FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 19: To Miho Town

“En.. weet je wat nog wel het vreemdste was?”� ging Jayla verder aan haar verhaal. “Nee?”� Fronsend keek ze naar het gezicht van Rachel, dat zichtbaar was op het scherm van de telefoon. Telefoon’s met beeld. Ze was het persoon dat deze uitvinding had gedaan eeuwig dankbaar. “Jamie heeft mij en Zero gered,”� zei ze, Jamie’s naam met zoveel mogelijk walging als maar mogelijk was uitspreken. Zelfs al had hij haar en Zero gered, hij bleef haar gezworen rivaal. Zo simpel was het gewoon. Rachel trok een vragend gezicht. “Jamie..?”� vroeg ze. “Het persoon waardoor ik tweede werd,”� lichtte ze Rachel in. Rachel knikte op een manier alsof de naam haar nog steeds niets zei. Vreemd genoeg glimlachte Rachel op een manier die iets anders zei. Ach, dat deed er ook niet toe. Het ging er om dat ze de rest van het verhaal wel begreep. “Het spijt me dat ik er niet was… Ik zal het goed maken, oké?”� zei Rachel. Jayla schudde met haar hoofd. Zelfs al was ze eerder nog woedend geweest omdat Rachel alvast vooruit was gegaan, het scheen op het moment bijzonder moeilijk te zijn om haar de schuld te geven van wat er was gebeurd. Rachel’s gezichtsuitdrukking was bezorgd, wat Jayla nerveus maakte. Rachel scheen dit te realiseren, en ze wisselde snel van onderwerp. “Ik heb trouwens een nieuwe pokémon gevangen,”� grijnsde ze. Kijk, daar kwam de oude vertrouwde Rachel al weer tevoorschijn. “Een vuur pokémon?”� vroeg Jayla, alhoewel ze het antwoord natuurlijk al wist. Rachel knikte, en haar grijns werd groter, deze keer van trots. Blijkbaar had ze een pokémon gevangen die ze graag had willen hebben.

“Jayla,”� begon Rachel weer. Haar stem klonk weer serieus, wat haar verbaasde. En alhoewel het niet klonk alsof ze twijfelde over wat ze wilde zeggen, was aan haar gezichtsuitdrukking duidelijk te zien dat ze onzeker was. “..Kom naar Miho Town toe. Je moet m’n nieuwe pokémon zien. En ik wil Zero te zien krijgen.”� Jayla fronste bedenkelijk. Ze had verwacht dat Rachel iets anders had willen zeggen. Anders had ze niet zo verschrikkelijk serieus geklonken. Was er misschien een andere reden waarom ze wilde dat ze naar Miho Town toe kwam..? Eigenlijk deed het er niet toe. Eigenlijk wilde ze maar al te graag naar Miho Town toe gaan, aangezien Mike er waarschijnlijk ook zou zijn. Natuurlijk was er een kans dat ze een tweede keer aangevallen zou worden. En dat was simpelweg een van de dingen die ze absoluut niet wilde laten gebeuren. Niet dat het veel zin zou hebben om in Chimber Town te blijven, tenzij ze de gymleider nog uit zou willen dagen. En dat kon altijd later nog. “Goed dan,”� sprak Jayla. Ze grijnsde, alsof ze niet verbaasd was over Rachel’s serieuze manier van spreken. “Ik zal naar Miho Town toe komen. Zo ver is het niet vanaf hier, right?”� Rachel knikte bevestigend. “Tot dan!”� zei Rachel, om vervolgens op de hangen. Met een opgelucht, maar ook vreemd, gevoel hing Jayla op. Ze moest alles wat er was gebeurd vergeten. Zero was nu sterker. En deze keer zou ze ook Tsubaki bij zich hebben. Dat was al een hele verbetering, of niet soms? Deze keer zou ze haar vijanden tenminste in slaap kunnen laten vallen, zodat ze zonder schade weg zouden kunnen komen.

“Alsjeblieft! Hier is je pokémon!”� zei de zuster Joy terwijl ze Jayla Zero’s pokéball overhandigde. Jayla glimlachte ongemakkelijk. Hoe kregen zuster Joy’s het ooit voor elkaar om altijd te blijven glimlachen? Het gebeurde heus wel vaker dat ze werden uitgescholden, of misschien zelfs erger. Jammer genoeg was het te onbeleefd om het zomaar te vragen. Weer een onopgelost mysterie er bij… Ze klikte Zero’s pokéball aan haar riem vast, en haalde die van Tsubaki er weer af. Nee, ze zou Zero nog even laten rusten. Tsubaki zou haar vandaag gezelschap houden. Bovendien werd het eens tijd dat ze meer tijd met Tsubaki doorbracht. Zoveel tijd had ze nog niet aan haar Swablu besteed. En eigenlijk zou ze zich daar best wel voor moeten schamen. “Tsubaki, kom er maar uit!”� riep ze, de pokéball van haar Swablu zo hoog mogelijk de lucht in gooiend. “Bluue!”� riep haar Swablu uit, om vervolgens vrolijk rondjes boven Jayla’s hoofd te vliegen. Zo te zien was haar pokémon blij om eindelijk niet meer opgesloten te zitten in haar pokéball. Jayla glimlachte. “Vandaag is het alleen ons twee, beloofd.”� De Swablu knikte, en landde tevreden op Jayla’s schouder.

Schichtig schoot Jayla’s blik rond. Wat als ze Jamie nu tegen zou komen? Technisch gezien verdiende hij haar excuses. Technisch gezien wel. Logisch gezien niet. Ze haatte hem nog steeds zoveel als maar mogelijk was. Puh, moest hij zich maar niet met haar zaken bemoeien. Dat hij op het moment niet in haar blikveld te bekennen was, was alleen maar positief voor hem. Een vage gedachte popte in haar op. Een idee dat al een tijdje rond had gesluimerd, maar waar ze geen aandacht aan had besteed, waardoor het geen vorm had gekregen. Ze had op het moment enkel twee pokémon. Maar… was dat wel genoeg? Oké, ze was nog maar net begonnen, dat was een feit. Maar zou het over het algemeen niet gewoon slimmer zijn… als ze er een derde pokémon bij zou vangen? Zodat ze altijd een plan C had? Zero en Tsubaki waren geweldig. Tenminste, dat vond zij. Helaas wist ze maar al te goed dat er ook trainers rond liepen die sterker waren dan haar. Veel sterker. Aan de andere kant zou ze willen wachten, alleen al om een betere band te kunnen scheppen met Zero en Tsubaki. Vooral Tsubaki, eigenlijk. Wat training en één gevecht tegen een trainer was heus niet genoeg om elkaar te kunnen vertrouwen. En vertrouwen was voor haar dat ene kleine dingetje wat ze het hardst nodig had tijdens een gevecht. Alleen op die manier zouden ze het gewenste effect kunnen krijgen. Wat natuurlijk winst zou moeten zijn. Ze liet een zucht horen, en kon de vragende blik van Tsubaki bijna voelen. “Er is niks, Tsubaki,”� grijnsde ze. “Ben je klaar voor een kleine reis?”�

Reacties: