FanFic.nl

[Twilight Saga] Freaking Out! #2

Chapter 2

‘’JAPPIEEEEEE!’’ breed grijnzend staat hij voor mijn neus en ik spring op hem af.
‘’Jij bent ook geen spat veranderd hè!’’ lacht hij.
‘’Ach, ik ben maar een jaartje weggeweest!’’ ik hoor dat de bel gaat.
‘’Kom, we moeten gaan.’’ Verbaasd kijk ik hem aan. ‘’Oh ja,’’ voegt hij er grijnzend aan toe ‘’We zitten bij elkaar in de klas.’’

''Heeey captain tessa!'' klinkt het aan de andere kant. ''Ik val maar gelijk met de deur in huis.''
''Vertel me maar alles wat je dwars zit.'' zeg ik en ik grinnik.
''Ik heb dus een theorie..'' Hmm, dat verbaasd me best wel. Meestal ben ik degene die met fantasievolle theorieën komt.
''Het gaat dus over de Cullens..'' gaat ze verder.
''Uhu.'' ik zet mijn tv zachter en luister aandachtig.
''Ik denk dat ze niet menselijk zijn...'' Gelijk begin ik keihard te lachen.
''En waarom denk je dat?'' vraag ik haar lachend.
''Nou, ze eten en drinken nooit in ons bijzijn. Als het zonnig is zijn ze opeens ziek of weg. Ze zijn onwijs bleek, zelfs een lijk ziet en levendiger uit. Ze hebben wallen for life. Ze gaan niet om met andere mensen en ze hun handen zijn kouder dan de zuidpool. Ik zie je wel rillen als Jasper je aanraakt!''
Even ben ik stil. ''Maar dat betekend niet dat ze onmenselijk zijn. Wat zouden ze dan moeten zijn?!''
''Vampieren.'' Oké, dit maakt me bang. Ik heb Nikita nog nooit zo serieus gehoord.
''En het verklaard je dromen!'' gilt ze opeens.
''Mijn dromen zijn gewoon nep, je weet zelf ook hoe groot mijn fantasie is.'' ga ik ertegen in.
''Lieg niet Tessa, meerdere dromen van jou waren waar, of zijn uitgekomen.''
Daar heeft ze een punt..
''Er is vast een verklaring voor alles.'' zucht ik, maar ergens heb ik het gevoel dat Nikita gelijk heeft.
Ik zeg haar gedag en ik hang op. Ik doe alles uit en ga in bed liggen.
Jasper, een vampier?! Dat kan niet waar zijn... of toch wel? Dan val ik in slaap...

‘’Slaapkop!’’ Jasper staat aan mijn arm te trekken. ‘’Kom, we moeten naar scheikunde.’’ Sloom sta ik op en we lopen naar het volgende lokaal.
‘’Van wie hebben we eigenlijk les?’’
‘’Vieze vis.’’ Zegt Nikita met een vies hoofd als ze zich bij ons voegt.
‘’Oh nee!’’

‘’Reactievergelijkingen…..indexen…..blablabla!’’
‘’Wat een gezeik allemaal.’’ Met een dood hoofd staar ik naar fieseler. Ik hoor jappie naast me zacht grinniken terwijl hij probeert op te letten.
‘’Ik geloof niet dat, dat reactievergelijkingen zijn. Het is gewoon gebarentaal!’’ zeg ik met een zucht en ik leg mijn pen neer. ‘’Ik geef het op, ik ga het nooit leren.’’
Het lijkt wel een paar uur te duren maar eindelijk gaat de bel. Met Jasper loop ik naar de kluisjes om andere boeken te pakken en daarna lopen we regelrecht naar de kantine.
‘’ELMOO!’’ ik loop naar Emmett en geef een knuffel.
‘’Hee.’’ Een glimlach komt maar net van zijn lippen.
‘’What’s up?’’ vraag ik een stuk serieuzer. ‘’En waar is Rosalie?’’
‘’Weg.’’ Mompelt hij zacht.
‘’Waarheen?’’ verbaasd kijk ik hem aan.
‘’Gewoon weg, al een paar weken.’’ Geschrokken kijk ik hem aan.
‘’Ach Elmo!’’ dramatisch sla ik mijn armen om hem heen en begin hem te troosten.
Zo heb ik Emmett nog nooit gezien, vol verdriet, geen lachje komt van zijn gezicht.
Jasper komt terug met een dienblad vol eten, maar als hij mij om Emmett heen ziet hangen veranderd zijn gezicht. Veel aandacht geef ik hem niet en ik richt me weer tot Emmett.
‘’Cliché om het te zeggen, maar het komt vast wel goed.’’
‘’Ze komt niet meer terug, wat is daar goed aan?’’ wanhopig kijkt hij me aan.
‘’De tijd zal het zeggen, je komt er vast wel overheen. En wie zegt dat ze nooit meer terug komt?’’
Verslagen haalt hij zijn schouders op net als de bel gaat.
‘’Kom Tess, we moeten gaan.’’ Vluchtig staat Jasper op en trekt me mee.
‘’Keep smiling Elmo!’’ Emmett begint te lachen en ik grijns breed.

Ik word wakker, maar ik lig niet meer in mijn bed. Ik sta op en kijk verbaasd om me heen.
Wat doe ik in het bos?
Opeens zie ik een schaduw langs de bomen en verschrikt kijk ik om me heen.
Opeens word ik van achter ruw bij mijn pols vastgepakt en er ontsnapt een gil uit mijn mond, en dan word ik ruw aan mijn pols naarachter gesleurd...

Stomme flashbacks toch ook, stomme droom. Ik bestudeer Jasper aandachtig die een beetje in zijn schrift zit te krassen. Bleek, wallen for life, eet en drinkt nooit. Eigenlijk ben ik er zeker van, de Cullens zijn onmenselijk. Die droom was te echt. Dit kan niet anders.

‘’Dag Jappie!’’ ik geef hem een knuffel en hij loopt weg. ‘’Tot morgen!’’
Ik pak mijn jas uit mijn kluisje als ik opeens een bekende stem hoor.
‘’Heb je, je eerste schooldag overleefd?’’
‘’EDDIEE!’’ ik geef hem een knuffel.
‘’Ahum…’’
‘’ALICE!’’deze keer is het Alice die op me af springt en Edward begint te lachen.
‘’Zeg, we willen even met je praten.’’ Zegt Edward opeens een stuk serieuzer terwijl we naar buiten lopen.
‘’Die droom van jou hè… Jasper had dezelfde.’’ Ik knik, Nikita had het me verteld.
‘’Nou, sommige dingen zijn dus waar.’’ Mijn ogen worden groot.
‘’Ben ik echt geadopteerd?!’’ hij begint te lachen. ‘’Het zou wel een hele boel verklaren!’’
‘’Dat gedeelte is dan weer niet waar.’’
‘’Oh…’’ er valt een korte stilte tot mijn ogen groot worden.

'Ik ben geen mens, ik ben een monster.' zegt hij met walging. Langzaam loopt hij weer naar voren, waar de zon schijnt, en hij gaat in het licht staan. Zijn huid begint te schitteren, alsof hij een swarovski beeldje is, of alsof hij glitterspray heeft uitgevonden..
'Ik ben geen mens Tessa. Ik ben een vampier.'

‘’IK WIST HET WEL!’’ roep ik trots, eindelijk had ik een helder moment. ‘’Mijn alien theorie klopt zeker ook! En dat groene zompige spul kan mensen echt hersenspoelen…’’ ik begin af te dwalen en Alice schudt me wakker.
‘’Over aliens en dat hersenspoel gebeuren weet ik niks, maar over ons wel.’’
‘’Zeg, hoe weten jullie over mijn droom?’’ vraag ik opeens, eigenlijk een onnodige vraag. Als alles over de Cullens klopt kan Edward dus gedachte lezen, en ziet Alice visioenen.
‘’Dat klopt.’’ Alice kijkt me blij aan. ‘’Trouwens, die hele droom van jou, en Jasper… ik heb er een visioen over gehad.’’
‘’Het moet niet gekker worden!’’ ze grinnikt.
‘’Alleen dan met Emmett.’’ Verbaasd kijk ik haar aan en ze geeft me een knipoog.
‘’Tot morgen!’’

Reacties: