het niet te laten zien. Ik weet niet wat ik beter vond, dat schreeuwige wantrouwen, of dat ze nu steeds met argus ogen naar mijn keek. Alsof ik er wat aan kon doen, dat ik ooit had besloten om mijn leven weg te gooien.
'Alice, hij is er over 5 minuten. Wees alsjeblieft een beetje vriendelijk'.
Vriendelijk wat een woord, alsof ik dat niet was. Ik kon uiterst beleefd doen, als ik dat wou. Maar ik wilde geen scene, jankende moeder, boze vader, boze doktoren omdat ik mij niet rustig hield.
'Ja mam, ik zal er aan denken'.
mijn beloofde 5 minuten waren een teken van god, eindelijk wat stilte en rust in dit oord. Er was al de hele dag drukte, verplegers, mijn moeder. Dus deze 5 minuten waren goddelijk. Jammer dat het precies 5 minuten waren toen mijn deur openging, Bedankt redder.
Eerst ging een voet naar binnen in slow motion, een bovenlichaam, en uiteindelijk wat een eeuwigheid duurde, het hoofd. Ik had het denk ik bij de voet al vermoed, maar het hoofd bevestigde het alarmbelletje in mijn hoofd. Dit kón niet mijn redder zijn, hij was in de verkeerde kamer gestapt, maar dat was ook al zo onwaarschijnlijk...
Hij kon het gewoon niet zijn, maar hij moest het zijn.
''Fijn dat alles goed met je gaat'.
Nou, fijn dat hij de eerste was die wat positiever dacht dan al die andere mensen hier.
'Ik moet mij misschien nog voorstellen, Tomo Milicevic'.
Dit was eigenlijk zo komisch, ik stond hier tegenover mijn hero, en hij steld zich nog aan mij voor ook. Opzich was dat best logisch, ik stond nu niet tussen 1000 fans, maar in een ziekenhuis bed. Ik merkte pas na enige tijd dat ik nog steeds geen antwoord had gegeven, maar hem alleen maar aangaapte.
'Oh, ik ben Alice. Waar heeft u mij gevonden?'.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.