FanFic.nl

Unexpected Friendship

73. And Now We're Trapped

Yvonne's P.O.V.

"Negeer ze Yvonne. Negeer ze."
Lili en ik liepen door de gangen terwijl verscheidene Zwadderaars ons belachelijk probeerden te maken. Nou ja, vooral Lili. Maar zij leek er niet echt mee te zitten, dus het was Lili die mij tegen probeerde te houden in plaats van andersom.
"Boehoe, Monika heeft me geen cadeautje gestuurd. Strakjes is ze me vergeten!"
"Nee, misschien is ze wel boos op me!"
"Misschien wel allebei!"
Lili kon aan mijn gezicht zien dat het niet lang meer hoefde te duren voordat ik uit mijn slof schoot. Ik bewonderde Lili's geduld echt. Om mijn eigen gedachte ergens anders op te focussen besloot ik maar iets te zeggen.
"Wat ga je vandaag doen?"
"Ik weet niet. Beetje rondhangen. Of mezelf opsluiten in de leerlingenkamer. Ik voel gewoon dat vandaag niet gaat lukken."
Dus ze zat er wel degelijk mee.
Een jongen die ik net te laat zag aankomen beukte me tegen mijn schouder aan, waardoor ik me nog maar net aan Lili vast kon grijpen om overeind te blijven.
"Hé! Kijk uit waar je loopt, ja?!" Schreeuwde ik hem na en hij draaide zich om. Het viel me toen pas op hoe groot en breed deze jongen was.
"Yvonne, dat is Miguel. Hij werkt op Zwijnsveld. Ik weet niet wat hij hier doet, maar maak er maar geen ruzie mee. Dat win je nooit," fluisterde Lili in mijn oor.
"Had je wat?" Vroeg Miguel dreigend toen hij zag hoe we naar hem keken. Hij liep met grote passen naar me toe en keek me minachtend aan. "Zwadderaar hè?" zei hij met een blik op mijn gewaad. "Is niet te merken aan de manier hoe je haar handje vast moest houden toen ik je een zetje gaf."
"Kom Lili, we gaan," zei ik. Ik trok Lili weer aan haar hand, en even twijfelde ze nog. Ze keek recht in Miguel's ogen en even was het alsof ze ergens verbaasd over was. Uiteindelijk liet ze zich toch meenemen. Met Miguel kon je misschien inderdaad maar beter geen ruzie maken. Hij was groter, sterker, en waarschijnlijk ook veel slimmer dan ik. Ik had het toch niet kunnen winnen. Toen we de hoek om waren zuchtte Lili opgelucht.
"Godzijdank. Waarom was je nog aan het twijfelen? Waarom liep je niet meteen met me mee?" Vroeg ik
"Ik weet niet. Er klopte iets niet aan hem. Ik weet niet wat het was," zei ze. "Volgens mij-"
Opeens stopte Lili met praten en bleef ze stokstijf staan. Ik volgde haar blik en zag dat er voor ons een grote groep stond. Het was een groep van 5 jongens en een meisje. Één van de jongens was de jongen die me geduwd had, maar de rest had ik nog nooit gezien.
"Zozo, kijk wie we daar hebben. Als dat niet Lili en Yvonne zijn. Wat een toeval."
Mijn hand schoot bijna automatisch naar mijn toverstaf, maar Lili legde haar hand op die van mij om me tegen te houden. "Dat is geen goed idee," fluisterde ze. Op dat moment stapte de jongen die het meest links stond naar voren.
"Ik weet het goed gemaakt. Jullie krijgen van mij twee keuzes. Of jullie blijven hier allebei en jullie worden allebei heel erg ingemaakt, of jí­j," hij wees naar Lili, "vertrekt nu. Dan zal ik Yvonne ook minder hard aanpakken."
Ik aarzelde geen moment en zei tegen Lili: "Vooruit Lili. Ga. Het komt wel goed hier."
Toch verroerde Lili geen vin. Hulpeloos keek ik om me heen om te kijken of ik ergens hulp vandaan kon halen, maar niemand leek in de buurt te zijn. Het was alleen wij. Dit gingen we nooit redden, of Lili er nu bij was of niet.
"Och gut. Wat moedig van je," zei de jongen toen Lili bleef staan. "Wat jammer dat je je deze moedige daad morgen niet meer herinnert. Amnesia!"
Ik schrok me rot toen ik Lili opeens 5 meter naar achter de gang in zag vliegen. Ik aarzelde geen moment en rende naar haar toe. Vervolgens knielde ik bij haar neer. Achter me hoorde ik luid gelach.
"Lili, Lili, gaat het?"
Lili deed haar ogen open en staarde me wazig aan. "Waar ben ik?"
"Lili, luister. Ga hier de trap af naar de tweede verdieping. Weet je waar het kantoor van mevrouw Anderling is?"
Ik had besloten dat mevrouw Anderling dit moest weten. Ze was dan misschien niet mijn favoriete leraar, of mijn afdelingshoofd, maar ze was wel streng. Streng en rechtvaardig. Dat was wat ik nodig had.
"Ik denk het wel. Misschien." Voorzichtig stond ze op. "Wat doe je?"
"Eventjes iets regelen. Ik zie je vanavond wel bij het eten."
Lili wankelde weg en ik had haast spijt dat ik haar in deze toestand alleen weg liet gaan. Maar ik kon niet anders.
"Zeer verstandig van je, Yvonne. Hoe zou het gelopen zijn als ze in deze toestand zichzelf had moeten verdedigen? Dat was haar toch nooit gelukt?"
"Nou, waarom vuur je dan niet ook gelijk zo'n spreuk op mij af? Ik herinner me er dan toch niets meer van, en jullie hebben jullie wraak gehad. Win-win situatie, of niet?"
Het was misschien laf, maar op het moment zag ik het wel als de beste oplossing. Jammer genoeg zag Miguel dat ook in.
"Nee, dat is te makkelijk. Ik wil je zien lijden, en weten dat je het nooit meer zult vergeten. Dan denk je in het vervolg nog wel een paar keer na voordat je zo'n grote mond tegen me opzet."
De meest linkse jongen die naast hem stond fluisterde wat tegen de hem, en ik benutte die kans om de boel goed te observeren. 5 Grote, sterke jongens keken me aan, van wie er 2 precies op mekaar leken. Waarschijnlijk een tweeling. Ze stonden in het midden, naast mekaar. Het enige verschil dat ik kon ontdekken was dat één van de jongens fluorescerend groene schoenveters had. Helemaal rechts stond een meisje die zich niet helemaal prettig scheen te voelen. Ze zat telkens aan haar paardenstaart te frunniken, alsof ze zich stoorde aan het gewicht op haar achterhoofd. De meest linker jongen die met Miguel aan het praten was en die ik door Miguel in het gesprek een paar keer Drew had horen noemen, had haren die tot aan zijn schouders kwamen, gitzwart, en hij had een ketting om die me heel bekend voorkwam. Toch kon ik hem niet helemaal thuiswijzen. Ik draaide mijn hoofd om om te kijken of ik misschien weg kon rennen, maar toen ik één stap naar achteren zette schrok ik me dood.
"Dat zal ik maar niet proberen als ik jou was," zei Drew, terwijl hij zijn ketting onder zijn gewaad stopte. Hij liep weg van Miguel en bleef een paar meter voor me stilstaan. Alleen ik zag hoe de Miguel hem nog had willen stoppen maar het uiteindelijk opgaf. Ik wist nu niet meer zeker of Miguel de leider was. Door zijn grote mond dacht ik namelijk eerst nog van wel.
"Wat?" Vroeg ik onschuldig, ook al wist ik wel wat Drew bedoelde.
"Moet je eens luisteren, brutaal wicht, ik waarschuw je niet nog eens. Nog één keer en je krijgt problemen. Nog grotere dan nu. Ik ga je het leven zuur maken tot het einde van je leven. Iedereen zal je haten, inclusief jezelf. Je zult na een tijdje geloven wat wij, en uiteindelijk de rest van de school, over je zullen zeggen. Dat is hoe je toekomst eruit gaat zien als je nu niet een beetje respect voor ons toont. Ik heb je gewaarschuwd."
De jongen keek me dreigend aan, maar ik was niet bang. Ik maakte mijn leven uiteindelijk zelf. Het werd niet geleidt door een aantal pestkoppen met een grote mond.
"Het maakt me niet uit wat jullie willen doen. Ikzelf red me wel," zei ik. Ik wist dat die opmerkingen me niets zouden doen, juist omdat ze van hun afkwamen. Ze meenden het niet.
"Nee. Daar heb je misschien gelijk in. Jij redt jezelf wel. Maar hoe zou je het vinden als anderen door jouw problemen daar onder lijden? Stel je eens voor hoe je vrienden het zouden vinden om met iemand om te gaan die gruwelijke daden begaat, zoals het bijna vermoorden van Stella en Cas. Wat zouden die daarvan vinden? Zouden ze vrienden willen zijn met een moordenaar?"
"Dat heb ik helemaal niet gedaan!" Schreeuwde ik verontwaardigd, en ik negeerde de grinnikende jongens achter hem.
"Maar dat weet de rest niet, of wel?" vroeg Drew. Het werd stil maar ik durfde me niet te bewegen, bang dat Drew, Miguel of iemand anders me plotseling zou verlammen.
"Denk maar eens over mijn aanbod na. Een beetje respect, dat is alles wat ik vraag," zei hij uiteindelijk. Op dat moment kwam mevrouw Anderling de trap op gelopen. Ik had haar helemaal niet aan horen komen.
"Gaat het hier? Ik kwam Lili tegen op de 5e verdieping. Wat is er met haar?"
Het meisje die nog niets had gezegd opende haar mond.
"Ze was per ongeluk geraakt door een spreuk van een 5ejaars. Maar het is allemaal goed." Ik wilde mijn mond open doen om te zeggen dat het helemaal niet goed was, maar de waarschuwende blik van de jongen voor me zei genoeg. Opeens viel me iets belangrijks op.
"Mooie ketting, mevrouw Anderling. Waar heeft u die van?"
Anderling schrok en pakte uit reflex met haar rechterhand de ketting vast.
"Dit? Oh, dat is niets. Die heb ik gevonden," zei ze. "Hij is erg waardevol, en bijna niet na te maken. Zonde dus om hem daar gewoon te laten vergaan."
"Echt waar? Wat toevallig. Laatst had ik er ook een gevonden. Die was van Elke. Wat doet u met de ketting van Elke om uw nek?"
"Van Elke zeg je? Goed, dan zal ik het morgen aan haar teruggeven."
"Maar je weet niet eens over welke Elke ik het heb!"
"Ik geef maar les aan één Elke, Yvonne."
"Maar er zitten er veel meer op school dan die ene!"
Ik kon aan Anderling's gezicht zien dat het heet onder haar voeten werd. Toch bleef ik doorgaan. Ik begreep het gewoon niet meer. Hoe kon Miguel zo snel die groep bij mekaar hebben gehaald? Waarom wilden ze alleen tegen mij vechten en niet tegen Lili? Alle kleine dingetjes die nu niet klopten bewezen voor mij dat het een opgezet spelletje was. Iemand wilde me hier van school af werken. Hoe het ook zou lopen, aan Anderling zou ik nooit meer iets vragen, en ik zou haar zeker niet meer in vertrouwen nemen.
"Yvonne, je gaat te ver. Ga nu naar je leerlingenkamer, voordat ik me bedenk en je na laat komen."
"Waarom? Omdat ik me afvraag hoe je weet welke Elke ik bedoel?"
"Nog één woord en je hebt straf aan je broek!"
Ik besloot dat het toch geen nut had om ertegenin te gaan en dat het verstandiger was om nu weg te lopen. Miguel, de tweeling en het meisje grinnikten, maar Drew keek een beetje ongemakkelijk. Opeens begreep ik het. Ik omklemde zo onopvallend mogelijk met mijn rechterhand mijn toverstaf.
"Pas op, ze-"
Maar voordat het meisje haar zin af kon maken had ik mijn toverstaf al op Drew gericht.
"Accio ketting!"
De ketting die eerst nog om Drew's nek had gehangen vloog nu uit zijn gewaad naar boven, recht in mijn handen. Iedereen stond aan de grond genageld terwijl ze toekeken hoe ik het hangertje in mijn hand omdraaide.
"Dit is precies dezelfde!" Schreeuwde ik eerst naar Drew, toen naar Anderling. "Precies!"
"Dan hebben Drew en Elke toevallig dezelfde ketting. Is dat zo bijzonder?"
"Wel als je net hebt gezegd dat hij bijna niet is na te maken!"
Half en half verwachtte ik nu dat Anderling zou zeggen dat hij bijna niet is na te maken, dus dat het wel kan. Maar dat deed ze niet. In plaats daarvan greep ze naar haar toverstok. Nog voordat ik het doorhad had ze de spreuk al uitgesproken.
Zo dicht had ik er bij gezeten. Zó dicht…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.