FanFic.nl

¿Wanna Pay This Price?

¿Chapter 0?

Hallo, ik ben Gil. Eigenlijk Gilyana, maar iedereen noemt me Gil. Ik denk trouwens niet dat iemand überhaupt mijn echte naam weet.
Nu vraag je je vast af waarom je dat moest weten. Nou, eigenlijk is het wel handig als je iemand zijn naam weet voordat je naar zijn levensverhaal gaat luisteren, toch? Juist, dat dacht ik ook. Nou goed, waar was ik? O, juist. Ik ben dus Gil. Noem mijn verhaal een voorbeeld, een waarschuwing, een reddingslijn, een verhaal om na te streven; noem het wat je wilt, maar ik hoop dat je er wat van opsteekt. Al is het maar iets.
Ik ga je vertellen over wat mijn droom is. Was. Heb ik het gehaald? Dat mag jij bepalen. Maar wat wou ik? Ik wou de beste pokémon trainer ooit worden. De kampioen. Ik zou de allersterkste worden, gerespecteerd, gezien. Ik begin bij het begin. Hoe begin ik? Ik woonde? Ik woon? Ik leefde? Nee, ik woon. Want je gaat met me mee, ‘terug in de tijd’, je volgt mijn stappen, en ik hoop dat je daarna wat snapt van wat ik je duidelijk wil maken.

Ik leef heel mijn leven al in Pallet Town. En heel mijn leven ben ik gefascineerd geweest door pokémon. De mooiste wezens die ik ooit had gezien. Ik woonde bij moeder; mijn vader was vaak op reis over de wereld, maar ik kreeg hem vaak genoeg te zien. Hij had een grote pidgeot die hem overal heenbracht. Ik vond het prachtig. Al toen ik zeven was gingen mijn vriend Nero en ik met de rattata en pidgey spelen aan de rand van het dorp. Mam was het er nooit mee eens; maar ze hoefde ook niet alles te weten.
Ah, nu ik het toch over Nero heb… Van jongs af aan waren we al vrienden. Nero en ik waren bijna kompleet tegenovergesteld. Ik was blond, had blauwe ogen, werd aangezien voor een jongen, was wat ruig en luid, maar wel altijd vrolijk. En ik was sportief, toch ook competitief. Nero had zwart haar en groene ogen, was een beetje arrogant maar wel stil, en zag er altijd een beetje verdrietig uit. Nero en ik konden het eerst niet zo goed vinden; toen hij me voor het eerst zag vroeg hij me of ik een jongen was. Ik had hem in zijn gezicht geslagen en we kregen ruzie. Daarna waren we eigenlijk beste vrienden. Ik kon het Nero ook niet kwalijk nemen dat hij dacht dat ik een jongen was. Ik had blond, kort en krullend haar dat eigenlijk maar een zooitje was, ik droeg altijd een tuinbroek en zat altijd onder het vuil, krassen en pleisters.
Toen Nero ouder werd, hadden we door dat we allebei hetzelfde wilden; de allersterkste pokémon trainers ooit zijn. Dus we werden rivalen. Want je kan geen vrienden zijn als je allebei hetzelfde wilt. Vonden wij dan.
Terwijl ik eigenlijk de taak niet op me durfde te nemen, was Nero al bezig met een keuze maken voor wat voor pokémon hou later zou willen. Ik was bang dat ik mijn vrienden zou verliezen; ik had eens tussen neus en lippen door gehoord dat een pokémon hoort flauw te vallen na een gevecht, maar ik had dus gehoord dat pokémon ook stierven. Die gedachte kon ik niet aan. Ik werd er eigenlijk banger en banger voor, en sloot me eigenlijk op in mijn huis.
Totdat mijn moeder ingreep.

En hier begint mijn verhaal.

Reacties: