FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 21

Geïrriteerd zocht Gitte op haar kamer naar haar azuurblauwe, lederen tas. Haar kamer was al niet al te groot en nu stond er ook nog eens zo'n groot bed naast haar eigen bed, waar Nick op sliep.
Het was kwart voor één en binnen een kwartier moest ze al op school staan om aan de opkuis te beginnen. Ze was weeral eens goed bezig. Haar goede voornemens vol mooie beloften als stiptheid en orde waren alweer ver weg.
Toen ze hem eindelijk vond, dropte ze haar telefoon, portefeuille en sleutels erin. Ze wist niet wat Nick in de tussentijd zou gaan doen, maar hij had haar met fonkelende ogen toevertrouwd dat hij nog iets te regelen had. Gitte had gevraagd wat, maar hij wilde niets vertellen en ze had de tijd niet gehad om door te vragen.
Ach ja, zo lang hij alweer geen andere Belgische schone op het oog had, maakte het haar niet zo veel uit.
“Schatje, ik ben weg, hé!”� riep ze voor ze de voordeur achter zich dicht sloeg en snel op haar fiets begon te trappen. Ze snapte nu wel wat het voordeel was aan het feit dat Amerikanen al vanaf hun zestiende legaal mochten autorijden.
Tien minuutjes later reed ze het schoolplein op. Dat zag er toch al redelijk schoon uit, maar het feest had dan ook voornamelijk binnen plaats gevonden. Voorzichtig duwde ze de deur open van de kleine turnzaal. Daar was de ergste ravage ook al niet gebeurd. Alleen de zwarte doeken gingen wat scheef, maar die moest ze straks toch weer naar beneden halen. Ze hield pas echt haar adem in als ze door liep naar de grote turnzaal. Daar hoorde ze al stemmen en zachte muziek. Toen ze de deuren open deed, liet ze haar blik door de zaal gaan om een eerste indruk door te krijgen. Onopgeruimde hapjes en drank, dezelfde vuile, platgestampte dingen op de grond, bedrading die in een wirwar van kluwen heel de zaal door liep...
Gelukkig was ze uitgeslapen, anders had ze dit klusje iets minder goed zien zitten.
“Op wie hebben we weer moeten wachten?”� grijnsde Natalie plagerig.
“Goed, ik stel voor dat een deel begint met het afbreken van de spullen die er gebruikt zijn en een deel zich bezig houdt met de opkuis van de zaal.”� nam Leandro meteen het voortouw.
Tegen de tijd dat de groepen min of meer verdeeld waren, kon iedereen aan zijn specifieke taak beginnen. Zij en Natalie zouden beginnen met afruimen, poetsen en daarna helpen om alle toetstellen de zaal weer in te krijgen.
Natalie keek even om zich heen om te zien of er iemand binnen gehoorsafstand was, besloot dat het veilig was en begon: “Hé, Gitte! Ik heb je gisteren een paar keer gezien. Wat goed dat Nick toch nog is kunnen komen! Hij stijgt weer wat in mijn achting. Maar euh, weet je dat Julie vroeger is vertrokken?! Je raadt nooit wat -”�
Ze onderbrak zichzelf echter en ging verder: “Lekker weertje, hé?”�
“Waar héb je het over?”� vroeg Gitte verbaasd. Toen snapte ze het echter. Leila en Leandro waren net binnen gekomen. Ze zond een blik naar Natalie die aantoonde dat ze begreep wat die bedoelde. Ze kon nu niet praten. Wat kon er in hemelsnaam met Julie gebeurd zijn dat ze vroeger was vertrokken van haar galabal en dat dat ook nog eens top secret was?
“Het is maar een suggestie, maar gaan jullie misschien ook nog werken of waren jullie gewoon de planners van dienst?”� vroeg Leandro hatelijk.
“Als we dat al waren, moesten we niet op een volgende klus voor jou rekenen als wedding planners. Troubles in paradise, heb ik gehoord?”� beet Natalie hem toe.
Zijn gezicht betrok even, maar meteen daarna ging hij ook weer verder: “Ik hí¡d tenminste een paradise.”�
“Laat ons die vuilnisbakken buiten zetten om wat af e koelen.”� kwam Gitte tussenbeide en ze keek Leandro boos aan. Eenmaal buiten barstte Gitte weer los: “Wat was er nu aan de hand met Julie? Ik vind het echt klote dat ik jullie niet meer gevonden heb.”�
“Dat komt ervan als je zo veel energie in je vriend steekt.”� pestte Natalie haar. Terwijl ze dat zei, verslikte ze zich in een sneeuwvlokje dat haar mond kwam binnen waaien.
“Goh, ja, ontzettend lekker weertje!”� herhaalde Gitte Natalies woorden lachend.
“Ja, zeg, ik moest toch iéts zeggen! Ik wilde niet dat de halve school wist dat Joe Julie een berichtje had gestuurd dat hij hier een hele week was!”� verdedigde Natalie zichzelf.
“Wat? Oh, geweldig! Ik ben zo blij voor hen, hopelijk lukt het hen nu wel eindelijk! Ze passen zo goed bij elkaar.”� zei Gitte blij.
“Zolang je mij maar niet aan die derde koppelt.”� lachte Natalie.
“Die is al getrouwd, hoe vaak moet ik dat nog zeggen,”� zuchtte Gitte.
“Wat dan nog? In deze wereld kan alles; kijk maar naar Leandro en Kimberley.”� lachte ze. Gitte kon het niet helpen, maar ondanks dat ze Leandro een ontzettende klier vond, voelde ze toch even een steek door zich heen gaan, toen ze merkte dat Natalie er zo lichtzinnig over ging.

Die dinsdag stond Gitte geeuwend voor het fornuis. Het was acht uur 's ochtends en ze was ontzettend stil haar bed uitgeslopen. Nick sliep nog vast op zijn luchtbed en ze wilde hem zeker niet wekken.
Het was zestien februari en dat betekende dat ze vandaag exact drie maanden samen waren. Ze wilde niet meteen naar de juwelier lopen en een duur horloge of zo kopen - daarwas ze te nuchter voor -, maar een klein ontbijt op bed vond ze dan wel weer zo romantisch.
Ze had van die handige blikjes gekocht om in de microgolfoven te steken, die dan croissants werden. Wonderwel waren ze gelukt, want de vorige twee keren dat ze dat geprobeerd had, waren ze helemaal aangebrand en kwam er onheilspellende rook uit de oven. Sindsdien had haar papa haar nooit meer vertrouwd in de keuken, wat Gitte nog altijd zeer vreemd vond. Ze had vers fruitsap gemaakt en er vers geplukte besjes bij gedaan (nu ja, op de dood stond alleszins vers geplukt!)
Nu was ze nog aan een zachtgekookt eitje bezig en voor daarbij deed ze straks nog een boterham in de toaster. Ze had hem gisteren ook naar de dorpswinkel gestuurd, zodat zij in het grootste geheim haar speciale wafelrecept kon maken en die hoorden ook nog bij het ontbijt. Een tiental minuten later was alles klaar en ging ze voorzichtig met het dienblad naar boven.
Toen ze de deur open deed, werd Nick net wakker.
“Je bent al op!”� zei ze teleurgesteld.
“Wil je dat ik doe alsof ik niets gezien heb en nog slaap?”� grijnsde hij.
“Graag.”� lachte ze. Hij sloot zijn ogen weer, rekte zich uit en keek quasi-verwonderd om zich heen.
“Ontbijt op bed? Voor mij? Waar heb ik dat aan te danken?”� lachte hij. Ze zette het dienblad neer en kroop naast hem. Hij nam de twee glazen fruitsap vast, gaf haar er eentje en klonk ermee.
“Op nog eens drie maanden erbij, Gitte!”� glimlachte hij en hij dronk van zijn glas, waarop hij haar kuste.
“Je bent de beste.”� knipoogde hij.
“Dat komt door de goede invloed van mijn vriend en zijn rocksterrenleven.”� lacgre ze. “Maar goed, laat ons eten, ik rammel!”�
Wanneer al het lekkers op was, ontdekte hij het briefje onder de lege kan fruitsap, dat ze er nog bij gestoken had. Benieuwd keek hij haar aan en vouwde hij het open. Ook al had ze het zelf geschreven en wist ze wat er stond, kon ze het toch niet laten om over zijn schouder meete lezen. Dat was nog zo'n irritant trekje van haar.
“Lieve Nick,”� stond er geschreven, “ik kan niet geloven dat we elkaar al tegelijk nog maar drie maanden kennen. De tijd is voorbij gevlogen en heeft op sommige momenten zelfs even stil gestaan. Drie maanden is niks in een mensenleven, maar als je ze doorbrengt met de juiste persoon kan het alles zijn. En het is alles voor mij. Alles wat ik wil.”�
Ontroerd keek hij haar aan. “Dat was prachtig. Je schrijft heel mooi, weet je dat?”�
“Tja, als mijn stembanden het plots begeven, heb ik altijd nog een carrière als schrijfster.”� grapte ze en ze kuste hem.
“Blij dat je het leuk vond.”� mompelde ze zonder zich los te weken.

Toen ze even later aangekleed was (ze had haar grijze skinny jeans aan, een blauw geruit houthakkershemd met grote zwarte riem en haar bruine, leren laarzen), zat Nick haar al op te wachten in de sofa. Vandaag zouden ze naar Brussel gaan. Het plan was om de Grote Markt te bezoeken en de sfeer van Manneke Pis en dergelijke op te snuiven, maar ze wist gewoon dat ze waarschijnlijk ook in de Nieuwstraat zouden belanden. En Nick was waarschijnlijk een van de enige jongens die daar niet over klaagde.
In de auto zongen ze luidkeels mee met de radio en Gitte had echt het gevoel dat ze in een of andere Hollywood-film was terecht gekomen. Ze kende de tekst dan wel niet, maar haar rol voelde zo natuurlijk aan dat ze wist wat te doen of zeggen.
“Nu moet jij mí­jn gids zijn.”� zei Nick, toen ze uitstapten.
“Het is hier niet zo indrukwekkend als in New York, hoor. Geen wolkenkrabbers, geen wereldstad. Welkom in Brussel, vol chocola, dagjestoeristen, een overbevolkt plein bij Manneke Pis en euh... nog meer chocola.”� grijnsde Gitte met haar beste reclamestem. Dit kon nog wel eens leuk worden!
Eerst nam ze hem mee naar de Grote Markt zelf. De laatste sneeuw was gesmolten en er lagen overal vuile plassen water, maar ze hadden wel hun ogen uitgekeken bij de vele chocolatiers, die grote chocoladefonteinen voor hun etalage hadden opgesteld. Nu was er geen ontkomen meer aan: ze moest en zou een enorme reep chocolade kopen.
“Ik ben hier eens gekomen met school.”� vertelde Gitte, terwijl ze arm in arm en warm ingeduffeld naast Nick een poort onder liep.
“We moesten zien uit te vinden hoe oud alle gebouwen hier waren op de Grote Markt en de winnaar kreeg een enorme zak snoep. Op de meeste gebouwen staan van die Romeinse cijfers, maar daar was ik vroeger echt verschrikkelijk slecht in. Ik vergat de waren altijd. En mijn team wilde het dan vragen aan de mensen hier, maar buiten liepen alleen maar Japanezen rond en binnen waren ze niet echt op ons gesteld, volgens mij. Echt vreselijk. In één restaurant werden we zelf buiten gegooid omdat ze een hekel hadden aan dagjestoeristen. Waarom openen ze dan in godsnaam hiér een restaurant?! En toen won Natalie's team natuurlijk.”�
Gitte glunderde bij al die herinneringen uit de oude doos.
“Je ziet er mooi uit als je praat over vroeger, weet je? Het is net alsof je je alles nog zo goed herinnert en je bent er zo enthousiast over, snap je?”�
“Dat is ook zo. Ik weet nog alles van elk schoolreisje, elke uitstap en ik heb er niet veel die ik niet leuk vond.”� legde ze uit.
“Dat klinkt alsof je graag naar school ging. Dat gevoel heb ik niet echt gekend.”� zei Nick.
“Ja, je bent waarschijnlijk ook niet echt lang naar schol gegaan, hé.”� plaagde ze hem.
“Toch een tijdje, maar daar gaat het eigenlijk niet eens om. Veel bekende mensen zeggen het, maar ik was écht niet populair op school. Ik was toen ook al voortudrend bezig met muziek en had ook een kleine rol in een musical en mijn klasgenoten vonden dat niet echt leuk. Volgens mij waren ze jaloers of zo. Kleine kinderen kunnen echt gemeen zijn tegen elkaar.”� vertelde hij.
“Wauw, je vertel net het verhaal van Leandro en ik. Hij is dan wel al wat ouder, maar mentaal zit hij volgens mij nog steeds in de lagere school.”� zuchtte Gitte. Ze was blij dat het vakantie was. Het was misschien naïef, maar ergens had ze gewoon verwacht dat hij zou stoppen met haar te kleineren nu ze al die dingen over hem wist. Niet uit angst dat ze het aan iemand zou door vertellen, maar gewoon omdat hij er op de een of andere manier... zachter uitzag in haar ogen. Maar dat was natuurlijk onzin. Zij wist het nog maar net van zijn zusje, hij leefde hier al bijna zijn hele leven mee. Natuurlijk had hij het hier nu niet ineens moeilijker mee en zou hij haar niet beginnen sparen.
Een tijdje liepen ze zwijgend en arm in arm rond, zonder dat Gitte de stilte echt gení¢nt vond of zo. Integendeel, het was best comfortabel en romantisch.
“Ik dacht vroeger altijd dat dit hier het midden van Europa was. De cirkel van stenen waar je nu op stapt.”� vertelde Gitte. Ze kreeg altijd een speciaal gevoel als ze hier passeerde. “Maar blijkbaar ligt dat ergens in Wallonië. Maar stel je even voor dat we daar zouden zijn, dat er in heel Europa op dit ogenblik miljoenen mensen rond lopen en wij er het middelpunt van zijn.”�
“Wauw, mag je hier dan een wens doen?”� vroeg hij enthousiast.
“Nee, daar heb je een groot, liggend beeld voor. Kom mee.”� lachte ze. De daaropvolgende twee uren toonde ze hem de plekjes van Brussel, dat ze beduidend beter kende dan Antwerpen. Na Manneke Pis - dat net nieuwe kleren om kreeg -, zochten ze nog naar de vrouwelijke variant, Jeanneke Pis, maar die vonden ze niet. Zo goed kende ze Brussel blijkbaar ook weer niet.
Ze eindigden hun tocht bij het 'wensbeeld', waar Nick naar had gevraagd.
“Je moet erover wrijven en dan iets wensen.”� legde ze uit en ze deed het voor.
“Ik wens dat alles exact blijft zoals het nu is.”� dacht ze bij zichzelf en ze kon niets beters bedenken van wat ze op dat moment het allerliefste wilde.
Hij deed hetzelfde en zei toen: “Ik denk dat het wel veilig is om te verklappen wat ik gewenst heb, want ik ben er vrij zeker van dat het sowieso wel in orde komt.”�
“Nee, niet vertellen,”� zei Gitte verschrikt, “dat brengt ongeluk!”�
“Dat risico neem ik dan maar.”� glimlachte hij. “Ik wenste dat alles tussen ons ongecompliceerd en ongedwongen bleef. En dat we nog veel dagen zoals vandaag mogen beleven, waarop we vieren dat we weer een paar maanden langer samen zijn.”�
Gitte was even stilletjes, maar vond toen haar stem terug. “Dat is een mooie wens. En als hij niet uitkomt, is het allemaal jouw stomme rotschuld.”�
Hij lachte en zei: “We laten hem samen uitkomen.”�
Daarna kuste hij haar op een manier dat ze meteen zou tekenen om er nog eens drie maanden bij te doen.

Gitte had onderhand buikpijn van het lachen. Ze zat op een kletsnatte bank naast Nick en ze hadden beiden een warme Luikse wafel met chocoladesaus vast. Het was ijskoud en net even beginnen motregenen. De cafeetjes waren vol gelopen en zij zaten hier op een bankje op de Grote Markt, hoewel de meeste regen al was opgehouden.
Zoals het Gitte betaamde, liep de chocoladesaus overal waar ze maar lopen kon.
“Je bent zó onhandig, geek.”� lachte hij en hij haalde met zijn duim een restje bruine saus van haar mondhoek.
“Ik weet het, ik kan echt niet eten zonder te smossen, het is echt erg!”� lachte Gitte en ze voelde meteen nog een klodder over haar lip lopen. Oh, help, dit werd gení¢nt. Zo toonde ze Nick echt dat ze volwassen en goed opgevoed was.
Hij nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar, terwijl hij het laatste restje chocoladesaus oplikte. Ze grinnikte en woelde nog even door zijn haar.
“Vandaag was een mooie dag.”� besloot hij uiteindelijk.
“Het waren drie mooie maanden.”� beaamde Gitte. Hij kreeg een vreemde fonkeling in zijn ogen.
“Wat?”� vroeg ze nieuwsgierig.
“Dat doet mij gewoon nog aan iets denken...”� zei hij geheimzinnig. Ze keek hem doordringend aan.
“Je dacht toch niet echt dat ik niets had voor onze eerste drie maanden samen?!”� vroeg hij een tikje ongelovig.
“Wat?! Komaan, Nick, dat ontbijt was twee keer niks. Je laat me toch weer niet zo ongemakkelijk voelen, hé!”� vroeg ze op haar hoede.
“Hé, hé, rustig.”� suste hij haar en hij haalde een klein zakje boven, dat hij haar overhandigde. Ze opende het nieuwsgierig en zag een kleine, zilveren sleutel zitten.
“Een sleutel? Wat moet dit - wacht eens even...”�
Toen ze beter keek, zag ze dat ze die sleutel wel herkende. Die letters waren exact dezelfde als die op haar sleutel van hun appartement aan zee.
Hij zag haar verwarde blik en gaf wat meer uitleg: “Ik wilde dit echt gepast vieren, onder ons. Ik heb het aan je ouders gevraagd en voor hen is het helemaal in orde. We mogen dit weekend naar zee. Beeld je in hoe leuk het zou zijn, alleen wij tweeën... Als jij het goed vindt natuurlijk.”�
Gitte keek hem sprakeloos aan en besefte toen dat ze wel iets moést zeggen.
“Goed? Ik vind dit geweldig! Wij gaan naar zee, Nick!”�
Hij keek haar opgetogen aan en trok haar dicht tegen zich aan.

Reacties: