FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 20: Quality Time With Tsubaki

“Tsubaki, gebruik je Peck!”� riep Jayla. De Swablu maakte meer vaart, en vloog recht op de Metapod af. Het was eigenlijk geen eerlijk gevecht geweest, aangezien de Metapod niet veel meer kon doen dan Harden. En Tackle. Alleen had Tackle maar weinig zin op een pokémon die het hele luchtruim had om te ontwijken. Niet dat het haar verschrikkelijk veel uit maakte. Ze moest Tsubaki trainen, en daar ging het uiteindelijk om. En dit was nou eenmaal de snelste manier. “Goed gedaan, Tsubaki!”� zei Jayla. Ze wierp een korte blik op de uitgeschakelde Metapod. Ze waren op het moment goed bezig. Sinds ze waren begonnen aan de reis naar Miho Town toe, waarbij ze eerst door het bos dat de naam Summer Green droeg heen moesten, hadden ze al een klein tiental pokémon weten te verslaan. Oké, toegeven. Ze had ook een aantal fouten gemaakt. Het was makkelijk om het feit dat ze niet vaak met Tsubaki vocht de schuld te geven. Zo makkelijk, dat ze het gewoon als een standaard excuus gebruikte. Helaas zou ze dat niet lang meer als excuus kunnen gebruiken als ze zo door bleven gaan. Ondertussen had ze toch al wat ervaring met Tsubaki opgedaan.. Meer dan toen ze Summer Green in gingen, in ieder geval. Helaas was het nog steeds niet genoeg om te zeggen dat haar pokémon haar blindelings vertrouwde. Gelukkig was het nu ook nog niet nodig voor Tsubaki om dat te kunnen. Op het moment was het niveau van haar vertrouwen goed genoeg.

Kort grabbelde Jayla in haar rugzak, om er vervolgens een Oran Berry uit te halen. Ze had gemerkt dat Tsubaki Oran Berry’s lekker vond, dus waarom zou ze de bessen niet gebruiken als beloning voor haar goede werk? De Swablu landde op haar linker schouder, en keek met een gretige blik in haar ogen naar de bes. Jayla liet een korte grinnik horen, voordat ze de bes aan Tsubaki gaf. Smakelijk verorberde haar pokémon de bes. Hoe erg ver zou het eigenlijk nog naar Miho Town zijn? Misschien zouden ze er zelfs al geweest kunnen zijn als ze zich niet steeds af hadden laten leiden door te vechten tegen wilde pokémon. Natuurlijk kon het ook nog een hele dag aan reizen kosten voordat ze er waren. Nah, vast niet. Zo groot was Summer Green niet, of wel soms? Misschien was het handiger geweest als ze van tevoren eerst de kaart hadden bekeken. Ze wist op het moment nauwelijks of ze de goede kant op gingen.. Ach, vast wel. En anders zou ze een poging doen om de weg te vragen als ze iemand tegen kwam. Vragend keek Jayla naar haar pokémon. “Ben je weer uitgerust, Tsubaki?”� vroeg ze. De Swablu knikte, en rekte zich uitgebreid uit. Jayla knikte goedkeurend.

Ze kon al bijna niet meer geloven dat ze een paar dagen geleden de hoop al volkomen op had gegeven. Als ze toen had geweten dat verliezen niet het einde van de wereld was… Maar zelfs al dacht ze dat nu wel, ze gokte nog steeds dat het de volgende keer weer hetzelfde zou lopen. Ach ja, dat had je wel eens. Hopelijk zou ze er de volgende keer ook weer uit terug kunnen komen, net zoals ze nu had gedaan. Met een klein beetje dank aan Jamie, als ze eerlijk was. Helaas had ze alles behalve zin om eerlijk te zijn. Jammer voor hem, ja. Niet voor haar. “Laten we verder gaan, Tsubaki,”� besloot Jayla. De Swablu steeg weer op van Jayla’s schouder, en vloog weg in de richting die hen hopelijk naar Miho Town zou leiden. Als Tsubaki’s richtingsgevoel al even goed was als dat van haar, zouden ze geheid ergens anders uitkomen. Niet dat het wat uitmaakte, ze zouden uiteindelijk toch wel in Miho Town aankomen, hoe lang het ook duurde. Wat eigenlijk nog best wel eens lang zou kunnen zijn…

Een kleine beweging in de struiken ving Jayla’s aandacht. “Daar!”� riep ze uit, met een priemende vinger wijzend op de struiken. Een geschrokken Ledyba kwam uit de struiken gevlogen, keek eerst naar Jayla, en daarna naar Tsubaki, voordat hij zijn besluit scheen te maken, en ervoor koos om te vechten in plaats van weg te vliegen. Kort verschenen er denkrimpels op Jayla’s voorhoofd. Waren er soms alleen maar insect pokémon in dit bos? Ach ja, dat deed er niet toe. Ze moest zich nu focussen op het gevecht tegen de Ledyba. Het zou een lucht gevecht worden. De Ledyba vloog in volle vaart op Tsubaki af, en trok zijn armen achteruit, alsof hij zich ergens schrap voor zette. Fijn, ze kende geen enkele aanvallen die Ledyba konden. Welke aanval probeerde hij uit te voeren? “Tsubaki, ontwijk hem, en gebruik je Aerial Ace!”� beval Jayla. Dan zou ze maar niet te weten komen welke aanval de Ledyba uit probeerde te voeren.

Behendig ontweek Tsubaki de maaiende vuisten, waardoor Jayla gokte dat hij Comet Punch uit had willen voeren, van de Ledyba, en zorgde er voor dat ze achter hem kwam te vliegen. Het was altijd handig om achter je vijand te zijn. Dat was gewoon een standaard regel. Tenzij je het over Stunky en Skuntank had. Dat zou.. onprettig zijn. Tsubaki maakte vaart, en raakte de Ledyba in zijn rug. “Yes..”� siste Jayla. Ze hadden als eerste de tegenstander schade aan kunnen brengen. De Ledyba draaide zich om, en sloeg terug met een Tackle, waarmee hij Tsubaki met gemak raakte; ze had te weinig tijd gehad om weer afstand te creëren. Jayla snoof lichtjes. Een simpele Tackle was lang niet genoeg om Tsubaki te verslaan. “Aerial Ace, nogmaals!”� Tsubaki knikte, en maakte zich klaar om de Ledyba een tweede keer te raken. De Ledyba had dit echter al voorzien, en had zijn eigen plan bedacht. Hij zou Tsubaki raken op het moment dat ze het kwetsbaarst was; het moment dat ze aanviel. Terwijl hij zelf een harde klap van de Aerial Ace opving, raakte hij Tsubaki met een Comet Punch. Slim, maar niet slim genoeg. “Maak het af met je Peck, Tsubaki!”� riep Jayla. Drie aanvallen zouden genoeg moeten zijn om het gevecht te beëindigen. Ledyba was een insect-pokémon, en kon daardoor slecht tegen Tsubaki’s vlieg-aanvallen. Dat was het voordeel aan vechten tegen insect pokémon. Behendig ontweek de Ledyba de Peck aanval. “Mooi niet!”� siste Jayla. Tsubaki scheen hetzelfde te denken, en maakte een scherpe draai in de lucht, waardoor ze de Ledyba opnieuw in zijn rug wist te raken. Het was niet zo dat Tsubaki extreem sterk was. Nee, de pokémon in Summer Green waren gewoon niet sterk. Meer niet. Trillend van inspanning landde Tsubaki op Jayla’s rechter schouder. “We nemen een pauze,”� besloot Jayla, gokkend wat haar pokémon op het moment het liefste wilde.

Reacties: